Απαχθείσα Ζωή

Πίσω από τα κάγκελα μας όρισαν.

Στον τόπο τον δικό, στον πυρήνα της ύπαρξης.

Έτσι, όμορφα περιποιημένος, ο περίγελος φέρει τη

στολή του.

Με του αγνώστου την φροντίδα στενεύουν οι

βρόγχοι.

Και οι ανάσες, απλήρωτες πόρνες κατατροπωμένες

στην ψυχή.

Δεν είναι φροντίδα. Εκβιασμός είναι.

Δεν είναι χάδι. Συρματόπλεγμα είναι.

Δεν είναι καλωσόρισμα. Ανάθεμα είναι.

Και το βιός που κλέψαν των παππούδων,

ζητιανεύουμε.

Με βλέμμα σκαρφαλωμένο σε παρυφές απόγνωσης.

Ν' αγγίξουμε ή έστω να αφουγκραστούμε την

αφετηρία μας.

Ασθμαίνοντας και με λαχτάρα να απορροφήσουμε

την απαχθείσα μνήμη.

Ασθμαίνοντας και με λαχτάρα να κατανοήσουμε την

κατάντια μας.

Χριστόφορος Αττικουρής