Κι αν μη τι άλλο,
κάποτε σημείωσε την υπόσταση της στα τετράδια μας.
Με την πρώτη σελίδα αδειανή.
Έτσι, για να μπορέσουμε να πάρουμε τη βαθύτερη μας ανάσα.
Να μας προετοιμάσει για τη σμίκρυνση και την καμπούρα μας.
Να μας αφοπλίσει για τη μη παραδοχή της ενοχής μας.
Κι αν μη τι άλλο,
φωνάξαμε με περίσσιο πάθος και θαυμασμό,
τα ονόματα, τα ψευδώνυμα ακόμη και τα προσωνύμια τους.
Δίχως να μάθουμε, ή έστω να διερωτηθούμε για τις διευθύνσεις.
Δίχως να αρχίσουμε από την αφετηρία τους.
Δίχως να ενωθούμε με την υπέρτατη έκβαση του γαλάζιου.
Κι αν μη τι άλλο,
ματαιοδοξούμε μετροφυλλώντας απαθώς την ελληνικότητα,
με τα ιερά γράμματα να μη συλλαβίζονται στην εκπνοή της σκέψης.
Φτάνοντας πλέον στην τελευταία σελίδα με διαθέσεις εξαπατημένες.
Που επετειακά υψώνουμε ανάστημα καλουπωμένο.
Που επετειακά αγαπούμε, που επετειακά θυμόμαστε, που επετειακά υπάρχουμε.
Κι αν μη τι άλλο,
ΕΟΚΑ.
Χριστόφορος Αττικουρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου