Η ψυχαναλυτική δουλειά δεν είναι παρά μια επαλήθευση και μια μαρτυρία του γεγονότος πως ο Εαυτός μας διαπλάθεται, κυρίως μέσα στην ιστορία της σχέσης μας με τους γονείς και το οικογενειακό μας περιβάλλον. Δεν μπορούμε να αυταπατόμαστε ότι ο Εαυτός αναπτύσσεται αυτόνομα και ανεπηρέαστα από το περιβάλλον και τους ανθρώπους που το συνθέτουν. Αντιθέτως, ο άνθρωπος δημιουργείται ως άτομο από τη συνάντηση με τα άτομα του στενού του περιβάλλοντος, αναπτύσσεται και εξελίσσεται μέσα και μέσω της αλληλεπίδρασης τους και η δημιουργία της προσωπικότητας, επηρεάζεται και διαμορφώνεται από τα διαφορετικά υλικά που συνθέτουν τη σχέση του παιδιού με τους δύο γονείς, την αρσενική αρχή που εδραιώνει τα όρια και την ταυτότητα και τη θηλυκή αρχή που είναι πιο ανεκτική και προστατευτική. Η ισορροπία αυτών των δυο αρχών συμβάλλει στην εσωτερική αρμονία και συγκρότηση υγιούς Εαυτού.
Στη σημερινή κοινωνία όμως, όπου κυριαρχεί η παντοδύναμη αυταπάτη, η τόσο καταστροφική για την πορεία του ανθρώπου, τείνει να γίνει δεκτή η πεποίθηση ότι το παιδί μπορεί να αναπτυχθεί φυσιολογικά με «ακαθόριστους γονείς», χωρίς πατέρες και μητέρες και χωρίς τους διακριτούς τους ρόλους. Χωρίς δηλαδή τις αξίες των ρόλων που η ίδια η φύση έχει τακτοποιήσει για μας. Στο όνομα μιας δήθεν προόδου, η κοινωνία καταλήγει να υποσκελίσει το φυσιολογικό, αγνοώντας τις ψυχικές ανάγκες που δομούν την ανάπτυξη του ατόμου. Στην ουσία, στο όνομα της ψευδοπροόδου, το άτομο αποξενώνεται από τη φύση του, ταπεινώνεται και οδηγείται σε επικίνδυνες ψυχικές καταστάσεις…
Διηδάμεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου