Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

Η "Ελευθερία", η "Ηθική" και η "Παιδεία" σύμφωνα με τον Ιωάννη Συκουτρή


"...ο 19ος αιών εστηρίζετο εις εναν μύθον: τον μύθον της πολιτικής ελευθερίας και ο μύθος αυτός εξεσκεπάσθη.Το ομολογούν από συμφώνου και τα δύο περισσότερον συγχρονισμένα πολιτικά ρεύματα της εποχής μας ο Μαρξισμός και ο Φασισμός: διαφωνούν μόνον ως προς το σύστημα που θα το αντικαταστήσουν.

Λέγω μύθος. Διότι ελευθέριαν του λαού δεν υπήρξεν, ούτε ήταν δυνατόν να υπάρξει. Ελευθέρια και λαός (δηλαδή μάζα) είναι δυο έννοιαι απολύτως ασυμβίβαστοι, αφού ελευθερία είναι ιδιότης, η κυρία ιδιότης μιας προσωπικότητος και προσωπικότητα δεν έχουν τα κοπάδια. Νομικώς βέβαια και πολιτικώς εκηρύσσοντο ελεύθεραι αι λαικαί τάξεις πραγματικώς όμως εκυριαρχούντο από ένα πλήθος κυριάρχων: από θρησκευτικάς πεποιθήσεις, παραδόσεις, ηθικάς, έθιμα, κληρονομικόν σεβασμόν προς την κοινωνικήν κυριαρχίαν, κοινωνικάς αντιλήψεις περί του πρέποντος κλπ Όλαι αυταί, αι ευεργετικώς δρώσαι αντίρροποι δυνάμεις σήμερον έσβησαν η κινδυνεύουν να σβήσουν και οι "ελεύθεροι σήμερον πολίται" δεν υπακούουν παρά εις την βιαν η εις την σκοπιμότητα.

Το αποτέλεσμα υπήρξε να αναπτυχθή τώρα άλλη τυραννία πολύ σκληροτέρα από την τυρρανίαν των προδημοκρατικών καθεστώτων: η τυρρανία των ανευθύνων. Μας κυριαρχούν σήμερα οι ανεύθυνοι, οι κεφαλαιοκράται, η γραφειοκρατία, οι δημοσιογράφοι, όλοι οι σαλτιμπάγκοι του κοινοβουλευτισμού. Και το χειρότερον μας κυριαρχούν και συγχρόνως μας κοροιδεύουν αφού τυρρανούν "εν ονόματι των λαικών ελευθεριών".

"...και κάθε ηθική πράξις συνεπάγεται ευθύνας. Εις εποχήν που κατέλυσαν τους ελέω Θεού Βασιλείς που είχαν να λογοδοτήσουν μόνον εις τον Θεόν, δεν είναι δυνατόν να ανεχώμεθα τους ελέω Τέχνης ανευθύνους συγγραφείς. Και τώρα σας ερωτώ: Κατά τι κινδινεύει η ελευθερία της σκέψεως αν περιορισθή η καθημερινή ασχημοσύνη, ο εκβιασμός και η διαπόμπευσις της οικογενειακής τίμης κάθε παραδόσεως και αξίας, η συστηματική προσπάθεια προς αποβλάκωσιν του κοινού, η έξαψις των πνευμάτων, ο κλονισμός κάθε ηθικής αντιστάσεως. Συμπτώματα όλα που παρουσιάζει σήμερον μέγα μέρος του Τύπου, χωρίς να έχουν ελαφρυντικόν, όσοι τα γράφουν, τουλάχιστον ότι τα πιστεύουν.

Η διάδοσις της μορφώσεως ημπορεί να φέρει πολλά καλά, έχει όμως και σημαντικά μειονεκτήματα.Και ένα από αυτά είναι πως σήμερα είναι πολλοί, απελπιστικώς πολλοί, όσοι κρατούν την πένα (και είναι τόσον εύκολον), όχι πλέον οι κλητοί πλέον και οι εκλεκτοί. Και όπου αρχίζει η μάζα σταματάει η ευθύνη. Αυτών η ελευθερία, η ασυδοσία καλύτερα, είναι σωστόν είναι συμφέρον κάθε γνήσιου διανοούμενου, να περιορισθή. Διότι κάθε δημοκοπία κάθε γράψιμον που δεν εξυψώνει, αλλά ερεθίζει, είναι κίνδυνος του πνεύματος, όχι του κοινωνικού καθεστώτος μόνον.

Έπειτα σας ρωτώ: Υπάρχει πράγματι τόση ελευθερία σκέψεως σήμερον εις τα λεγόμενα φιλελευθερα καθεστώτα; Δεν ομιλώ περί της καταφώρου διαστροφής της Ιστορίας και της αλήθειας που γίνεται πολλάκις από τα επίσημα και ανεπίσημα έντυπα. Αλλά ο δημοσιογράφος που γράφει πύρινα άρθρα ενώ δεν τα πιστεύει, χάριν του ψωμιού του, διότι έτσι το θέλει η μισθοδοτούσα εφημερίς η το κόμμα η το κοινόν είν΄ ελεύθερος; Είν΄ ελεύθερος ο συγγραφεύς η ο θεατρικός που κάνει παραχωρήσεις εις τα κατώτερα γούστα;"

Ιωάννης Συκουτρής

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016

«Ωδή 4η των Λυρικών, εις Σάμον» , Ανδρέας Κάλβος


Όσοι το χάλκεον χέρι 
βαρύ του φόβου αισθάνονται, 
ζυγόν δουλείας ας έχωσι• 
θέλει αρετήν και τόλμην 
η ελευθερία. 

Αυτή (και ο μύθος κρύπτει 
νουν αληθείας) επτέρωσε 
τον Ίκαρον• και αν έπεσεν 
ο πτερωθείς κ' επνίγη 
θαλασσωμένος• 

Αφ' υψηλά όμως έπεσε, 
και απέθανεν ελεύθερος. 
Αν γένης σφάγιον άτιμον 
ενός τυράννου, νόμιζε 
φρικτόν τον τάφον. 

Εάν φιλοτιμούμεθα 
να την ξαναποκτήσωμεν 
μ' ίδρωτα και με αίμα, 
καλόν είναι το καύχημα 
της αρχαίας δόξης. 

Ανδρέας Κάλβος

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016

Για τα πρώτα και τα έσχατα πράγματα.... Νίτσε

 

...Οι περισσότεροι άνθρωποι ανέχονται την ζωή χωρίς να γογγύζουν πολύ, κι έτσι πιστεύουν στην αξία της ύπαρξης. Αλλά αυτό συμβαίνει γιατί ο καθένας τους δεν θέλει και δεν επιβεβαιώνει παρά τον εαυτό του και δεν βγαίνει έξω από τον εαυτό του, όπως κάνουν εκείνες οι εξαιρέσεις: καθετί εξωπροσωπικό δεν το αντιλαμβάνεται καθόλου η το αντιλαμβάνεται σαν αμυδρή σκιά. Έτσι η αξία της ζωής για τον συνηθισμένο, καθημερινό άνθρωπο στηρίζεται μόνο στο ότι θεωρεί τον εαυτό του πιο σημαντικό από τον κόσμο. Η μεγάλη έλλειψη φαντασίας από την οποία πάσχει, τον εμποδίζει να έχει ενσυναίσθηση με άλλα όντα και έτσι συμμετέχει στην μοίρα και στον πόνο τους όσο το δυνατόν λιγότερο.

Από την άλλη, όποιος θα μπορούσε να συμμετάσχει αληθινά σε αυτά, θα έπρεπε να απογοητευθεί για την αξία της ζωής. Αν μπορούσε να συλλάβει και να νιώσει την συνολική συνείδηση της Ανθρωπότητας μέσα του θα κατέρρεε αναθεματίζοντας την ύπαρξη, επειδή η ανθρωπότητα ως σύνολο δεν έχει κανένα σκοπό και συνεπώς ο άνθρωπος δεν μπορεί να βρει παρηγοριά και στήριγμα σε αυτήν παρά μόνο απελπισία. Αν στο καθετί που κάνει, βλέπει την έσχατη απουσία σκοπών στους ανθρώπους, η ίδια του η δραστηριότητα αποκτά στα μάτια του τον χαρακτήρα του σπαταλήματος.

Από ένα τέτοιο άνθρωπο από τον οποίο οι συνηθισμένες αλυσίδες της ζωής έχουν βγεί σε τέτοιο βαθμό που εξακολουθεί να ζει μόνο για να βελτιώνει την γνώση του, οφείλει να μπορεί να αποποιείται δίχως φθόνο και θλίψη πολλά πράγματα, σχεδόν όλα όσα έχουν αξία για τους άλλους ανθρώπους. Οφείλει να είναι ικανοποιημένος με εκείνη την ελεύθερη, άφοβη αιώρηση πάνω από ανθρώπους, ήθη, νόμους και τις παραδοσιακές εκτιμήσεις των πραγμάτων, που είναι η πιο επιθυμητή κατάσταση για αυτόν.

Νίτσε, Ανθρώπινο πολύ ανθρώπινο

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016

Tοκογλυφία - Ezra Pound


Με την τοκογλυφία,
δεν φτιάχνουν σπίτια οι άνθρωποι γερά:
η κάθε πέτρα λαξεμένη και βαλμένη στη θέση της σωστά
να στρώσει απάνω ο σοβάς, να δέσει
ο σκελετός, να κάτσουν τα στολίδια.

Με την τοκογλυφία
δεν ζωγραφίζουν οι άνθρωποι
παράδεισους στις εκκλησίες
μετά βαΐων και κλάδων,
την παναγιά να δέχεται τον άγγελο εξ ουρανών
κι απάνω εκεί στο πρόχειρο μολύβωμα να λάμπει
το φωτοστέφανό της.

Με την τοκογλυφία
δεν αξιώνονται οι άνθρωποι Γκονζάγα,
κληρονόμους, παλλακίδες,
δεν φτιάχνονται οι εικόνες για ν’ αντέξουν
στον χρόνο και να μας αντέξουν
φτιάχνονται για να πουληθούν αμέσως
και πουλιούνται

Με την τοκογλυφία,
κρίμα μεγάλο κι άδικο ενάντια την φύση,
κάτι μπαγιάτικα αποφάγια το ψωμί σου
χάρτινο το ψωμί σου,
χωρίς το στάρι των βουνών και το σκληρό αλεύρι.

Με την τοκογλυφία χοντραίνει η μολυβιά.
Με την τοκογλυφία ξεχαλινώνονται οι γραμμές
κι οι άνθρωποι δεν βρίσκουν τόπο να φωλιάσουν.
Η πέτρα τρώει το λιθοξόο
κι ο αργαλειός τον υφαντή.

ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ
δεν φτάνει το μαλλί στην αγορά
και δεν αφήνει κέρδος το κοπάδι με την τοκογλυφία.
Μάστιγα, μάστιγα μεγάλη αυτή η τοκογλυφία
στομώνει τη βελόνα στο χέρι της κυράς
και σταματά το ακούραστο αδράχτι.

Δεν γίνεται Πιέδρο Λομπάρδο
ούτε κρασί με την τοκογλυφία.
Ντούτσιο δεν γίνεται ούτε Πιερ ντελά Φρανσέσκα
και Χουάν Μπελίν και Λα Καλούνια
ζωγραφιστή με την τοκογλυφία.
Αντζέλικο δεν γίνεται, δεν γίνεται Αμπρότζιο Πρέντις,
ούτε εκκλησία πέτρινη,
κι απάνω από την πύλη σμιλεμένο: Αγαπάτε Αλλήλους.
Άγιο Τρόφιμο… όχι, ασφαλώς, με την τοκογλυφία.

Και Άγιο Ιλαρίωνα… όχι, βεβαίως, με την τοκογλυφία.
Σκουριάζει η σμίλη με την τοκογλυφία.
Σκουριάζει η τέχνη κι ο τεχνίτης,
τρώει το νήμα ο αργαλειός,
κανείς δεν ξέρει πια να κάνει τα χρυσοκεντητά ,
έχει λεκέδες το γαλάζιο, σκορπίζεται το κρεμεζί,
Μέμλινκ δεν βρίσκει πια το σμαραγδί.

Έσφαξε η τοκογλυφία μες τη μήτρα το παιδί,
στόμωσε του νέου την ορμή,
την άνοια, την παράλυση έφερε στο κρεβάτι,
πήγε και ξάπλωσε ανάμεσα στη νύφη
και τον γαμπρό της
ΠΑΡΑΦΥΣΗ

Έφεραν πόρνες στην Ελευσίνα,
σερβίρουν πτώματα…
έτσι προστάζει η τοκογλυφία.

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

Η επικαιρότητα του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος - Βλάσης Ρασσιάς

Ο Έλληνας ήταν ελεύθερος όχι επειδή μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει, δηλαδή να δρα μέσα στην ασυδοσία - όπως ίσως σήμερα θα όριζε κάποιος την «ελευθερία». Ούτε βέβαια υπήρχε εκείνος ο χαζός έμμεσος ορισμός, ότι «η ελευθερία σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου» και τέτοια πράγματα. Ορισμός της ελευθερίας για τους προγόνους μας ήταν να υπακούς - σας ακούγεται παράξενο; - σε νόμους, οι οποίοι είναι αποτέλεσμα «ελευθέρων πολιτών ελευθέρας πόλεως». Ελευθερία ήταν το προνόμιο να υπακούς - σας ακούγεται παράξενο; - σε υγιείς πολιτικές καταστάσεις, δηλαδή σε μία συγκροτημένη Πολιτεία που μπορεί να εγγυηθεί την τέλεια πολιτική σύνθεση αυτοδιάθεσης, ισονομίας, ευθύνης, ισηγορίας και παρρησίας.
Ακόμα και στην εξαιρετική θεολογία των Ελλήνων βλέπουμε ότι οι Θεοί, οι οποίοι είναι παντοδύναμοι και αυτοί έφτιαξαν τους νόμους του σύμπαντος, άπαξ και τους έφτιαξαν τους υπακούουν. Όπως και στην γήϊνη Πολιτεία, έτσι και στην ουράνια οι νόμοι (από το ρήμα «νέμω», δηλαδή αυτά που έχουν δοθεί ή απονεμηθεί κατ’ αναλογίαν) είναι πάνω από αυτούς, άπαξ και ψηφίστηκαν και τέθησαν σε ισχύ. Μπορούν να αλλάξουν, αλλά όσο είναι αναρτημένοι «στα ψηφίσματα», οι νόμοι δεν παραβιάζονται. Ο Σαρπηδών πεθαίνει την επόμενη ημέρα και ο Θεός Ζευς δεν μπορεί να τον σώσει. Δεν σώζει τον υιό του επειδή ακριβώς τηρεί τον νόμο, επειδή είναι Θεός και οφείλει να λειτουργεί ως τέτοιος".
(από την διάλεξη του Βλάση Ρασσιά «Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. Μια Αναγκαιότητα για το Σύγχρονο Κόσμο μας», που δόθηκε στις 27.4.2007 στην Λευκωσία, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ομίλου Φίλων Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού «Έλευσις»).

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

Δύο ποιήματα - Ezra Pound


« Ώ λαμπρέ Απόλλωνα
τιν' άνδρα, τιν' ήρωα, τίνα θεόν,
Σε ποιον θεό, ήρωα ή άνδρα
τσίγκινο ένα στεφάνι να φορέσω;»


« Είναι παλιά σας συνήθεια να ξεκάνετε τους καλούς συγγραφείς
εσείς ή τους τρελλαίνετε
ή κλείνετε τα μάτια σαν αυτοκτονούν
ή πάλι βρίσκετε δικαιολογίες για τα ναρκωτικά τους
και μιλάτε για παραφροσύνη και μεγαλοφυία
Όμως εγώ δεν θα τρελλαθώ για να σας ευχαριστήσω
δεν θα σας κολακέψω με έναν πρόωρο θάνατο
Ώ όχι, εγώ θα αντέξω ως το τέλος
θα νιώσω τα μίση σας να γλιστρούν στα πόδια μου
σαν ευχάριστο γαργάλημα
να τα κοιτάζουν κοροϊδευτικά
ενώ πολλοί κινούνται ύποπτα
και φοβούνται να πουν πως σας μισούν
η γεύση της αρβύλας μου;
Ορίστε η γεύση της αρβύλας μου
χαϊδέψτε την
βγάλτε και το βερνίκι με την γλώσσα σας»

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

Είναι θέμα επιμονής…. Δηιδάμεια


Στο δρόμο, κάτω από ένα φανάρι, ένας μεθυσμένος ψάχνει το πεζοδρόμιο. Ένας αστυνομικός τον ρωτάει τι είναι αυτό που ψάχνει. «Έχασα το κλειδί μου» απαντά ο μεθυσμένος. Κι αρχίζουν να ψάχνουν παρέα. Μετά από λίγο, ο αστυνομικός ρωτάει: «Μα είστε σίγουρος ότι χάσατε εδώ το κλειδί σας;» και η απάντηση λογικότατη: «Όχι, μού ‘πεσε πιο κάτω, προς τα κει, αλλά εκεί είναι σκοτεινά». (από το βιβλίο «Φτιάξε την δυστυχία μόνος σου», του Paul Watzlawick).

Σας φαίνεται παράλογο; Κι όμως! Το θέμα για πολλούς ανθρώπους δεν είναι αν θα βρουν αυτό που ψάχνουν. Το θέμα είναι να ψάχνουν. Στο σημείο που επέλεξαν. Με τρόπους συγκεκριμένους, απόλυτους και αμετάκλητους. Η «επιτυχία» βρίσκεται στην επιμονή! ασχέτως καταστάσεων και δεδομένων. Οφείλουν  να παραμένουν πιστοί και προσκολλημένοι στη «λύση» που διάλεξαν και ας είναι αναποτελεσματική κι ας είναι παρανοϊκή. Και όσο η εξέλιξη γίνεται όλο και πιο απελπιστική, όλο και πιο παράλογη, αυτοί σταθερά εκεί! να συνεχίζουν με μεγαλύτερο ζήλο, με ακόμα μεγαλύτερη επιμονή.

Μάλιστα  η αυξανόμενη δυσκολία που προκύπτει, μαζί με την ακλόνητη πεποίθηση τους ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, τους θωρακίζει ακόμα περισσότερο και δυναμώνει τη θέληση τους να συνεχίσουν. Γιατί δεν γίνεται να κάνουν λάθος. Δεν γίνεται να πάει τόσος κόπος στράφι. Δεν γίνεται να μην υπάρχει κάτω απ το φανάρι το κλειδί που έχασαν αλλού! Υπάρχει και θα το βρουν!  Είπαμε: είναι θέμα θέλησης και επιμονής.

Η «επιμονή», είναι μια μέθοδος που βασίζεται ολοκληρωτικά στη διατήρηση και επανάληψη των ίδιων πρακτικών και ενεργειών που έμαθε κάποιος να εφαρμόζει στη ζωή του. Και που τις επαναλαμβάνει ασχέτως εάν τα αποτελέσματά τους είναι αρνητικά και μη λειτουργικά. Αυτός τα επαναλαμβάνει μέχρι να …λειτουργήσουν!  (Αυτή η συμπεριφορά, στον κλάδο της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας ονομάζεται νεύρωση).

Είναι θέμα επιμονής  λοιπόν!  Μια ανόητη φόρμουλα που την ξέρουν πάρα πολύ καλά και οι πολιτικοί! Σκεφτείτε τους «δικούς μας», εδώ στο νησί για τόσα χρόνια να διανύουν χιλιόμετρα κάτω απ’ το ίδιο φανάρι ψάχνοντας το κλειδί του κυπριακού.  Για σκεφτείτε πόσες φορές έχουν διπλασιάσει την «προσπάθεια» και την «αποφασιστικότητα» τους, πάντα προς την κατεύθυνση που «φωτίζει» το φανάρι των εγγλέζων και των τούρκων.

 Και ας γίνεται, το προκαθορισμένο σημείο όλο και πιο αναποτελεσματικό όλο και πιο παράλογο. Τι σημασία έχει; Το κλειδί της «λύσης» είναι ένα και μοναδικό και θα το βρουν κάτω από το φανάρι! 

Βέβαια, αυτή η μέθοδος, βολεύει από πολλές απόψεις αφού η ευθύνη για την αναποτελεσματικότητα βρίσκεται πάντα σε δυνάμεις που ελέγχονται από εξωτερικούς παράγοντες. Έτσι, διατηρείται η πεποίθηση ότι δεν υπάρχουν άλλες δυνατότητες ούτε και πιθανότητα  αλλαγής ρότας. Η γραμμή τους  παραμένει σταθερή και αναλλοίωτη και δεν υπάρχει τίποτε πέρα από το φανάρι τους.


Οφείλουμε σ’ αυτό το σημείο να πούμε, ότι η συγκεκριμένη φόρμουλα είναι πολύ διαδεδομένη και δημοφιλής επειδή μπορεί να εφαρμοστεί από αρχάριους μέχρι και πεπειραμένους πολιτικούς διότι δεν απαιτεί ιδιαίτερη πείρα, ούτε ιδιαίτερη νοημοσύνη. Ενδιαφέρον έχει επίσης η προτίμηση της μάζας στους «επίμονους» ή άλλως πως νευρωσικούς πολιτικούς, και αυτό λέει πολλά για τις νευρώσεις της μάζας. Είναι όμως άλλο θέμα αυτό που θα αναλύσουμε μια άλλη φορά.

Για όσους διερωτούνται: μα ποιος μπορεί να συμπεριφερθεί τόσο παράλογα σαν τον άνθρωπο με το χαμένο κλειδί, αφού ξέρει –το λέει άλλωστε στον αστυνομικό- ότι αυτό που ψάχνει δεν βρίσκεται εκεί που το ψάχνει, η απάντηση βρίσκεται στο ανέκδοτο: ο άνθρωπος ψάχνει εκεί γιατί είναι μεθυσμένος!

Εξυπακούεται εν ολίγοις πως:
Μόνο κάποιος που δεν είναι στα καλά του αγνοεί το προφανές! 
Μόνο ένας μεθυσμένος που δεν είναι στα καλά του θα έψαχνε το «κλειδί» εκεί που ξέρει ότι δεν υπάρχει! 
Μόνο μια κοινωνία που δεν είναι στα καλά της θα εμπιστευόταν μεθυσμένους για οδηγούς!

Άντε και καλό μας ψάξιμο!

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

Georg Sluyterman von Langeweyde



Αυτός που οργώνει σταθερά ἔνα ευθύ αυλάκι
και δεν προδίδει το φίλο του,
αρνείται να καθαρίσει τις μπότες του κατωτέρου του
ἤ να βεβηλώσει τη δική του φωλιά,
αὐτός που ἀνεξάρτητα ἀπό τον κίνδυνο
παραμένει πιστός στην Πατρίδα
θα επιμείνει στο να κάνει το σωστό
κατά το επόμενο έτος!


Georg Sluyterman von Langeweyde

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

Περί θανάτου ,Επίκουρος


Κοίτα να συνηθίσεις στην ιδέα, ότι ο θάνατος για μας είναι ένα τίποτα. Κάθε καλό και κάθε κακό βρίσκεται στην αίσθησή μας· όμως θάνατος σημαίνει στέρηση της αίσθησης. Γι' αυτό η σωστή εκτίμηση ότι ο θάνατος δεν σημαίνει τίποτα για μας, μας βοηθά να χαρούμε τη θνητότητα του βίου: Όχι επειδή μας φορτώνει αμέτρητα χρόνια, αλλά γιατί μας απαλλάσσει από τον πόθο της αθανασίας. Δεν υπάρχει, βλέπεις, τίποτα το φοβερό στη ζωή του ανθρώπου που 'χει αληθινά συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει τίποτα το φοβερό στο να μη ζεις. Άρα είναι ανόητος αυτός που λέει ότι φοβάται τον θάνατο, όχι γιατί θα τον κάνει να υποφέρει όταν έρθει, αλλά επειδή υποφέρει με την προσδοκία του θανάτου.

Γιατί ό,τι δεν σε στεναχωρεί όταν είναι παρόν, δεν υπάρχει λόγος να σε στεναχωρεί όταν το προσδοκείς. Το πιο ανατριχιαστικό, λοιπόν, από τα κακά, ο θάνατος, είναι ένα τίποτα για μας, ακριβώς επειδή όταν υπάρχουμε εμείς αυτός είναι ανύπαρκτος, κι όταν έρχεται αυτός είμαστε ανύπαρκτοι εμείς. Ο θάνατος, λοιπόν, δεν έχει να κάνει ούτε με τους ζωντανούς ούτε με τους πεθαμένους, αφού για τους ζωντανούς δεν υπάρχει, ενώ οι τελευταίοι δεν υπάρχουν πια. Βέβαια, οι πολλοί άλλοτε πασχίζουν ν' αποφύγουν τον θάνατο σαν να 'ναι η πιο μεγάλη συμφορά, κι άλλοτε τον αποζητούν για ν' αναπαυθούν από τα δεινά της ζωής.

Απεναντίας, ο σοφός ούτε τη ζωή απαρνιέται, ούτε την ανυπαρξία φοβάται. Γιατί δεν του είναι δυσάρεστη η ζωή αλλά ούτε και θεωρεί κακό το να μη ζει. Κι όπως με το φαγητό δεν προτιμά σε κάθε περίπτωση το πιο πολύ μα το πιο νόστιμο, έτσι και με τη ζωή: Δεν απολαμβάνει τη διαρκέστερη, μα την ευτυχέστερη. Κι είναι αφελής όποιος προτρέπει τον νέο να ζει καλά και τον γέρο να δώσει ωραίο τέλος στη ζωή του· όχι μόνο γιατί η ζωή είναι ευπρόσδεκτη, αλλά γιατί το να ζεις καλά και να πεθαίνεις καλά, είναι μία και η αυτή άσκηση. Όμως πολύ χειρότερος είναι εκείνος που λέει πως καλό είναι να μη γεννηθείς, «αλλά μιας και γεννήθηκες, βιάσου να διαβείς τις πύλες του Άδη»*. Αν το λέει επειδή το πιστεύει, γιατί δεν αποσύρεται από τη ζωή; Στο χέρι του είναι να το κάνει, αν το 'χει σκεφτεί σοβαρά. Αν πάλι το λέει στ' αστεία, είναι ελαφρόμυαλος σε πράγματα που δεν σηκώνουν αστεία.

Ένα τίποτα είναι για μας ο θάνατος. Γιατί, ό,τι αποσυντίθεται παύει να αισθάνεται. Και ό,τι δεν αισθάνεται δεν μας αφορά.

Γεννηθήκαμε μια φορά και δεν γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη κι είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία γι' αργότερα. Κι η ζωή κυλά μ' αναβολές και χάνεται κι ο καθένας μας πεθαίνει μες στις έγνοιες.

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Σκέψεις για την Ευγένεια και την Αναγκαιότητα των Επιφανών. ,Αλαίν ντε Μπενουά


Το γεγονός ότι οι επίλεκτοι είναι μία αναγκαιότητα σε κάθε κοινωνία με στοιχειώδη οργάνωση, είναι αυταπόδεικτο και εύκολα αντιληπτό. Το αποδεικνύει η ιστορική εμπειρία. Δεν γνωρίζουμε κανένα παράδειγμα ανεπτυγμένης κοινωνίας που δεν ανέδειξε τους επιφανείς της...

Η ιδέα των επιφανών, αντίθετα από ό,τι πολλοί πιστεύουν, δεν είναι μία ηθική ιδέα, αλλά ένα απλό κοινωνικό δεδομένο. Οι όροι «επιφανής» (ή «επίλεκτος») και «αριστοκράτης» δεν είναι συνώνυμοι. Σε κάθε αριστοκρατία υπάρχουν και επιφανείς, ωστόσο όλοι οι επιφανείς δεν είναι αριστοκρατικοί. Το να είναι κανείς επιφανής ή επίλεκτος, σημαίνει απλώς το να αναδεικνύεται ως ένας από τους «καλύτερους».  Όμως «καλύτερους» σχετικά με τι;

... Η έννοια τους «επιφανούς» ή «επιλέκτου» αναφέρεται στον μικρό αριθμό εκείνων που στο εσωτερικό κάθε συλλογικότητας, είτε κοινωνικής, είτε επαγγελματικής, είτε οποιασδήποτε άλλης, ενδιαφέρονται να έχουν και έχουν τις καλύτερες επιδόσεις σε ό,τι αφορά τις ειδικές απαιτήσεις αυτής της συλλογικότητας... Εδώ ο αστικός ορισμός του «επιλέκτου», ο οποίος εστιάζει μόνον στους επιχειρηματικούς παράγοντες της ευφυϊας, και μάλιστα της ευφυϊας στην οποία αναφέρονται οι ψυχομετρητές, φαίνεται ελάχιστα έγκυρος.

Οι κάτοχοι του «συντελεστή ευφυϊας» δεν σκέπτονται αναγκαστικά και υποχρεωτικά με τον ορθότερο τρόπο, ούτε και έχουν τα περισσότερα και ισχυρότερα προτερήματα του χαρακτήρα. Αμέτρητοι είναι μέσα στην Ιστορία οι αυτοχειροτόνητοι επίλεκτοι που πρόδωσαν τις αξίες που υποτίθεται ότι ενσάρκωναν. Ήδη από το 1885 ο Νίτσε τόνιζε: «Το πνεύμα μόνο του δεν αυτοχειροτονείται ευγενές. Αντίθετα χρειάζεται κάποιον παράγοντα που να μπορεί να το καταστήσει ευγενές».

Το συμπέρασμα είναι λοιπόν ότι η εποχή μας δεν χρειάζεται καινούργιους αυτοχειροτόνητους επίλεκτους. Οι τωρινοί καιροί ζητούν πραγματικούς επίλεκτους, που να είναι περισσότερο χαρακτήρες παρά ευφυϊες, που να χαρακτηρίζονται περισσότερο από γερές σπονδυλικές στήλες παρά από γερά μυαλά.

