Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2016

άτιτλο, Μιράντας Λαμπράκη


Τρύπια τ’ ουρανού η στέγη
και πλημμύρισε το πλακόστρωτο
αηδόνια και πλατάνια και πουκάμισα σε σελοφάν
φορτωμένα μνήμες, από μιαν άλλη Σαλαμίνα.
Κι εκεί, γύρω στο μεσημέρι και κάτι,
μια νότα λιποτάχτης απ’ την χορδή μιας πόλης,
τράβηξε το νήμα που ξεθάβει
βυθισμένες στην άμμο μορφές
και χάιδεψε απαλά τα βλέφαρα
καλοκαιριού που δεν τέλειωσε,
αυτού που χρόνια τώρα
πνίγει την ανάσα των ημερών μας
και αμίλητο μάς κοιτάει
με το μαρμαρωμένο του πρόσωπο.
Έγχορδη πληγή αυγουστιάτικη
που ήρθε κι άνοιξε ξανά
με μια νότα που ‘μεινε κι αυτή μισή
σε ξεχασμένο στίχο.


Μιράντα Λαμπράκη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου