Τι συμπεριφορά είναι αυτή;

François Boucher ,  Rinaldo and Armida, 1734

Ω, Δία και όλοι οι άλλοι θεοί!  Μπορεί να λέγεται πατέρας αυτός που αντί να βάζει πάνω απ΄ όλα τη ,μόρφωση των παιδιών του, προτιμάει να κάνει χάρη αλλονών;

Δεν είχε καθόλου άδικο, λοιπόν, ο Σωκράτης εκείνος της παλιάς εποχής, όταν έλεγε ότι θα ανεβαίνει στο ψηλότερο μέρος της πόλης και θα φώναζε :

«Άνθρωποι, τι συμπεριφορά είναι αυτή; Για να αποκτήσετε χρήματα κάνετε τα πάντα, αλλά δε σας νοιάζει διόλου για τα παιδιά σας που στο κάτω κάτω σ΄ αυτά θα τα αφήσετε;»

Mια ανίερη συμμαχία κατά της φυσιοκρατικής παραδοσιακής Ευρώπης των εθνών

ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ, ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ : ΜΙΑ ΑΝΙΕΡΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΥΣΙΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

Παρενοχλούμεθα, αγαπητοί και αγαπηταί σύντροφοι, συνεχώς, από αλλεπάλληλα, ανεπιθύμητα, κύματα αλλοιώσεως και διαβρώσεως της διαχρονικής πολιτισμικής ημών ταυτότητος και της ανεκτιμήτου ημετέρας ηθικής αρετής, άτινα εκπηγάζοντα εκ των δυνάμεων συσκοτίσεως του έθνους εξαπλούνται εις την διάτρητον κοινωνίαν μέ όχημα τούς πλέον ηθικοπνευματικώς διεστραμμένους και αλλοιωμένους συνειδητώς ή εν αγνοία δρώντες κατά τού κοινού Λόγου.

Η ιδεολογική εις επίπεδον προσωπικόν, κοινωνικόν και πολιτικόν πραγμάτωσις τοιούτων των κεντροφύγων διά το έθνος δυνάμεων εστί κοινή τη αντιλήψει η Αριστερά συνοδευομένη υπό των εκάστων θεωρητικών και πρακτικών της μηχανισμών. Εν αυτώ τω σημείω ας ενθυμηθώμεν τον αληθή ορισμό της εννοίας του αριστερού, καθώς διώρισται εν τη ελληνική γλώσση. Αριστερός = δυσοίωνος, κακός, ελαττωματικός, ανίκανος. Η ερμηνευτική δύναμις της ανελλιπώς ανά τους αιώνας παραδιδομένης από γενεάν εις γενεάν ελληνικής γλώσσης καταδεικνύει πασιδήλως την ουσιαστικήν σημασίαν της εννοίας εμφαίνουσα ούτως και το αντιστοιχούν εις τον πραγματικόν κόσμον δυναμικόν τούτων, οίπερ μετέχουσιν αύτης. Οι αριστεροί κοινωνικώς τε καί ιδεολογικώς εισίν οι αδύναμοι, οι οπισθοδρομικοί, οι κακοί, τα «παράσιτα» ως ειπείν της κοινωνίας. Ο Φεμινισμός και ο Κιναιδισμός (κακώς εννοουμένη και πραττομένη ομοφυλοφιλία) εισίν το ανάλογον της Αριστεράς ενδιαθέτως. Γενετικώς διεστραμμένοι οργανισμοί, οίτινες διέρχονται από μίαν διαδικασίαν περαιτέρω ενισχύσεως της φυσικής αυτών ανωμαλίας διά των Τρομολαγνικών, Καθυποτακτικών, Εγωπαθών, Φιλαύτων, Ακαλλιεργήτων, Ισοπεδωτικών ερεθισμάτων της Υλιστικής Πραγματικότητος παράγουν τον συμπεριφορικώς μη άνδρα Ομοφυλόφιλο και τον κοινωνικοπολιτικώς Αριστερό. Η κατίσχυσις της παθητικής, αδρανούς, εντροπιαζούσης, χαοτικής θηλυκής αρχής εν πλήρη εκδιπλώσει !!! Η ανατροπή της Παραδόσεως συντρεχούσης και της αποδυναμώσεως τον Ανδρών δίδει έρεισμα εις την άνοδον ιδεολογιών Ισότητος, ως ο Φεμινισμός. Αύτη η κατάργησις της φυσιολογικής Δικαιοσύνης και ενεργειακής Ισορροπίας άγει τας κοινωνίας εις αποδόμησιν, αποδιάρθρωσιν, αποσάθρωσιν. Το θηλυκό οφείλει να υποτάσσηται εις το αρσενικό και το αρσενικό να γονιμοποιή. Αυτή εστί και η κρύφια επιθυμία αμφοτέρων. Η αδυναμία του αρσενικού να εκπληρώση τον σκοπό του προκαλεί φυσικάς παρενεργείας και τρομακτικά μορφώματα. Ο εσωτερικός αλλά και κοινωνικός ούτος αγών εκφαίνεται και ως αδυναμία του Πνεύματος να υποτάξη την Ύλη. Αύτη εστί η κυρίαρχος αιτία της πληθύνσεως των Υλιστικών Ιδεολογιών, αριστερών ως επί το πλείστον. Το σωτηριολογικό φληνάφημα του Μαρξισμού εστί η επιτομή της κοινωνικής αδρανείας του Λαού και μεταθέσεως των πολιτικών ευθυνών αυτού εις τυχαίας ! (βλέπε θεωρίαν του Ιστορικού Υλισμού) εξωτερικάς συνθήκας.

Διόπερ, οι ακέραιοι ηθικώς, πνευματικώς, νευρολογικώς και φυσιολογικώς Έλληνες δηλούμεν απεριφράστως ότι Δεξιοί εσμέν τό ήθος και την ιδεολογίαν αφιέντες τα παρακμιακά ευώνυμα σύνδρομα του Υλισμού να σημαίνουν την φαυλότητα και την ακαταλληλότητα κοινωνικής συμβιώσεως μεθ'ημών των πασών αποχρώσεων Αριστερών.

Γνήσια τέκνα της Ελληνικής Φύσεως όντες ενσαρκούμεν τα ορθά πρότυπα της κοσμικής δημιουργίας υπό των ιερόν σκοπόν της διαιωνίσεως της Εθνικής Ιδέας. Εν τω υλικώ πεδίω αναπαράγομεν την βιολογικήν ημετέραν υπόστασιν δια της τεκνογονίας μέσω της μυστηριακής μεθέξεως μετά του άλλου φύλου. Πρός την ηθική επιταγή της Φύσης και του Πνεύματος ανορθούμεν την ερωτική ανισότητα των φύλων και την Ανδροκρατίαν μέσω της θριαμβευτικής κρατήσεως της ενεργητικής αρσενικής αρχής έναντι της αδρανούς θηλυκής. Πολιτικώς εσμέν Δεξιοί, δηλαδή ιδεαλισταί Παραδοσιοκράται, ηρωικοί φορείς της εν τω χρόνω αλώβητης Μητρός Ελλάδος. Ως έπος ειπείν, ο σκοπός και η αναγκαία συνθήκη της υπάρξεώς μας εστίν η Αριστοκρατία.

Δυόμισι χιλιάδας έτη μέχρι και νύν δεχόμεθα βαρβαρικάς επιθέσεις κατά του αρίστου τρόπου ζωής, σκέψεως και δράσεως, οίτινες αποσκοπούσιν εις την διάλυσιν και σκύλευσιν του ημετέρου όντως Ανθρωπίνου Πολιτισμού. Αντί της ανά τους αιώνας επιτιθεμένης εξαπλώσεως του μιαρού Οχλοκρατικού κύματος, ημείς οι πρέσβεις του αληθούς Λόγου έστημεν γενναίως και κατά καιρούς νικητηρίους κατωρθώσαμεν να επιβιώσουμε πνευματικώς άνω του σεσσημένου βάλτου του πολυπολιτισμού και της χαοτικής οντολογικής αυτοπροσδιορίσεως. Υψώσαμεν καθολικά συστήματα ερμηνείας και νοηματοδοτήσεως του Ανθρώπου και του μη Ανθρώπου έλκοντες τον Λόγον εις τα βαθύπυκνα πεδία της Γαίας. Η ύπαρξίς μας εστί αιωνία και περιοδικώς επανερχομένη μες το αύξόμενο σκότος της Παρακμής . Είμαστε η μετενσάρκωσις των Ψυχών του ανδρείου μακεδονικού στρατού, των Ρωμαίων ηγεμόνων και λεγεώνων, των παραδοσιακών στρατιωτικών οικογενειών της Κωνσταντινουπόλεως, των Ελλήνων Ανθρωπιστών του Μεσαίωνος, των ανυποτάκτων εις τον Οθωμανικόν ζυγόν Ελλήνων διατηρησάντων ζωντανήν την φλόγα της ελευθερίας και μεταλαμπαδευσάντων ταύτην εις ημάς, των απανταχού εξεργεθέντων υπέρ της εθνικής Ελευθερίας Ελλήνων, των ρομαντικών επαναστατών του Διαφωτισμού και της αστικής βιομηχανικής περιόδου και τέλως, ουχ ήττον όμως λαμπρώς, των Εθνικιστών του Μεσοπολέμου, των ηττηθέντων νικητών.

Η Νίκη βαίνει εις τον τραχύ δρόμο, όν εχάραξαν οι σύγχρονοι εξανθρωπισταί Εθνικοσοσιαλισταί, Φασίσται και εθνικισταί όλης της Ευρώπης. Ο αρρενωπός επαναπροσδιορισμός της καθημερινότητος εστίν πρωταρχικόν μέλημα ημών. Ελληνόψυχοι γονείς, διδάσκετε τα υμέτερα τέκνα Ελληνικήν Μυθολογίαν, Φιλοσοφία, Ιστορίαν, Λαογραφίαν, εξοικειούτε τα τη αειρρόω και ανεξαντλήτω Ελληνικη Φύσει, νέοι Έλληνες και νεαραί Ελληνίδες, ξεχυθήτε στους Δρόμους, στα Στάδια, στα Γυμναστήρια, εις τους παραδοσιακούς τόπους λατρείας και τα ιερά Όρη, ενστερνίσθητε το εθνικό παρελθόν ημών μέσω της πλουσίας ελληνικής γραμματείας και διάδοτε το φως του Ελληνισμού παντού. Ανακατάλαβατε τας σηπούσας κοινωνίας και δημιουργήσατε εθνικοκοινωνικάς αυτάρκεις και αυτονόμους κοιτίδες Πολιτισμού μετά σεβασμού προς την Μητέρα Φύσιν.

Και προπαντός χαιρετάτε Δωρικώς !!!

Η Αριστερά και ο εκφυλισμός δεν είναι παρά μια αδιάτακτη, άλογη σκιά της Ευγονικής Παραδόσεως, ήτις περιμένει έργω καίτοι αρνουμένη λόγω διακαώς την επέμβασί μας. Τί πιο προκλητικό προς δράσιν ; Η άρνησις εστί η παρακινητήριος δύναμις της κοσμικής εξελίξεως. Ρίξατε άπλετο εκτυφλωτικό φώς εις τους επιλανθάνοντας Έλληνας. Μή φεισθήτε της πιθανής τυφλώσεως των Ανελληνίστων !

Σεραφείμ Μωραΐτης

Το κυνηγάρικο και το λαίμαργο

 Briton Rivière ,  Requiescat ,1888

Ο Λυκούργος, ο νομοθέτης των Λακεδαιμονίων πήρε κάποτε δύο σκυλάκια αδέρφια και τα μεγάλωσε με διαφορετικό τρόπο το καθένα. Το ένα το έμαθε να τρώει πολύ και να κλέβει ενώ το άλλο το έκανε ανιχνευτή και επιτήδειο κυνηγό.

Κάποια μέρα που οι Λακεδαιμόνιοι ήταν συγκεντρωμένοι όλοι μαζί σε ένα μέρος τους είπε :

«Λακεδαιμόνιοι, για να πετύχει κανείς την Αρετή, παίζουν μεγάλο ρόλο οι συνήθειες, η παιδεία, η διδασκαλία και η αγωγή και θα σας το αποδείξω τώρα αμέσως.»

Έπειτα έφερε τα δύο σκυλιά και αφού άφησε ένα πιάτο φαί κι ένα λαγό, τα άφησε ελεύθερα. Το ένα σκυλί όρμησε στο λαγό ενώ το άλλο έπεσε με τα μούτρα στο πιάτο με το φαγητό. Τότε στρέφεται ξανά  προς τους Λακεδαιμόνιους που δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι σκόπευε να κάνει και αφού έδειξε τα σκυλιά είπε :

«Αυτά τα δύο ζώα γεννήθηκαν από τους ίδιους γονιούς, αλλά επειδή ανατράφηκαν διαφορετικά, το ένα βγήκε κυνηγάρικο και τ ΄ άλλο λαίμαργο»  

 Πλούταρχος (50-125 μΧ)

Περί  παίδων αγωγής

Η μακάβρια μορφή της αφυδάτωσης ενός λαού…

Από πού να αρχίσει κανείς και πού να σταματήσει για να περιγράψει την κατάντια στην οποία βυθιστήκαμε… Το γύρω σκηνικό μοιάζει όλο και πιο ανισόρροπο… Το μαύρο έχει γίνει άσπρο, η αδικία και το παράλογο έχουν γίνει «δικαίωμα» και ότι είναι γενικώς έξω από τη φύση των πραγμάτων,  εμπεδώνεται  σιγά- σιγά ως απόλυτα φυσιολογικό.