... Εκείνο που χαρακτηρίζει τους επιφανείς είναι η ισορροπία που υπάρχει ανάμεσα στα δικαιώματα που απονέμουν στους εαυτούς τους και στα καθήκοντα που αναθέτουν στους εαυτούς τους... Οι επιφανείς δίνουν στον εαυτό τους τα περισσότερα δικαιώματα γιατί αναθέτουν στον εαυτό τους τα περισσότερα καθήκοντα. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η μεγαλύτερη αρετή του επιφανούς είναι το ότι τα παίρνει «όλα επάνω του». Πιστεύει ότι όλα τον αφορούν και συγχρόνως γνωρίζει ότι δεν υπάρχει κανείς πάνω από αυτόν, στον οποίο να μπορεί να μεταβιβάσει τις ευθύνες του...

Για τον Φρειδερίκο Νίτσε, η ηθική των επιφανών ήταν μια ηθική θετικότητας, αντίθετα από την «ηθική των δούλων», όπως την περιέγραφε, στην οποία δεν έβλεπε παρά μία ηθική αιώνιας αμφισβήτησης, κοινωνικού σχίσματος και ιδίως μνησικακίας. «Ποιος είναι ευγενής;» ρωτούσε το 1885 και απαντούσε αμέσως μετά με μία απαρίθμηση χαρακτηριστικών: «τα χαρακτηριστικά του ευγενούς είναι η φροντίδα των λεπτομερειών, η όψη της σιγουριάς που χρησιμοποιεί η αυτοκυριαρχία για να αμυνθεί απέναντι στην αδιακρισία των άλλων, η ηρεμία των κινήσεων και του βλέμματος, η άρνηση των ευτελών τιμών και κολακειών, η πεποίθηση ότι η ψυχική επικοινωνία δεν είναι εύκολη, η βεβαιότητα ότι οι υποχρεώσεις του είναι κυρίως προς τους ίσους του, η αίσθηση ότι πάντοτε έχει κανείς κάτι να μοιράσει στους άλλους, η απόλαυση των καλών τρόπων και των ωραίων μορφών, η δυσπιστία προς όλες τις εκδηλώσεις υποτιθέμενης αφέλειας, η πεποίθηση ότι η ίδια η ευγένεια αποτελεί Αρετή, η δυνατότητα λησμοσύνης περισσότερο παρά συγχώρεσης, η αγάπη για την πραγματική απλότητα, η απέχθεια για τις επιπόλαιες γενικεύσεις, η ικανότητα να διατηρεί και να αντέχει τις μακρές εχθρότητες, η αηδία για την δημαγωγία, για την κουτοπονηριά και την χυδαία οικειότητα, η ικανοποίηση από το τέλειο έργο, η συνήθεια συλλογής πολυτίμων πραγμάτων, η ολοκληρωμένη συμμετοχή στην ζωή ταυτόχρονα με την διατήρηση των απαραίτητων αποστάσεων, η πεποίθηση ότι το να ξέρει κανείς να ζει και να πεθαίνει είναι ένα και το αυτό».

«Το πάθος του ευγενούς είναι ειδικής φύσης» προσθέτει ο Νίτσε. «Είναι η χρησιμοποίηση ενός σπάνιου μέτρου, σχεδόν παράλογου για τους άλλους, είναι η αίσθηση θερμότητας σε πράγματα που για τους άλλους είναι ψυχρά, είναι η αποθέωση αξιών για τις οποίες δεν έχει ακόμα εφευρεθεί ένα μέτρο, είναι η θυσία σε βωμούς Αγνώστων Θεών, είναι η μεγαλοφροσύνη και η αυτοϊκανοποίηση που ξεχειλίζει και μοιράζει τα δώρα της στους ανθρώπους και στα πράγματα»

Η ηθική των ευγενών είναι μία ηθική που λογοδοτεί στον ίδιο της τον εαυτό. Δεν είναι μια ηθική «γραπτού δικαίου» με κώδικες και δεκαλόγους. Είναι η έκφραση μιας άμεσης και προνομιακής σχέσης ανάμεσα στον εαυτό και την υπέρβασή του, ανάμεσα σε εκείνον που ζει και σε εκείνο που δίνει έννοια και περιεχόμενο στην ζωή. Μία κοινωνία ευγενών δεν είναι κοινωνία αμαρτίας, αλλά κοινωνία αιδούς. Δεν χάνεται κανείς προσβάλλοντας τον Θεό, αλλά ατιμαζόμενος. Μια τέτοια ηθική στηρίζεται εξολοκλήρου στην τιμή. Το κριτήριο είναι να μπορεί κανείς να αντικρίζει τον εαυτό του με υπερηφάνεια, αλλά δίχως εγωϊσμό.

Αλαίν ντε Μπενουά

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Η ΗΡΕΜΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ.... Δηιδάμεια

«Αν είμαι  κι εγώ σαν τους άλλους, αν δεν έχω αισθήματα ή σκέψεις που με κάνουν διαφορετικό, αν συμμορφώνομαι στα πρότυπα της ομάδας όσο αφορά τους τρόπους, τις συνήθειες, το ντύσιμο, τις ιδέες, τότε έχω σωθεί. Έχω σωθεί από τη φοβερή εμπειρία της μοναξιάς.»



Ο άνθρωπος σε όλες τις εποχές και όλους τους πολιτισμούς προσπαθεί να λύσει το ίδιο πάντα πρόβλημα: πώς να  ξεπεράσει τη χωριστή του ύπαρξη και να ξεφύγει από την αγωνία που προκαλεί η συνειδητοποίηση της  ατομικής του μοναξιάς. Το πρόβλημα, από τον καιρό του πρωτόγονου που ζούσε στις σπηλιές μέχρι και σήμερα, παραμένει το ίδιο όπως ίδια παραμένει και η βασική λύση που ο άνθρωπος διάλεγε και διαλέγει για να το ξεπεράσει. Και αυτή είναι η συμμετοχή του στην ομάδα του  κοινωνικού συνόλου.

Η  συμμετοχή στον τρόπο ζωής της ομάδας, στα έθιμα και τις πεποιθήσεις της, στους κοινούς αγώνες, στην κοινή θρησκεία, στην καλλιτεχνική δημιουργία, και γενικώς σε όλα όσα την συνέθεταν, τον βοηθούσαν  να υπερβεί  τα ατομικά του όρια και να είναι ενωμένος με την κοινωνία, το γένος, την φυλή. Αυτό απάλυνε την εσωτερική του αγωνία και τού έδινε τη δυνατότητα να επικοινωνεί ενεργητικά με τα πράγματα και τους άλλους ανθρώπους. Μετείχε του συνόλου, ένιωθε να ανήκει, να είναι πρόσωπο, οντότητα. Δεν ήταν μόνος, ζούσε με αυτούς που είχαν το ίδιο αίμα και μοιράζονταν την ίδια γη. Αυτό τον καθιστούσε μέλος ενός ομοιογενούς συνόλου, μιας πατρίδας, ενός έθνους.. Ήταν ασφαλής!

Με την πάροδο των χρόνων όμως και  με την όλο και μεγαλύτερη επέκταση της κεφαλαιοκρατίας, βλέπουμε να σημειώνονται όλο και μεγαλύτερες αλλαγές στον τρόπο που ο άνθρωπος ενώνεται με την ομάδα, αλλά και σημαντικές αλλαγές στην ίδια την ομάδα.
Πλέον η συνένωση πραγματοποιείται με ελεγχόμενες διαδικασίες συμμόρφωσης και η ομάδα, το κοινωνικό σύνολο δηλαδή, χαλιναγωγείται από τα συστήματα εξουσίας με τις μεθόδους της υποβολής και της προπαγάνδας.

Εδώ μπορούμε να πούμε ότι η επιτυχής εκμετάλλευση των  ασυνείδητων αναγκών και φόβων των ανθρώπων είναι η μεγάλη επιτυχία του συστήματος της νέας τάξης. Έχει καταφέρει έναν καταπληκτικά υψηλό βαθμό προσαρμογής και παθητικότητας του ανθρώπου και ταυτόχρονα του διατηρεί την ψευδαίσθηση ότι ακολουθεί δικές του προσωπικές ιδέες και συμπεριφορές! Επίσης δεν έχει καμιά απολύτως επίγνωση της χαλιναγώγησης του και αντιθέτως  πιστεύει ότι οι πεποιθήσεις και γνώμες του είναι ίδιες με αυτές τις πλειοψηφίας επειδή είναι οι σωστές! Καμιά υποψία ότι του επιβάλλονται!

Η εξήγηση γι αυτήν την άνευ όρων παράδωση  βρίσκεται στη δύναμη του φόβου που πηγάζει από τον κίνδυνο της μοναξιάς! Το να είσαι διαφορετικός, το να είσαι λίγα βήματα πέρα απ’ το κοπάδι, σε καθιστά μόνον, κάτι που λίγοι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν.
Λόγω αυτού του φόβου , ο άνθρωπος θέλει  να συμμορφώνεται και να ανήκει στην αγέλη σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από όσο είναι αναγκασμένος να το κάνει. Γι αυτό και παραχωρεί με τόση ευκολία την αυτονομία της σκέψης και των επιλογών του.

Γι αυτό και βαδίζει μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο πολύχρωμες φανταχτερές ταμπέλες που φωνάζουν  «ισότητα», «δικαιώματα», «αντιρατσισμός» κτλ, και που πάντα αφορούν έναν «άλλον» που είναι σε «δυσμενέστερη» θέση από την δική του! Αυτός, παραχωρεί και υποχωρεί σε βάρος των δικών του δικαιωμάτων, γιατί αυτός, «έχει»! Και φυσικά  δεν αντιλαμβάνεται ότι ζει πια σε ένα νέο σύστημα, αυτό της σύγχρονης δουλείας! Το οποίο, για να επιβάλει ανενόχλητα η νέα τάξη, χρειάζεται και κάποια προσχήματα όπως π.χ την έννοια της ισότητας.

Η νέα τάξη όταν κόπτεται για την ισότητα, μια διαφορετική «ισότητα»  έχει υπόψη:  την ισότητα μεταξύ ανθρώπων χωρίς ατομικότητα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς διαφορετικότητα. Την «ισότητα» που σημαίνει ομοιότητα. Ομοιότητα των λαών, των κρατών, των ανθρώπων, των αναγκών, των ιδεών, των αισθημάτων, της σκέψης, της διασκέδασης, της επικοινωνίας, των περιορισμών! Ισότητα για την νέα τάξη πραγμάτων σημαίνει πολτοποίηση και ομοιογένεια!

Γι αυτό και το νέο παγκόσμιο καθεστώς και οι παρατρεχάμενοι τους εδώ και αλλού, κηρύσσουν το «ιδανικό» της αποατομικοποιημένης ισότητας με διεθνιστικό περιτύλιγμα!  Χρειάζονται ανθρώπινα άτομα, ίδια το ένα με το άλλο για να μπορούν να λειτουργούν μέσα σε μια μαζική συνάθροιση, χωρίς προστριβές, ομαλά, όπου όλοι θα υπακούουν στις ίδιες διαταγές κι ωστόσο ο καθένας θα είναι πεισμένος ότι είναι ελεύθερος και ακολουθεί δικό του δρόμο. Όπως η μαζική παραγωγή απαιτεί την τυποποίηση των εμπορευμάτων, έτσι και η νέα τάξη πραγμάτων απαιτεί την τυποποίηση των ανθρώπων και αυτήν την τυποποίηση την ονομάζει «ισότητα»! Μια «ισότητα» που προϋποθέτει το άδειασμα του ατόμου από την ιστορία του, τις παραδόσεις , την θρησκεία του, τον πολιτισμό του. Ένα άδειασμα που τον μετατρέπει σε μονάδα!

Μια μονάδα αποατομικοποιημένη χωρίς ταυτότητα και άρα πλήρως ελεγχόμενη. Μια μονάδα αποξενωμένη από τον εαυτό της, τους συνανθρώπους της, από την ουσία της ζωής! Που άγεται και φέρεται μεταξύ μοναξιάς και φόβου, άβουλη και  αλλοτριωμένη. Με βαθύ το αίσθημα ανασφάλειας για το οποίο όμως φροντίζει το παγκόσμιο σύστημα να προσφέρει πολλά καταπραϋντικά: Την ρουτίνα της μηχανικής εργασίας, την ρουτίνα της ψυχαγωγίας με την παθητική κατανάλωση ευκολοχώνευτων ήχων και θεαμάτων, την ρουτίνα των απρόσωπων και επιφανειακών σχέσεων, την ρουτίνα της απόσυρσης στην διαδικτυακή πραγματικότητα…

Και πώς μπορεί ένας άνθρωπος που είναι πιασμένος στο δίκτυ μιας τέτοιας καταπραϋντικής ρουτίνας, να μην ξεχάσει ότι είναι άτομο με ουσία και ταυτότητα και όχι μια μοναχική μονάδα; Πώς μπορεί να σηκώσει ανάστημα ενάντια στον παγκόσμιο Οργουελικό εφιάλτη,
στους ντόπιους Εφιάλτες, στους καταπατητές των δικαιωμάτων του, στους κατακτητές της πατρίδας του; Πώς θα μπορέσει να πει ΟΧΙ σε όλους αυτούς που τον οδηγούν στο τέλος του;

Δηιδάμεια

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

άτιτλο, Μιράντα Λαμπράκη


Μ’ ένα βήμα μπρος και δύο πίσω
κουβαλήσαμε ως εδώ τα χρόνια
με κληρονομιά μας την πληγή
ενός Τεύκρου από μία Σαλαμίνα.
  

Μιράντα Λαμπράκη, «Τρεις Συλλαβές Του Ονείρου» εκδ. Αιγαίον

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

απόσπασμα από «Τα Ελληνικά» του Δημήτρη Λιαντίνη


Τι ορίζει τη διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και στους χριστιανούς; Μια διαφορά, που από ένα σημείο και πέρα γίνεται αντίθεση, εναντίωση, ρήξη, πάλη της φωτιάς με το νερό;

Εκείνο που ορίζει τη διαφορά είναι κάτι άλλο και σαφές, όσο και το φύλλο της Ελιάς. Αλλά γι’ αυτό ακριβώς είναι απόλυτο και ακραίο.

Η διαφορά ανάμεσα στους δύο είναι πως οι Έλληνες οικοδόμησαν έναν κόσμο που στηρίζεται στην παρατήρηση και στη νόηση, ενώ οι χριστιανοί οικοδόμησαν έναν κόσμο που στηρίζεται στην υπόθεση και στη φαντασία.

Η παρατήρηση των Ελλήνων είναι τέτοιας ποιότητας, ώστε πάντα να βεβαιώνεται πρακτικά από τα συμβαίνοντα στη φύση, και πάντα να αποδεικνύεται χειροπιαστά από το πείραμα στο εργαστήριο.

απόσπασμα από «Τα Ελληνικά» του Δημήτρη Λιαντίνη.

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

Θρησκευτική Κατήχηση για Ελευθερόφρονες ,Λουί Μενάρ


Στον μονοθεϊσμό, η ηθική είναι η απόλυτη υποταγή στην θεϊκή παντοδυναμία: Ο νόμος κατεβαίνει από τον ουρανό πλαισιωμένος από αστραπές, ο άνθρωπος τον δέχεται γονατιστός και τον εφαρμόζει τρεμάμενος. Στον πανθεϊσμό, όπου ο Κόσμος είναι το μόνο Ον, οι μορφές που ονομάζουμε πεπερασμένα όντα δεν έχουν αυτοτελή ύπαρξη ούτε κατ' αρχήν κάποιο ατομικό δικαίωμα. Ο πολυθεϊσμός, αντιθέτως, βλέπει τον κόσμο ως μια ομοσπονδία διακριτών δυνάμεων και πολυάριθμων νόμων. Ο άνθρωπος νιώθει μέσα του μια ελεύθερη δύναμη, την προαίρεσή του, και έναν κανόνα που είναι η συνείδησή του. Αυτός ο κανόνας δεν του έχει επιβληθεί από κάποια ανώτερη βούληση· ταυτίζεται με τον ίδιο και αποτελεί τη φυσιολογική ανάπτυξη της δράσης του. Με το να ζει "ομολογουμένως τη εαυτού φύσει" φτάνει στον προορισμό του και συμβάλλει στην ευταξία των πάντων στο μέτρο που του αναλογεί.

Λουί Μενάρ, Γάλλος ποιητής και συγγραφέας, από το έργο του "Θρησκευτική Κατήχηση για Ελευθερόφρονες", κεφ. β' (1875).

Ο πολύπλευρος νεαρός Μενάρ (στον οποίο η φίλη του Juliette Lambert έλεγε ότι έβλεπε να συνυπάρχουν... 5 με 6 πρόσωπα!) συμμετείχε στην μεγάλη παρισινή εξέγερση του 1848, συνεργάσθηκε με τον αναρχικό Προυντόν στην έκδοση της εφημερίδος του τελευταίου και το επόμενο έτος καταδικάσθηκε σε φυλάκιση 15 μηνών για το βιβλίο του «Πρόλογος Μίας Επανάστασης» («Prologue d' une revolution»). Για να αποφύγει την φυλάκιση, κατέφυγε στο Λονδίνο και μετά στις Βρυξέλλες, όπου συναναστράφηκε με τους διεθνείς επαναστάτες της εποχής, μέχρι το 1852, όταν μία πολιτική αμνηστία τού επέτρεψε να γυρίσει στο Παρίσι. Έκτοτε ο Μενάρ εγκατέλειψε την επαναστατική δράση και αφιερώθηκε στην μελέτη και συγγραφή σχετικά με τον Αρχαίο Κόσμο και κυρίως σχετικά με την Αρχαία Ελλάδα, την οποία αποκαλούσε «Πνευματική Μητέρα του Ανθρώπου».

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

Yukio Mishima, Εξομολογήσεις μίας Μάσκας


"Έλεγα διαρκώς στον εαυτό μου ότι θα ήταν καλύτερο να πεθάνω, παρά να γίνω χλιαρός, άνανδρος, κάποιος που δεν γνωρίζει ξεκάθαρα τι του αρέσει και τι δεν του αρέσει, κάποιος που θέλει να τον αγαπάν, δίχως να γνωρίζει πώς να αγαπά. "

Yukio Mishima, Εξομολογήσεις μίας Μάσκας

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

«Θεωρία του Πολέμου» , Παναγιώτη Κονδύλη


«Οι μετριότητες, υπο-μετριότητες και ανθυπο-μετριότητες, που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους ίσως να καταρρεύσουν ακόμα και στην περίπτωση όπου θα βρεθούν μπροστά στη μεγάλη απόφαση να διεξαγάγουν έναν πόλεμο γιατί, αν o πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής, ποιός πόλεμος θα συνεχίσει μια σπασμωδική πολιτική; Οι ευρύτερες μάζες, καθοδηγούμενες από το ίδιο ένστικτο της βραχυπρόθεσμης αυτοσυντήρησης, έχουν βρει τη δική τους ψυχολογικά βολική λύση: το έθνος το υπηρετούν ανέξοδα περιβαλλόμενες γαλανόλευκα ράκη, όποτε το καλεί η περίσταση, και έχοντας κατόπιν ήσυχη συνείδηση το κλέβουν μόνιμα με παντοειδείς τρόπους: από την φοροδιαφυγή, την αισχροκέρδεια και τα «αυθαίρετα» ίσαμε τα ευκολο-απόκτητα πτυχία, την χαμηλή παραγωγικότητα εργασίας (ούτε το 50% του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης!) και την κραυγαλέα ανισότητα ανάμεσα σ' ότι παράγεται και σ' ότι καταναλώνεται, με αποτέλεσμα την καταχρέωση και την πολιτική εξάρτηση του τόπου...
Δεν αποκλείεται η ελληνική πλευρά, ανίσχυρη κι αναζητώντας παρηγοριές ή εκλογικεύσεις, ν' αρχίσει κάποτε να θεωρεί κι η ίδια τις υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας ως αυτονόητο μέρος και αυτονόητο καθήκον του «εξευρωπαϊσμού» της αφού μάλιστα οι «πολιτισμένοι άνθρωποι», που έχουν ξεπεράσει τους «εθνικιστικούς αταβισμούς», δεν ξεκινούν πολέμους για πράγματα τόσο απαρχαιωμένα μέσα στον εκλεπτυσμένο μας κόσμο όσο είναι δα τα κυριαρχικά δικαιώματα...
Η αποδεδειγμένη ανικανότητα του ελληνικού κράτους να υπερασπίσει το ελληνικό έθνος - δηλαδή να επιτελέσει την κατ' εξοχήν αποστολή του - συνιστά τον ανησυχητικότερο οιωνό για το μέλλον. Γιατί ήδη το ελληνικό κράτος βαθμηδόν φανερώνεται ανήμπορο να προ­στατεύσει ακόμα και το έθνος που βρίσκεται εντός των συνόρων του...»

«Θεωρία του Πολέμου» του φιλοσόφου και ιστορικού των ιδεών Παναγιώτη Κονδύλη. 

Εκδόσεις «Θεμέλιο», Αθήνα, 1999.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016

Η Γέννηση της Τραγωδίας, του Φρειδερίκου Νίτσε


Όποιος πλησιάζει τους ολύμπιους θεούς με μια άλλη θρησκεία στην καρδιά του και ζητάει απ' αυτούς ηθική μεταρσίωση, αγιότητα, εξαϋλωμένη αποπνευμάτωση, ή ένα βλέμμα σπλαχνικό, γρήγορα θα τους γυρίσει την πλάτη αγανακτισμένος κι απογοητευμένος. Τίποτε εδώ δεν θυμίζει ασκητισμό, πνευματικότητα και καθήκον.

Εδώ μιλάει μόνον μια πλεονάζουσα, θριαμβευτική ζωή, όπου μέσα της το κάθε τι, καλό ή κακό, είναι όμοια θεοποιημένο. Και μπροστά σ' αυτό το φανταστικό ξεχείλισμα της ζωτικότητας, ο θεατής στέκει έκπληκτος κι αναρωτιέται από ποιο μαγικό φίλτρο αυτοί οι τρελά χαρούμενοι άνθρωποι μπόρεσαν να αντλήσουν τη ζωοποιό τους μέθη, ώστε όπου και να κοιτάζουν να βλέπουν μια Ελένη, ιδανική εικόνα της ύπαρξής τους "που κολυμπάει μέσα σε έναν γλυκό αισθησιασμό" χαμογελώντας τους.

Κι όμως πρέπει να πούμε σ' αυτόν τον απομακρυνόμενο παρατηρητή: Μη φεύγεις, μόνο άκουσε πρώτα τι διηγείται η λαϊκή σοφία των Ελλήνων γι' αυτή τη ζωή που ξετυλίγεται μπροστά σου σε μια τόσο ανεξήγητη γαλήνη...

Η Γέννηση της Τραγωδίας, του Φρειδερίκου Νίτσε

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2016

Yukio Mishima


Επειδή η σύγχρονη ζωή δεν γνωρίζει πιά την απόλυτη αγνότητα, αλλά διαδραματίζεται ως σχετικισμός, έχει μετατραπεί σε ανηθικότητα, σε απλή καθημερινότητα. Από τον σχετικισμό αυτόν, δεν μπορεί να προκύψει τίποτα υπερβατικό.

Yukio Mishima

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2016

Eργαστήρι γλυπτικής και πηλού για ενήλικες


Η Ακαδημία Λεμεσού είναι ένας ζωντανός χώρος, προϊόν της συλλογικής προσπάθειας μιας ομάδας ανθρώπων να αντισταθούν στην ισοπέδωση των αξιών καθώς και στην τυποποίηση και μαζοποίηση κάθε κοινωνικής και πολιτιστικής μορφής. Γι αυτόν το λόγο, παράλληλα με τις άλλες της δραστηριότητες, που έχουν στόχο να μεταδώσουν γνώση και να γεννήσουν προβληματισμό, λειτουργεί τώρα και εργαστήρι γλυπτικής και πηλού για ενήλικες και σύντομα ξεκινά και εργαστήρι τέχνης.

Απέναντι στην πολιτιστική και καλλιτεχνική παρακμή αντιπαραθέτουμε αισθητική και ουσία.





ΛΥΣΗ ΠΑΛΗ, ΛΥΣΗ ΠΑΛΙ – LISI PALI, LISI PALI, Κωνσταντίνος Στυλιανού

ΛΥΣΗ ΠΑΛΗ, ΛΥΣΗ ΠΑΛΙ – LISI PALI, LISI PALI



Η Διζωνική αναιρεί τον εαυτό σου. Πουλά την ψυχή σου. Λιώνεις σαν το κερί, προτού λάβεις το φως. Σκλάβος προσκυνάς εικόνες και αρχαιοκάπηλοι σε περιφέρουν στο παζάρι οίκων δημοπρασίας.

Νοθευμένη σκόνη ρουφάς και τυμβωρύχοι παίζουν ποδόσφαιρο με το κρανίο σου. Ενάντια στη φυλή σου εκδίδεσαι  στα καμπαρέ του κόσμου και η Λήδρας χαράζει μια ροζ γραμμή στον χάρτη. Ο ήλιος κρύφτηκε.  Απέναντι η Ιστορία χαμένη στο σκοτάδι του δρόμου.

Με τη διζωνική είσαι κομπάρσος σε εφιαλτική ταινία επιστημονικής φαντασίας, ένας γραμμικός κωδικός στο παιγνίδι των πολυεθνικών. Το κέντρο εξουσίας ξεγυμνώνει την ψυχή σου για αυτό και του ανήκει. Με φόντο την διζωνική σε μια αφηρημένη χαρά εκσπερματώνεις σε δικοινοτικές συνεστιάσεις.

Ποιητές και φιλόσοφοι της επαναπροσέγγισης, στολίζουν με λέξεις τη χολή τους σε χορηγημένα εξώφυλλα, ερπετά που γλείφουν, έτοιμα να κατασπαράξουν, κάθε διαφορετική φωνή.

Η γη σάς σιχάθηκε. Τα κόκκαλά σας τα γλείφουν σκουλήκια και οι πορδές των άψυχων σωμάτων βρωμούν στα στημένα ντέρμπυ των πρωταθλημάτων και των γηπέδων σας. Η διαφθορά σας μόλυνε το νερό, τον αέρα, την ίδια την ζωή. Και η αποσύνθεση ξεκίνησε να κατατρώει τα χρυσοποίκιλτα τετράτροχά σας και τα βρώμικα σας πούρα. Τα καταναλωτικά δάνεια είναι η δική σου αγχόνη. Τα προφυλακτικά έσπασαν και γεννάτε τους εαυτούς σας.

Στα θρανία βλέπω τα πρόσωπα που σάρωσε ο πολιτισμός σας. Απουσία του  μέτρου της ζωής, μουσική παραφωνία ελλείψει αριστοκρατικού πνεύματος σε διλημματική οδό. Πλούτος ή πνευματική κληρονομιά. Αυτοκράτωρ των παλαιών λόγων, σαλίγκαροι μεταμορφωμένοι, μεταλλαγμένοι αστοί. Η εξουσία της αστικής σας δημοκρατίας είναι η κυριαρχία των τραπεζών, η δικτατορία των μετρίων ηλιθίων. Παρακμή της τέχνης της ζωής η του πλούτου τυραννία και η πνευματική κληρονομιά λύση της τέχνης της ζωής. Συνθέτες και οργανοπαίκτες δουλεύουν για σας. Και τα πομπώδη έργα τους μπορώ να τα κάνω ξερνώντας.

Ο πλούτος μας όφελος της κοινωνίας και οι αφισοκολλητές των επαναπροσεγγίσεων ένδειξη της φτώχειας σας. Ανύπαρκτη  κοινωνική πίστη, ανύπαρκτη η αντίσταση και το αίμα σαν νοθευμένη κοκαΐνη διαλύει τη συνοχή της φυλής. Οι πραιτωριανοί σας μεταμορφώθηκαν σε τροϊκανούς σωτήρες.

Ηδονή προσφέρεις στον κατακτητή και η Στοκχόλμη είναι παρούσα. Θεατής ανήμπορος να αντιδράσεις, ικανοποιούν τις ορέξεις τους στη σύζυγο, στις κόρες και στη μάνα σου. Και το παιδί στη μήτρα σε καταριέται καθώς εσύ θαυμάζεις τον βιαστή σου.

Αντίστασή μου ένα μοναδικό σμαράγδι, το χαμόγελο των παιδιών μου.

Στο κάστρο της πόλης, εκεί που ο Ριχάρδος νομιμοποίησε τη Βερεγγάρια, θα υπάρξει η Θεία Δίκη. Ευγενείς, φεουδάρχες, κομματόσκυλα, κτηματομεσίτες και τραπεζίτες, ψευτοδιανοούμενοι του κερατά, βρωμόσκυλα. Όλοι εσείς, εκεί θα ζήσετε τη σύγκρουση. Η τρίχρωμη σημαία μας θα καθαρίσει τη βρωμιά καθώς η ψυχή μου θα ουρλιάζει από χαρά. Κάτω από τον ίδιο ουρανό θα μας βρείτε μπροστά σας. Να κουβαλάμε τον ήλιο στην πλάτη, στο πείσμα του δικού σας μισοφέγγαρου. Να ξορκίζουμε φόβους, γιατί η  ομοσπονδία δεν ήταν ποτέ αγαθό, αλλά μέσο για τον αφανισμό μας.

Γι’ αυτό οι στολές μας ήταν πάντα σιδερωμένες. Τα όπλα μας ήταν πάντα έτοιμα και τα προτιμούσαμε από τις επαναπροσεγγιστικές χοροεσπερίδες και τα πανηγύρια σας.

Κάθε πρωί βλέπω τον ήλιο να σκίζει το σκοτάδι. Όπως οι ήρωες της Ιστορίας ξεσκίζουν τον εχθρό. Περιφρόνηση για τους δουλοπρεπείς, περιφρόνηση για τους προσκυνημένους, περιφρόνηση για τους γλείφτες της εξουσίας, τα τσιράκια των επιθεωρητών, τους ρουφιάνους της τάξης. Η αλήθεια της Τέχνης μας μπορεί να δημιουργήσει επαναστατικές προϋποθέσεις, για να ανατρέψει το σήμερα. Για όλους τους εκ γενετής ρουφιάνους, καϋμένε Μηχανικέ, είχες δίκιο.

Ο ρυθμός της μουσικής μας διώχνει το σκοτάδι. Στην παύση της μελωδίας σαπίζουν οι ιδέες σας και η επαναπροσέγγισή σας θα είναι η επωδός σας. Τραγούδι μας είναι η κραυγή του νικητή της Σπάρτης, του Μαχαιρά. Είθε.

Κωνσταντίνος Στυλιανού,

Η Παραμυθιά του Πανός
Λεμεσός 2014
ISBN: 978-9963-9705-1-3

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

άτιτλο, Μιράντα Λαμπράκη


Ήταν εκεί ολονυχτίς.
Όνειρα που ξερίζωναν τα αγριόχορτα
Απ’ τα κλεμμένα χρόνια.
Όνειρα σχολαστικά που απολύμαναν τοίχους
Και έτριβαν πατώματα
Για να τα βρουν αμόλυντα 
Όλοι αυτοί που λείπουν.
Γιατί το θαύμα δεν ρωτάει.
Μόνο συμβαίνει.
Γεμίζει τις ραγισματιές, 
Κεντάει με κεφαλαία γράμματα
Ενωτική ραφή 
Και το στερέωμα φωτίζει.


Μιράντα Λαμπράκη

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ , Κωνσταντίνος Στυλιανού


ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ

Χόρεψε! Χόρεψε, ἄγγελέ μου! Χόρεψε, ψυχή μου!
Χόρεψε το μυαλό μου… Φτερούγισε χορεύοντας μέσα
στο πλῆθος τῆς ἀγορᾶς.

Μιας ἀγορᾶς που σβήνει τα φῶτα της το βράδυ, γιά νά
μήν ξυπνήσει τους νεκρούς της.

Ἐκεῖ  που οὶ περαστικοί ἀδιάφορα κοιτάνε, χόρεψε με
ρυθμό που δεν μετριέται, με ρυθμό που δεν ἀκούγεται,
μέ τό ρυθμό της ὸμιλίας τοῦ κόσμου τῆς αγορᾶς.

Τοῦ πλήθους πού μαγεύεται, τοῦ πλήθους
πού φωνάζει, τοῦ πλήθους πού σιωπᾶ και φτύνει,
του πλήθους πού οὐρλιάζει. Χόρεψε ἀνάμεσα
σέ αὐτούς, πού ρίχνουν βάγια στο μονοπάτι σου,
σε αὐτούς που φωνάζουν «ἁρον ἁρον σταύρωσον αὑτή».

Καί ὅταν τό ἀηδόνι κελαηδήσει, τότε ὁ Πάνας
θά ἐμφανιστεῖ και πάλι παίζοντας αὐλό.Αὐτή τή  φορά
θά εῖναι μ
όνος. Κανείς δέν θά Τόν ἀκολουθεῖ.
Ἡ συνοδεία Του διάσπαρτη ψάχνει τους ἤχους της
χορεύοντας

 Οἱ τρόποι τῆς Ἀγορᾶς, οἱ κλίμακες τοῦ Πέραν,
τα μακκάμια τῆς Ἰωνίας, ὁ ρυθμός τῆς Μεσογείου θά
σέ κρατήσουν ζωντανή, θά ὁδηγήσουν τά βήματά Σου.

Καί  Σύ Ἰέρεια, θα κινηθεῖς ἀνάμεσα στούς κιθαρωδούς
και στα τύμπανα που ξεφύτρωσαν μπροστά μας, θά
νικηθεῖς ἀπό τίς μελωδίες αὐτῶν πού ἔφυγαν νωρίς.

Ἀφίλητη ψυχή, δίχως ντροπή ἡδονοβλεψίας τῆς
φιγούρας σου νά ποθῶ το ζωντανό σου κορμί, σέ
πεῖσμα τοῦ μισοῦ φεγγαριοῦ που προβάλλει στό
βουνό. Φτερούγισε σάν τόν ἀητό τοῦ τελευταίου

Αὐτοκράτορα και πέταξε ψηλά!

Κωνσταντίνος Στυλιανού,

Μικρές του Πανός Ιστορίες
Λεμεσός 2009
ISBN: 978-9963-9705-0-6

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

H.G.Wells, Ο πόλεμος των κόσμων


"Πρέπει να επινοήσουμε κάποιο νέο τρόπο ζωής, κάποιο μέρος όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να ζουν και να αναπαράγονται και όπου θα μπορούν να είναι αρκετά ασφαλείς, ώστε να μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Ναι, περίμενε λίγο, και θα σου ξεκαθαρίσω, τί νομίζω πως πρέπει να κάνουμε. Οι εξημερωμένοι θα κάνουν ό,τι κάνουν όλα τα εξημερωμένα ζώα: σε λίγες γενιές θα έχουν γίνει μεγαλόσωμοι, όμορφοι, πλούσιοι σε αίμα, ηλίθιοι... τρίχες! Ο κίνδυνος που διατρέχουμε εμείς οι ανεξάρτητοι είναι ότι μπορεί να γίνουμε άγριοι, βάρβαροι, νε εκφυλιστούμε σε ένα είδος μεγάλων, άγριων αρουραίων.... [...]

Και θα φτιάξουμε μία συμμορία, με άνδρες μεγαλόσωμους και με καθαρό μυαλό. Δεν θα πάρουμε μαζί μας οποιοδήποτε σκουπίδι βρούμε μπροστά μας. Οι αδύναμοι θα διωχθούν. [...]

Αυτοί που θα δεχθούμε να έλθουν μαζί μας, θα υπακούουν στις εντολές. Θέλουμε, επίσης, δυνατές και έξυπνες γυναίκες-μητέρες και δασκάλες. Όχι άτονες και ληθαργικές κυρίες ούτε υστερίες και πανικούς. Δεν μπορούμε να έχουμε μαζί μας αδύναμους και ανόητους. Η ζωή έγινε ξανά πραγματική και οι άχρηστοι, οι ταραξίες, οι κακόβουλοι και οι δυσκίνητοι στο μυαλό θα πεθάνουν. Θα πρέπει να πεθάνουν, θα πρέπει να θέλουν να πεθάνουν. Στην τελική, το να ζείς και να ντροπιάζεις την φυλή  σου είναι ένα είδος προδοσίας. Και αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να είναι ευτυχισμένοι. Το να πεθαίνεις, άλλωστε, δεν είναι και κάτι το τόσο τρομακτικό. Αυτό που το κάνει άσχημο είναι η δειλία μπροστά στον θάνατο."


H.G.Wells, Ο πόλεμος των κόσμων

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

ατιτλο, Μιράντα Λαμπράκη


Πώς να εξηγήσεις
το γαλάζιο στις συλλαβές
όταν διάφανος βράχος
φωτίζει το στερέωμα;

Αθήνα

Μιράντα Λαμπράκη, «Τρεις Συλλαβές Του Ονείρου» εκδ. Αιγαίον

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

D.H. Lawrence, Αποκάλυψη


Αυτό που θέλουμε, είναι να καταστρέψουμε τους ψευδείς, ανόργανους δεσμούς, ειδικά αυτούς που σχετίζονται με το χρήμα και να επαναφέρουμε τους ζώντες οργανικούς δεσμούς με τον Κόσμο, τον ήλιο και την γή, με την ανθρωπότητα, το έθνος και την οικογένεια. Ξεκινάμε με τον ήλιο, και τα υπόλοιπα θα γίνουν σιγά-σιγά.

D.H. Lawrence, Αποκάλυψη

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

έννοια της “Πατρίδος”, - Βλάσης Γ, Ρασσιάς


"Η αυθεντική, προχριστιανική, έννοια της “Πατρίδος”, βασίζεται συνεπώς στην πλήρη συνείδηση της εντοπιότητος, αλλά και των θείων παρουσιών που την κάνουν ιδιαίτερη για τους κατοίκους της. Δεν βασίζεται πουθενά αλλού, όπως επιχειρούν εδώ και μιάμιση χιλιετία να κατασκευάσουν «βάθρα» οι, εξ ορισμού άλλωστε, αντεθνιστές «μονοθεϊστές», σε επίπλαστες δηλαδή βάσεις και σε κρατικά νομοθετήματα, για αυτό και εκεί οφείλει να ξανατοποθετηθεί, μόνο που αυτό προϋποθέτει προηγουμένως μία κάθετη ρήξη μας με την κάθε ιδεολογία και Θρησκεία που μάχεται τον υγιή και φυσικό διαφορισμό των ανθρώπων σε ιδιαίτερα ΈΘΝΗ με ιδιαίτερη Παράδοση, Θρησκεία και Τρόπο καθημερινής ζωής. Το ίδιο προϋποθέτει και την ρήξη με κάθε «οικουμενισμό» που σκοπό έχει να αφανίσει την ανθρώπινη Εθνόσφαιρα προς χάριν ενός βαπτίσματος ή μίας περιτομής. Ο οποιοσδήποτε ανυποψίαστος τολμήσει να ρωτήσει έναν ακραιφνή χριστιανό ή μουσουλμάνο για το τι θα διάλεγε αν υποχρεωνόταν να διαλέξει ανάμεσα στο συμφέρον της Πατρίδος του και στο συμφέρον της «οικουμενικής» πίστεώς του, θα «εκπλαγεί» από την τραγική επιβεβαίωση των πιό πάνω προϋποθέσεων."

Βλάσης Γ, Ρασσιάς

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016

Ο έρωτας - Aldo Carotenuto


« Ο έρωτας από τη φύση του ανήκει στη σφαίρα του άρρητου και όπως όλα όσα έχουν σχέση με τη ψυχή, με την πιο βαθιά και απόκρυφη διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι σχεδόν ένα μυστήριο, τον συνοδεύει η σιωπή. Το να υπερπηδήσουμε το φράγμα του ανέκφραστου, να αποδώσουμε μορφή και σώμα στο άρρητο είναι ένα παράτολμο εγχείρημα ¨γεμάτο δέος¨ που μόνο οι ποιητές και οι καλλιτέχνες αποτολμούν. Η ψυχολογική διερεύνηση συχνά σταματά σε μια απόπειρα ορθολογιστικής ψευδοκατανόησης που προδίδει και βιάζει την πραγματικότητα της ψυχής. Για να σηκώσουμε το πέπλο με το οποίο η ψυχή καλύπτει την αληθινή της φύση, πρέπει να βαδίσουμε με σεβασμό και αγωνία. Για να συλλάβουμε τις χίλιες, μεταβαλλόμενες αποχρώσεις της συνάντησής μας με τον άλλον, για να βυθιστούμε στον λαβυρινθώδη κόσμο του φαντασιακού, πρέπει να εγκαταλείψουμε κάθε μονόπλευρη προοπτική ώστε να επιτρέψουμε να αναδυθούν όλοι οι ¨δαίμονες¨ που φωλιάζουν μέσα μας. Σ’ αυτό το μυστηριακό ταξίδι μέσα από τα μονοπάτια του έρωτα, ο καθένας συναντάει τον άλλον και πίσω από τον άλλο τον ίδιο του τον εαυτό.»

