Aρχίζοντας ένα νέο κύκλο ζωής

Όταν βλέπουμε ένα ουράνιο τόξο, η όραση μας παθαίνει ανάκλαση. Συναντά ένα υγρό, απαλό κι όχι πολύ πυκνό σύννεφο, έπειτα την ακτινοβολία του ήλιου, και νοιώθοντας τη λάμψη και το φως του, αποκτά την εντύπωση ότι το φαινόμενο ανήκει στο σύννεφο.

Giulio Romano : Camera dei Giganti (fresco)  (Το Δωμάτιο των Γιγάντων) ,1526-34

Κάτι ανάλογο μηχανεύεται και ασκεί ο έρωτας στις προικισμένες και χαρισματικές ψυχές: Προκαλεί μια ανάκλαση της μνήμης, που ξεκινάει απ’ τα φαινόμενα που ονομάζονται ωραία εδώ στη γη, και φτάνει ως εκείνη την αληθινά θεϊκή, αξιαγάπητη, ευλογημένη και θαυμαστή ομορφιά.

Όμως οι περισσότεροι άνθρωποι, επιδιώκοντας κι επιθυμώντας το είδωλο – όπως εμφανίζεται στον καθρέφτη -, ας το πούμε έτσι, των αγοριών ή των γυναικών, δεν πετυχαίνουν τίποτα πιο ουσιαστικό από ένα μείγμα ευχαρίστησης και πόνου. Κάτι τέτοιο εκφράζει ο απατηλός ίλιγγος του Ιξίωνα, που τιμωρήθηκε απ’ τον Δία να περιστρέφεται γύρω από ένα φλεγόμενο τροχό, κυνηγώντας στα σύννεφα, όπως τα παιδιά προσπαθούν να πιάσουν στα χέρια τους το ουράνιο τόξο επειδή η θέα του τα γοητεύει.

Διαφορετικός όμως είναι ο τρόπος του προικισμένου και συνετού εραστή. Στην περίπτωση του η αντανάκλαση γίνεται προς το θεϊκό και νοητό κάλλος, κι όταν συναντά την ομορφιά ενός ορατού σώματος, την χρησιμοποιεί σαν ένα εργαλείο της μνήμης, την καλωσορίζει και την εκτιμάει. Κι όσο περισσότερο ζει μαζί της και την απολαμβάνει, τόσο πιο φλογερό γίνεται το πνεύμα του. Αυτού του τύπου οι εραστές στην επίγεια ζωή δεν αναλώνονται με τα σώματα τους, ποθώντας και θαυμάζοντας αυτό το φώς. Ούτε, όταν πεθάνουν, ξαναγυρίζουν μετά το θάνατο πάλι εδώ σαν φυγάδες, για να έρθουν στις πόρτες και τις κρεβατοκάμαρες των νεόνυμφων, σαν εφιαλτικές φαντασιώσεις ανδρών και γυναικών που τους αρέσει η ηδονή και το σώμα, αλλά δεν έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται εραστές.

Ο αληθινός εραστής, όταν πεθαίνει και συναντά το κάλλος με τον τρόπο που συνηθίζεται στον άλλο κόσμο, αποκτά φτερά, εμπνέεται και περνάει τον καιρό του χορεύοντας σ’ εκείνα  τα ύψη με τον δικό του θεό, συνοδεύοντας τον ώσπου να γυρίσει στα λιβάδια της Αφροδίτης και στη Σελήνης. Εκεί αποκοιμιέται και ξαναγεννιέται, αρχίζοντας ένα νέο κύκλο ζωής.

Πλούταρχος (50-125 μΧ)

Ερωτικός