Το κακό είναι γενικό και εξαπλώνεται με επιδημιολογικές ταχύτητες…  Άτομα ξεγυμνωμένα από την ουσία και το νόημα, και με ιδεολογία τους το προσωπικό συμφέρον, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της εξουσίας και της κοινωνίας. Πολιτικοί- ανδρείκελα, διεφθαρμένοι και ελεγχόμενοι, παραδίδουν γη και ύδωρ  στους κατακτητές και προσπαθούν με κάθε τρόπο να θεμελιώσουν μια κοινωνία με ακρωτηριασμένη και ισοπεδωμένη σκέψη… Και τα καταφέρνουν!

Και αυξάνουν και πληθαίνουν οι παγιδευμένοι στον ιστό της βλακείας που παπαγαλίζουν τη φιλοτουρκική επιχειρηματολογία και είναι παντελώς ανίκανοι να δουν πέρα από τη μύτη τους και να αντιληφθούν το ευρύτερο στημένο σκηνικό. Και έτσι, οι δωσίλογοι πολιτικοί μας, συνεχίζουν ανενόχλητοι και με τη στήριξη των ψηφοφόρων τους να πλαστογραφούν την ιστορία, την αλήθεια και το δίκαιο και να τα φέρνουν στα μέτρα τα δικά τους και των συμφερόντων που υπηρετούν.

Εντελώς ξεγυμνωμένοι πλέον από τους «ιδεολογικούς» τους ρόλους χορεύουν στον ρυθμό της νεοταξικής δικτατορίας και δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα των Ελλήνων της Κύπρου . Και ένα μεγάλο κομμάτι του λαού ξεγυμνωμένο προ πολλού κι αυτό, από την ουσία της ταυτότητας, άγεται και φέρεται από το ένα κομματικό μαντρί στο άλλο και τρώει το σανό που του σερβίρει κάθε θρασύς και διαταραγμένος πολιτικάντης και κατάντησε να μοιάζει με αφυδατωμένο ον χωρίς χαρακτηριστικά και αξίες… Ένα μεταλλαγμένο ον, που δεν μπορεί πλέον να αναγνωρίσει το αυτονόητο, ούτε να δει τη σήψη και τη θλιβερή του κατάπτωση…

Διηδάμεια

Να καλλιεργήσεις

Henri  Regnault ,  Automedon with the Horses of Achilles , 1868

Έχεις χωράφι εύφορο κι ενώ από τη φύση του ήταν τόσο καλό, από την αφροντισιά έμεινε ακαλλιέργητο και πήγε χαμένο. Κι έχεις ένα άλλο χωράφι, σκληρό και χέρσο · αν το σκάψεις και το καλλιεργήσεις μπορεί να σου αποφέρει πλούσιους καρπούς.

Ποια δέντρα, αν μείνουν απεριποίητα δεν θα βγουν στρεβλά κι άκαρπα, ενώ αν τα φροντίσουν όπως πρέπει θα γίνουν καρπερά και αποδοτικά;

Ποιο σώμα ,όσο σφριγηλό κι αν είναι, δεν χάνει τη δύναμη του και δεν παραμορφώνεται από την αμέλεια , την καλοπέραση και την κακοδιαθεσία;

Ποιο σώμα, φύση ασθενικό, δεν καταλήγει να δυναμώσει αισθητά με τη γυμναστική και την επίμονη άθληση;

Τα άλογα, όσα από μικρά τα δάμασαν, έγιναν υπάκουα στους αναβάτες τους, ενώ τα αδάμαστα παρέμειναν άγρια κι ατίθασα. Δεν πρέπει διόλου να μας ξαφνιάζουν όλ ‘ αυτά, αφού βλέπουμε και τα πιο άγρια θηρία ακόμη να τιθασεύονται και να χειραγωγούνται ύστερα από επίμονη δουλειά.

Πλούταρχος (50-125 μΧ)

Περί  παίδων αγωγής

Ιστορία της Γυναίκας του Σαβίνου

Jacques-Louis David , The Intervention of the Sabine Women, 1799

Θα ήθελα να διηγηθώ ένα τέτοιο επεισόδιο, που σημειώθηκε στη δική μας εποχή, όταν ήταν Καίσαρ ο Βεσπασιανός.

Ο Κιβίλιος, που υποκίνησε την εξέγερση στη Γαλατία, είχε πολλούς συνεργάτες. Ένας απ΄ αυτούς ήταν ο νεαρός ευγενής Σαβίνος, που διακρινόταν ανάμεσα στους Γαλάτες για τα πλούτη του και τη δόξα του. Η μεγάλη του απόπειρα απέτυχε, και περίμεναν την τιμωρία. Μερικοί αυτοκτόνησαν, κι άλλοι αιχμαλωτίστηκαν ενώ προσπαθούσαν ν΄αποδρἀσουν.

Ο Σαβίνος είχε όλες τις δυνατότητες να εξαφανιστεί σε κάποια βαρβαρική χώρα. Όμως, ήταν νυμφευμένος με μια θαυμάσια γυναίκα, που οι Γαλάτες την έλεγαν Εμπονή, ενώ οι Έλληνες θα την ονόμαζαν Ηρωίδα. Ο Σαβίνος δεν μπορούσε ούτε να την αφήσει ούτε να την πάρει μαζί του. Είχε στο χωράφι του μια υπόγεια αποθήκη όπου έκρυβε τα χρήματα του, και που την ήξεραν μόνο δύο απελεύθεροι δούλοι του. Έδιωξε τους άλλους υπηρέτες του, με το πρόσχημα ότι θα έπινε τάχα δηλητήριο, αλλά πήρε μαζί του τους δυο πιστούς του απελεύθερους και κατέβηκαν όλοι στο υπόγειο. Έστειλε επίσης τον απελεύθερο του Μαρτιάλιο στη γυναίκα του, για να της πει πως ο άντρας της είχε πεθάνει με δηλητήριο, και πως το σπίτι του και το σώμα του είχαν παραδοθεί στις φλόγες κι είχαν γίνει στάχτη.  

Σκοπός του ήταν να χρησιμοποιήσει το γνήσιο πένθος της γυναίκας του ως απόδειξη του υποτιθέμενου θανάτου του. Έτσι κι έγινε. Η γυναίκα του σωριάστηκε χάμω με κλάματα και θρήνους, και πέρασε τρεις μέρες και τρεις νύχτες  χωρίς φαγητό. Ο Σαβίνος, όταν το έμαθε αυτό, φοβήθηκε μήπως αυτοκτονήσει απ΄τη θλίψη. Διέταξε λοιπόν τον Μαρτιάλιο να την πληροφορήσει μυστικά πως ο άντρας της  ήταν ζωντανός και κρυβόταν, αλλά και ταυτόχρονα να της ζητήσει να συνεχίσει τον θρήνο της όσο το δυνατόν πιο πειστικά. Εκείνη έπαιξε τον τραγικό ρόλο της πενθούσας συζύγου σαν μεγάλη ηθοποιός.  Αλλά η επιθυμία της να δει τον άντρα της την έκανε να πάει να τον επισκεφθεί την νύχτα, και να γυρίσει έπειτα στο σπίτι της. Κανένας άλλος δεν ήξερε ότι ζούσε με τον άντρα της, σχεδόν σαν να τον επισκεπτόταν στον Ἀδη, και οι μυστικές συναντήσεις τους βάσταξαν πάνω από εφτά μήνες.

Στο διάστημα αυτό , μεταμφίεσε τον Σαβίνο φέρνοντάς του άλλα ρούχα, τον κούρεψε πολύ βαθιά, του φόρεσε μαντήλι στο κεφάλι, και τον πήγε εντελώς αγνώριστο, στη Ρώμη. Της είχαν δώσει κάποιες ελπίδες αμνήστευσης. Όμως δεν κατόρθωσε να το πετύχει και ξαναγύρισε στο σπίτι της, περνώντας πάλι τον περισσότερο καιρό της μαζί με τον άνδρα της στο υπόγειο, και πηγαίνοντας πότε-πὀτε στην πόλη για να την βλέπουν οι φίλες της και οι γυναίκες συγγενείς της.

Το πιο απίστευτο ήταν πως οι γυναίκες με τις οποίες πήγαινε στα λουτρά δεν έμαθαν ποτέ ότι ήταν έγκυος. Το φάρμακο που χρησιμοποιούν οι γυναίκες για να βάφουν τα μαλλιά τους ξανθά ή κοκκινωπά περιέχει ένα λίπασμα που αυξάνει τη σάρκα ή την χαλαρώνει, και βάζοντας το σε μεγάλες ποσότητες σ’ όλο το σώμα της κατάφερε να κρύψει το βαθμιαίο φούσκωμα της κοιλιάς της. Υπόμεινε τις ωδίνες του τοκετού χωρίς τη βοήθεια κανενός, όπως η λιονταρίνα μες στη φωλιά της και κατέβαινε στον άνδρα της. Εκεί ανάθρεψε τα δίδυμα αγόρια που γέννησε.  Ο ένας απ΄ αυτούς τους γιους σκοτώθηκε πολεμώντας στην Αίγυπτο, και ο άλλος που λεγόταν Σαβίνος ήταν μαζί μας στους Δελφούς πριν από λίγο. Τελικά ο Καίσαρ διέταξε να την εκτελέσουν, αλλά πλήρωσε για το θάνατο της, αφού ολόκληρη η οικογένεια του ξεκληρίστηκε σε μικρό διάστημα.

Καμιά πράξη της εξουσίας του δεν ήταν πιο απεχθής και πιο ικανή να κάνει θεούς και δαίμονες να αποστρέψουν το βλέμμα τους απ΄ αυτόν. Τα τολμηρά της λόγια μείωσαν τον οίκτο που ένοιωσαν οι θεατές για κείνη, και θύμωσαν τον Βεσπασιανό.

Όταν δεν είχε πια καμιά ελπίδα να σωθεί, τον κάλεσε ν ‘ αλλάξει  τη θέση του με την δική της, επειδή, όπως είπε, «είχε χαρεί τη ζωή της περισσότερο στο σκοτάδι του υπογείου απ΄ ότι αυτός χάρηκε τη ζωή του στον θρόνο»

  

 Πλούταρχος (50-125 μΧ)

Ερωτικός

Mέση οδό

Nicolas Poussin, la Mort de Germanicus, 1627

Δεν πρέπει να είναι κανείς ούτε θρασύς, αλλά ούτε άτολμος και να σαστίζει, γιατί το ένα οδηγεί  στην αδιαντροπιά και το άλλο στη δουλοφροσύνη .  η μεγάλη τέχνη είναι να μπορεί κανείς να ακολουθεί σε όλα τα πράγματα τη μέση οδό, κάτι που είναι και όμορφο.

Κυρίαρχος ο υπόδουλος λαός; - Διηδάμεια

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός χωρίς κρίση;

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός που επιλέγει διαταραγμένα και χυδαία ανθρωπάκια να τον κυβερνούν;

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός που εκλέγει ανίκανους και ηλίθιους πολιτικούς που κατάστρεψαν την Πατρίδα και εξακολουθούν να την καταστρέφουν, χρόνια τώρα;

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός που άγεται και φέρεται από τα ΜΜΕ και τα κόμματα;

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός που γλύφει διεφθαρμένους πολιτικούς για τη βόλεψη του;

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός που χάφτει σαν χάνος τα λόγια του κάθε αηδιαστικού κομματόσκυλου;

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός που χειροκροτεί και στηρίζει αυτούς που ρημάζουν το μέλλον το δικό του και των παιδιών του;

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός που ανέχεται τον κάθε σπουδαιογελοίο της πολιτικής να πλουτίζει στην πλάτη του;

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός που δέχεται άκριτα ότι ανοησία του πλασάρει ως προοδευτισμό το σύστημα και ας του ρημάζει  την ψυχή και τις αξίες;

«Κυρίαρχος λαός» ο αμνήμων λαός;

«Κυρίαρχος λαός» ο λαός που κόβει τις ρίζες του και το κλαδί που κάθεται για να μην τον πουν συντηρητικό και ακραίο;

«Κυρίαρχος λαός» ή απόλυτα υπόδουλος και ελεγχόμενος λαός;

Διηδάμεια

Θεμέλιο του γένους

“  Ὄταν δε κρηπίς μή καταβληθῆ γένους

ὀρθῶς, ἀνἀγκη δυστυχεῖν τούς ἐκγόνους ”

“ Όταν το θεμέλιο του γένους δεν χτιστεί σωστά

οι  απόγονοι θα γνωρίσουν αναγκαστική δυστυχία. ”

Ευριπίδης

Aρχίζοντας ένα νέο κύκλο ζωής

Όταν βλέπουμε ένα ουράνιο τόξο, η όραση μας παθαίνει ανάκλαση. Συναντά ένα υγρό, απαλό κι όχι πολύ πυκνό σύννεφο, έπειτα την ακτινοβολία του ήλιου, και νοιώθοντας τη λάμψη και το φως του, αποκτά την εντύπωση ότι το φαινόμενο ανήκει στο σύννεφο.

Giulio Romano : Camera dei Giganti (fresco)  (Το Δωμάτιο των Γιγάντων) ,1526-34

Κάτι ανάλογο μηχανεύεται και ασκεί ο έρωτας στις προικισμένες και χαρισματικές ψυχές: Προκαλεί μια ανάκλαση της μνήμης, που ξεκινάει απ’ τα φαινόμενα που ονομάζονται ωραία εδώ στη γη, και φτάνει ως εκείνη την αληθινά θεϊκή, αξιαγάπητη, ευλογημένη και θαυμαστή ομορφιά.

Όμως οι περισσότεροι άνθρωποι, επιδιώκοντας κι επιθυμώντας το είδωλο – όπως εμφανίζεται στον καθρέφτη -, ας το πούμε έτσι, των αγοριών ή των γυναικών, δεν πετυχαίνουν τίποτα πιο ουσιαστικό από ένα μείγμα ευχαρίστησης και πόνου. Κάτι τέτοιο εκφράζει ο απατηλός ίλιγγος του Ιξίωνα, που τιμωρήθηκε απ’ τον Δία να περιστρέφεται γύρω από ένα φλεγόμενο τροχό, κυνηγώντας στα σύννεφα, όπως τα παιδιά προσπαθούν να πιάσουν στα χέρια τους το ουράνιο τόξο επειδή η θέα του τα γοητεύει.

Διαφορετικός όμως είναι ο τρόπος του προικισμένου και συνετού εραστή. Στην περίπτωση του η αντανάκλαση γίνεται προς το θεϊκό και νοητό κάλλος, κι όταν συναντά την ομορφιά ενός ορατού σώματος, την χρησιμοποιεί σαν ένα εργαλείο της μνήμης, την καλωσορίζει και την εκτιμάει. Κι όσο περισσότερο ζει μαζί της και την απολαμβάνει, τόσο πιο φλογερό γίνεται το πνεύμα του. Αυτού του τύπου οι εραστές στην επίγεια ζωή δεν αναλώνονται με τα σώματα τους, ποθώντας και θαυμάζοντας αυτό το φώς. Ούτε, όταν πεθάνουν, ξαναγυρίζουν μετά το θάνατο πάλι εδώ σαν φυγάδες, για να έρθουν στις πόρτες και τις κρεβατοκάμαρες των νεόνυμφων, σαν εφιαλτικές φαντασιώσεις ανδρών και γυναικών που τους αρέσει η ηδονή και το σώμα, αλλά δεν έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται εραστές.

Ο αληθινός εραστής, όταν πεθαίνει και συναντά το κάλλος με τον τρόπο που συνηθίζεται στον άλλο κόσμο, αποκτά φτερά, εμπνέεται και περνάει τον καιρό του χορεύοντας σ’ εκείνα  τα ύψη με τον δικό του θεό, συνοδεύοντας τον ώσπου να γυρίσει στα λιβάδια της Αφροδίτης και στη Σελήνης. Εκεί αποκοιμιέται και ξαναγεννιέται, αρχίζοντας ένα νέο κύκλο ζωής.

Πλούταρχος (50-125 μΧ)

Ερωτικός

Κάμμα

Εσείς που είστε γείτονες και θιασώτες του Έρωτα θα πρέπει να γνωρίζετε πολλά παραδείγματα αυτού που λέω. Δεν θα μπορούσα, όμως, να παραλείψω την ιστορία της Κάμμας. Η όμορφη αυτή γυναίκα, που καταγόταν απ’ τη Γαλατία, ήταν παντρεμένη με τον τετράρχη Σινάτο. Όμως την ερωτεύθηκε ο ισχυρός Σίνοριξ και σκότωσε τον άνδρα της, επειδή δεν μπορούσε να την βιάσει ή να την αποπλανήσει όσο ο Σινάτος βρισκόταν στη ζωή.

Καταφύγιο και παρηγοριά της Κάμμας μες στη συμφορά της ήταν το κληρονομικό δικαίωμα που είχε απ’ τον πατέρα της να γίνει ιέρεια της Αρτέμιδος. Άρχισε, λοιπόν, να περνάει πολλές ώρες στο ναό της θεάς χωρίς να δέχεται επισκέψεις, παρ’ όλο που πολλοί βασιλιάδες την ζητούσαν. Ο Σίνοριξ, όμως, προσπάθησε να της μιλήσει για γάμο. Εκείνη δεν απέφυγε την πρόταση του, ούτε τον κατηγόρησε για το έγκλημα του. Δέχτηκε πως δεν είχε ενεργήσει από κακία, αλλ’ από αγάπη και πόθο για εκείνη. Ο Σίνοριξ την πίστεψε, και η Κάμμα τον οδήγησε στον βωμό της θεάς. Εκεί  έκανε σπονδή με κρασί και μέλι, που τα είχε βάλει σ’ ένα κύπελλο μαζί με δηλητήριο. Ήπιε το μισό αυτή, και έδωσε στον Σινόριγα το υπόλοιπο. Όταν βεβαιώθηκε πως κι εκείνος το είχε πιεί, έβγαλε μια κραυγή θριάμβου και φώναξε τα’ όνομα του ανδρός της : «Αγαπημένε μου σύζυγε», είπε, «επειδή πρόσμενα αυτήν τη μέρα έζησα μες στον πόνο μέχρι σήμερα χωρίς εσένα. Πάρε με τώρα, για ν ‘αναγαλλιάσει η ψυχή σου. Εκδικήθηκα για λογαριασμό σου αυτόν τον απαίσιο άνδρα, και χαίρομαι που μοιράστηκα μ ‘εσένα την ζωή μου και μ’ αυτόν τον θάνατο μου» .

Ο Σίνοριξ μεταφέρθηκε έξω μ’ ένα φορείο και σ λίγο ξεψύχησε, ενώ η Κάμμα λένε πως πέθανε την επόμενη νύχτα, με θαρραλέα και χαρούμενη διάθεση. 

Κανένας θάνατος δεν είναι μάταιος

Και τι σημαίνει άραγε για ένα ζωντανό ον το να αντιμετωπίσει το θάνατο; Σύμφωνα με το Χαγκακούρε αυτό που έχει σημασία είναι η καθαρότητα των πράξεων. Ο Τζότσο επιβεβαιώνει την αξία του πάθους και της δύναμης που αυτό μπορεί να έχει, όπως επίσης και την αξία οποιουδήποτε θανάτου σχετίζεται μ’ αυτό το πάθος.

Αυτό ακριβώς εννοεί λέγοντας ότι το να χαρακτηρίσουμε ένα θάνατο μάταιο είναι αποτέλεσμα του «ιδιοτελούς μπουσίντο των υπεροπτών έμπορων της Οσάκα». Το σημαντικότερο σημείο της διδασκαλίας του Τζότσο, «Διαπίστωσα ότι ο δρόμος του σαμουράι είναι ο θάνατος», κόβει με μιας το γόρδιο δεσμό, την σχέση αντιπαλότητας μεταξύ ζωής και θανάτου.

Μερικοί λένε πως το να πεθάνει κανείς χωρίς να φέρει σε πέρας το σκοπό του, είναι μάταιος θάνατος, αυτό όμως αφορά το ιδιοτελές μπουσίντο των υπεροπτών εμπόρων της Οσάκα. Το να πάρεις τη σωστή απόφαση σε μια κατάσταση διλλήματος είναι σχεδόν αδύνατον.

Με τα σημερινά κριτήρια, το να φέρει κάποιος σε πέρας την αποστολή του σημαίνει πως πεθαίνει άξια, για ένα δίκαιο σκοπό. Το Χαγκακούρε λέει πως κατά τη στιγμή του θανάτου κανείς δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει την ορθότητα του σκοπού.

«Όλοι προτιμούμε να ζήσουμε, και είναι απόλυτα φυσικό, αν βέβαια μπορούμε να βρούμε κάποια δικαιολογία γι’ αυτό». Ένας άνθρωπος πάντα κατορθώνει και βρίσκει μερικές, κάτι που πηγάζει άμεσα από το γεγονός και μόνο της ύπαρξης του. Στην συνέχεια, επινοεί κάποια μορφή θεωρίας βασισμένη σ’ αυτές τις δικαιολογίες. Το Χαγκακούρε εκφράζει απλά τη σχετική θέση πως είναι προτιμότερο να πεθάνει κανείς παρά να ζήσει ως δειλός, έχοντας αποτύχει στην αποστολή του. Επ’ ουδενί όμως δεν ισχυρίζεται ότι το να πεθάνει αποκλείει και το να έχει αποτύχει. Εδώ βρίσκεται ο μηδενισμός του Τζότσο Γιαμαμότο και συγχρόνως ο απώτατος ιδεαλισμό που γεννιέται από αυτόν το μηδενισμό.

Υποφέρουμε από την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να πεθάνουμε για ένα πιστεύω ή μια ιδέα. Αυτό στο οποίο επιμένει το Χαγκακούρε είναι ότι ένας αμείλικτος θάνατος, ένας θάνατος μάταιος που δεν φέρνει κανένα καρπό στον κόσμο, έχει παρ’ όλα αυτά την αξιοπρέπεια που αρμόζει σε ένα ανθρώπινο όν. Εάν εκτιμούμε τόσο πολύ την αξιοπρέπεια της ζωής, πως δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε και αυτή του θανάτου;  Κανένας θάνατος δεν μπορεί να θεωρηθεί μάταιος.

Γιουκιο Μισιμα

Η Ηθική των Σαμουράι στη Σύγχρονη Ιαπωνία.