Όποιος πλησιάζει τους ολύμπιους θεούς με μια άλλη θρησκεία στην καρδιά του και ζητάει απ' αυτούς ηθική μεταρσίωση, αγιότητα, εξαϋλωμένη αποπνευμάτωση, ή ένα βλέμμα σπλαχνικό, γρήγορα θα τους γυρίσει την πλάτη αγανακτισμένος κι απογοητευμένος. Τίποτε εδώ δεν θυμίζει ασκητισμό, πνευματικότητα και καθήκον.
Εδώ μιλάει μόνον μια πλεονάζουσα, θριαμβευτική ζωή, όπου μέσα της το κάθε τι, καλό ή κακό, είναι όμοια θεοποιημένο. Και μπροστά σ' αυτό το φανταστικό ξεχείλισμα της ζωτικότητας, ο θεατής στέκει έκπληκτος κι αναρωτιέται από ποιο μαγικό φίλτρο αυτοί οι τρελά χαρούμενοι άνθρωποι μπόρεσαν να αντλήσουν τη ζωοποιό τους μέθη, ώστε όπου και να κοιτάζουν να βλέπουν μια Ελένη, ιδανική εικόνα της ύπαρξής τους "που κολυμπάει μέσα σε έναν γλυκό αισθησιασμό" χαμογελώντας τους.
Κι όμως πρέπει να πούμε σ' αυτόν τον απομακρυνόμενο παρατηρητή: Μη φεύγεις, μόνο άκουσε πρώτα τι διηγείται η λαϊκή σοφία των Ελλήνων γι' αυτή τη ζωή που ξετυλίγεται μπροστά σου σε μια τόσο ανεξήγητη γαλήνη...
Η Γέννηση της Τραγωδίας, του Φρειδερίκου Νίτσε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου