Είναι θέμα επιμονής…. Δηιδάμεια

Στο δρόμο, κάτω από ένα φανάρι, ένας μεθυσμένος ψάχνει το πεζοδρόμιο. Ένας αστυνομικός τον ρωτάει τι είναι αυτό που ψάχνει. «Έχασα το κλειδί μου» απαντά ο μεθυσμένος. Κι αρχίζουν να ψάχνουν παρέα. Μετά από λίγο, ο αστυνομικός ρωτάει: «Μα είστε σίγουρος ότι χάσατε εδώ το κλειδί σας;» και η απάντηση λογικότατη: «Όχι, μού ‘πεσε πιο κάτω, προς τα κει, αλλά εκεί είναι σκοτεινά». (από το βιβλίο «Φτιάξε την δυστυχία μόνος σου», του Paul Watzlawick).

Σας φαίνεται παράλογο; Κι όμως! Το θέμα για πολλούς ανθρώπους δεν είναι αν θα βρουν αυτό που ψάχνουν. Το θέμα είναι να ψάχνουν. Στο σημείο που επέλεξαν. Με τρόπους συγκεκριμένους, απόλυτους και αμετάκλητους. Η «επιτυχία» βρίσκεται στην επιμονή! ασχέτως καταστάσεων και δεδομένων. Οφείλουν  να παραμένουν πιστοί και προσκολλημένοι στη «λύση» που διάλεξαν και ας είναι αναποτελεσματική κι ας είναι παρανοϊκή. Και όσο η εξέλιξη γίνεται όλο και πιο απελπιστική, όλο και πιο παράλογη, αυτοί σταθερά εκεί! να συνεχίζουν με μεγαλύτερο ζήλο, με ακόμα μεγαλύτερη επιμονή.

Μάλιστα  η αυξανόμενη δυσκολία που προκύπτει, μαζί με την ακλόνητη πεποίθηση τους ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, τους θωρακίζει ακόμα περισσότερο και δυναμώνει τη θέληση τους να συνεχίσουν. Γιατί δεν γίνεται να κάνουν λάθος. Δεν γίνεται να πάει τόσος κόπος στράφι. Δεν γίνεται να μην υπάρχει κάτω απ το φανάρι το κλειδί που έχασαν αλλού! Υπάρχει και θα το βρουν!  Είπαμε: είναι θέμα θέλησης και επιμονής.

Η «επιμονή», είναι μια μέθοδος που βασίζεται ολοκληρωτικά στη διατήρηση και επανάληψη των ίδιων πρακτικών και ενεργειών που έμαθε κάποιος να εφαρμόζει στη ζωή του. Και που τις επαναλαμβάνει ασχέτως εάν τα αποτελέσματά τους είναι αρνητικά και μη λειτουργικά. Αυτός τα επαναλαμβάνει μέχρι να …λειτουργήσουν!  (Αυτή η συμπεριφορά, στον κλάδο της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας ονομάζεται νεύρωση).

Είναι θέμα επιμονής  λοιπόν!  Μια ανόητη φόρμουλα που την ξέρουν πάρα πολύ καλά και οι πολιτικοί! Σκεφτείτε τους «δικούς μας», εδώ στο νησί για τόσα χρόνια να διανύουν χιλιόμετρα κάτω απ’ το ίδιο φανάρι ψάχνοντας το κλειδί του κυπριακού.  Για σκεφτείτε πόσες φορές έχουν διπλασιάσει την «προσπάθεια» και την «αποφασιστικότητα» τους, πάντα προς την κατεύθυνση που «φωτίζει» το φανάρι των εγγλέζων και των τούρκων.

 Και ας γίνεται, το προκαθορισμένο σημείο όλο και πιο αναποτελεσματικό όλο και πιο παράλογο. Τι σημασία έχει; Το κλειδί της «λύσης» είναι ένα και μοναδικό και θα το βρουν κάτω από το φανάρι! 

Βέβαια, αυτή η μέθοδος, βολεύει από πολλές απόψεις αφού η ευθύνη για την αναποτελεσματικότητα βρίσκεται πάντα σε δυνάμεις που ελέγχονται από εξωτερικούς παράγοντες. Έτσι, διατηρείται η πεποίθηση ότι δεν υπάρχουν άλλες δυνατότητες ούτε και πιθανότητα  αλλαγής ρότας. Η γραμμή τους  παραμένει σταθερή και αναλλοίωτη και δεν υπάρχει τίποτε πέρα από το φανάρι τους.


Οφείλουμε σ’ αυτό το σημείο να πούμε, ότι η συγκεκριμένη φόρμουλα είναι πολύ διαδεδομένη και δημοφιλής επειδή μπορεί να εφαρμοστεί από αρχάριους μέχρι και πεπειραμένους πολιτικούς διότι δεν απαιτεί ιδιαίτερη πείρα, ούτε ιδιαίτερη νοημοσύνη. Ενδιαφέρον έχει επίσης η προτίμηση της μάζας στους «επίμονους» ή άλλως πως νευρωσικούς πολιτικούς, και αυτό λέει πολλά για τις νευρώσεις της μάζας. Είναι όμως άλλο θέμα αυτό που θα αναλύσουμε μια άλλη φορά.

Για όσους διερωτούνται: μα ποιος μπορεί να συμπεριφερθεί τόσο παράλογα σαν τον άνθρωπο με το χαμένο κλειδί, αφού ξέρει –το λέει άλλωστε στον αστυνομικό- ότι αυτό που ψάχνει δεν βρίσκεται εκεί που το ψάχνει, η απάντηση βρίσκεται στο ανέκδοτο: ο άνθρωπος ψάχνει εκεί γιατί είναι μεθυσμένος!

Εξυπακούεται εν ολίγοις πως:
Μόνο κάποιος που δεν είναι στα καλά του αγνοεί το προφανές! 
Μόνο ένας μεθυσμένος που δεν είναι στα καλά του θα έψαχνε το «κλειδί» εκεί που ξέρει ότι δεν υπάρχει! 
Μόνο μια κοινωνία που δεν είναι στα καλά της θα εμπιστευόταν μεθυσμένους για οδηγούς!

Άντε και καλό μας ψάξιμο!