άτιτλο, Μιράντα Λαμπράκη

Ήταν εκεί ολονυχτίς.
Όνειρα που ξερίζωναν τα αγριόχορτα
Απ’ τα κλεμμένα χρόνια.
Όνειρα σχολαστικά που απολύμαναν τοίχους
Και έτριβαν πατώματα
Για να τα βρουν αμόλυντα 
Όλοι αυτοί που λείπουν.
Γιατί το θαύμα δεν ρωτάει.
Μόνο συμβαίνει.
Γεμίζει τις ραγισματιές, 
Κεντάει με κεφαλαία γράμματα
Ενωτική ραφή 
Και το στερέωμα φωτίζει.

Μιράντα Λαμπράκη