Aldo Carotenuto

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

Έτσι διακήρυχναν από πάντα τα σκυλιά


"Υπηρετήσατε το λαό και τις προκαταλήψεις του λαού, όλοι εσείς οι φημισμένοι φιλόσοφοι! – μα δεν υπηρετήσατε την αλήθεια! Κι είναι ακριβώς γι’ αυτό το λόγο που ο λαός σας σέβεται! Αλλ’ αυτόν που ο λαός τον μισεί, όπως τα τσοπανόσκυλα μισούν το λύκο: αυτός είναι και το ελεύθερο πνεύμα, ο εχθρός της σκλαβιάς, αυτός που δεν θέλει να τον λατρεύουν και που ζει στα δάση. Το κυνηγητό που του κάνει στα μέρη που κρύβεται, ο λαός πάντα το αποκαλούσε σαν «απόδοση δικαιοσύνης»: και πάντα έστελνε τα σκυλιά του με τα πιο κοφτερά δόντια να τον κυνηγήσουν. «Γιατί εκεί όπου είναι ο λαός, είναι κι η αλήθεια! Αλίμονο σ’ αυτόν που ερευνά!» Έτσι διακήρυχναν από πάντα τα σκυλιά"

 Φ. Νίτσε

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016

Πολιτικώς ορθόν ή πολιτικώς σίκ;


Η ιδέα της πολιτικής ορθότητος δεν βασίζεται σε κάποια ειλικρινή ηθικά συναισθήματα ή ακόμα στον φόβο της σωματικής καταστολής: βασίζεται στην διανοητική υπεροψία και στην κοινωνική δειλία. Συγκεκριμένα, πρόκειται για το τί είναι πολιτικά σίκ. Οι δημοσιογράφοι και οι «διανοούμενοι» του συστήματος σχηματίζουν μία «μαλακή» και αστική εκδοχή του σταλινικού μηχανισμού της κυριαρχίας: η διακινδύνευση δεν καταλήγει πλέον σε γκουλάγκ, αλλά στο να μην σε προσκαλούν σε δημοφιλή εστιατόρια, το να είσαι αποκλεισμένος από μέρη που μετράνε και από τα μέσα ενημερώσεως, το να χάνεις την ελκυστικότητά σου στα μάτια μιάς όμορφης κοπέλας κ.λ.π. [...] Το να είσαι πολιτικά ορθός δεν είναι ζήτημα ιδεολογίας, αλλά κοινωνικής αποδοχής.


"Σήμερα δεν είναι θέμα η «συντήρηση» του παρόντος ή η επιστροφή σε ένα πρόσφατο παρελθόν, το οποίο απέτυχε, αλλά περισσότερο είναι επανάκτηση των πλέον αρχαϊκών ριζών μας, οι οποίες είναι ούτως ειπείν οι πλέον αρμόζουσες για μία νικηφόρο ζωή. "

Guillaume Faye, Αρχαιοφουτουρισμός

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016

Αὐτή ἡ Ὕπαρξίς μας - Julius Evola


Βρισκόμαστε, σήμερα, στό τέλος ἑνός κύκλου. Ἀπό αἰῶνες, χωρίς στήν ἀρχή νά γίνη ἀντιληπτό, πολλαπλές ἐξελίξεις κατέστρεψαν στήν Δύσι κάθε φυσική καί νομική τάξι, νόθευσαν κάθε ὑψηλή ἀντίληψι γιά τήν ζωή, τήν δρᾶσι, τήν γνῶσι, τόν ἀγῶνα. Ἡ κίνησις αὐτῆς τῆς πτώσεως, ἡ ταχύτης της, ὁ παραλογισμός της ὀνομάστηκαν πρόοδος.

Σήμερα βρισκόμαστε στό μέσον ἑνός κόσμου ἐρειπίων. Τό ἐρώτημα εἶναι τό ἑξῆς: ὑπάρχουν ἄνθρωποι ὀρθοί στά πόδια τους ἀνάμεσα σ᾽ αυτά τά ερείπια; Καί τί πρέπει, τί μποροῦν νά κάνουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί;

Σάν πνεῦμα ὑπάρχει κάτι πού μπορεῖ νά χρησιμεύση σάν ἀχνάρι στίς δυνάμεις μας, δυνάμεις Ἐξεγέρσεως καί Ἀνορθώσεως: εἶναι τό Ἱπποτικό Πνεῦμα. Εἶναι ἡ στάσις ἐκείνων πού ἤξεραν νά ἀγωνίζωνται ἔστω και ἂν γνώριζαν ὃτι ἡ μάχη ἦταν «ὑλικά» χαμένη. Ἐκείνων πού ἤξεραν νά δώσουν ἰσχύ στίς λέξεις τοῦ ἀρχαίου ρητοῦ «ἡ πίστης εἶναι πιό δυνατή από τήν φωτιά».

Πρέπει να δοκιμαστοῦμε. Ὀφείλουμε νά γνωρίζουμε ποῖοι εἴμαστε. Μπροστά σ᾿ ἓναν κόσμο πλημμυρισμένο ἀπό βόρβορο καί μέ ἀρχή του τό ὃτι «πρῶτα ἔρχεται το στομάχι καί ὕστερα οἱ Ἀρχές» πρέπει νά αντιταχθοῦμε. Ἐμείς δέν μποροῦμε νά κάνουμε διαφορετικά. Αὐτός εἶναι ὁ Δρόμος μας. Αὐτή ἡ Ὕπαρξίς μας.

Julius Evola

Άλυτον - Εμμανουήλ Ροΐδης


Άλυτον  δι’ ημάς αίνιγμα είναι πώς ο ελληνικός λαός, ο φιλόνομος, ο νηφάλιος, ο πρακτικός, ο ουδενός άλλου κατά την οξύτητα του πνεύματος υστερών και άριστος των ιδίων του υποθέσεων οικονόμος, απεδείχθη αδεξιότερος παντός άλλου διαχειριστής, ανίκανος να επιβάλλει εις τους αντιπροσώπους του (πολιτικούς) την υπεράσπισιν του συμφέροντος των πολλών και ουχί των ολίγων, πρόθυμος εις κατάποσιν παντός δολώματος, ανεπίδεκτος σωφρονισμού υπό της πείρας, επιλήσμων πάσης συμφοράς και προς ουδέν άλλο ικανός παρά μόνον να παρασύρεται και έπειτα να μετανοεί…

Εμμανουήλ Ροΐδης

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016

Σαλούστιος, Τύχη


«Η θεϊκή δύναμη, που συντάσσει τα διάφορα
και όσα παρ’ ελπίδα οδηγούν στο αγαθό, θεωρείται ως
Τύχη, και γι’ αυτό κατ’ εξοχήν ταιριάζει στις πόλεις να
τιμούν την Θεά από κοινού, αφού κάθε πόλη συνίσταται από
διάφορα πράγματα. Η Τύχη έχει την δύναμή της στην
σελήνη, επειδή υπεράνω τής σελήνης τίποτε δεν θα
μπορούσε να γίνει από την Τύχη».

Σαλούστιος,
Περί Θεών και Κόσμου,
κεφάλαιο ιζ΄

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Η Mουσική ως μέσο θεραπευτικής προσέγγισης.

Όσοι τυχεροί ασχολούνται με οποιονδήποτε τρόπο με το γνωστικό αντικείμενο της Mουσικής γνωρίζουν και μπορούν να κατανοήσουν ευκολότερα την επίδραση που έχει η μελωδία, η αρμονία και ο ρυθμός στην ψυχική διάθεση τους. Είτε κατ΄επάγγελμα είτε σαν απλός ακροατής μπορεί κάποιος να αντιληφθεί την άμεση, αλλά και τη μακροχρόνια επίδραση του ήχου πάνω στην ανθρώπινη φύση. Άπειρες οι μελέτες και οι αναφορές από τα πρώτα κι όλας χρόνια της ανθρώπινης δημιουργίας επεσήμαναν το αυτονόητο, δηλαδή τη δύναμη και την επίδραση της μουσικής πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Είναι βεβαίως τεράστια η δυνατότητα να μπορεί κάποιος να χρησιμοποιεί τις θεραπευτικές ιδιότητες της Mουσικής και των ήχων μέσα σε μια θεραπευτική συνάντηση, μέσα σε μια θεραπευτική σχέση με στόχο να συμβάλει στη βελτίωση της πνευματικής, της ψυχικής αλλά ακόμα και της σωματικής υγείας.

Ο μουσικός θεραπευτής, ο έμπειρος θεραπευτής μπορεί να δημιουργήσει και να αυτοσχεδιάσει τη δική του Mουσική που θα χρησιμοποιήσει κατά τη διάρκεια της θεραπευτικής διαδικασίας. Στη συνέχεια χρησιμοποιεί σε κάθε συνάντηση τη Mουσική που συνέθεσε ούτως ώστε να αναπτύξει με τον θεραπευόμενο την επικοινωνία και την επαφή για να λειτουργήσει θεραπευτικά ή όλη αυτή διαδικασία.

Ουσιαστική σημασία έχει ο θεραπευτής και ο θεραπευόμενος να μπορέσουν να επικοινωνήσουν μουσικά ταυτόχρονα. Έτσι οι απαντήσεις στα όποια προβλήματα υπάρχουν θα δοθούν μέσα από τη μουσική εμπειρία.

Όσο ο θεραπευόμενος συμμετέχει ενεργά τόσο οι εμπειρίες του αλλάζουν και η Mουσική αναλαμβάνει σαν θεραπευτικό μέσο την καλυτέρευση της υγείας, σωματικής, ψυχικής και πνευματικής. Η παρουσία των ήχων, ρυθμού, μελωδίας και αρμονίας λειτουργεί πλέον ως μέσο το οποίο ελαχιστοποιεί τη λεκτική παρέμβαση.

Η μουσική ακρόαση ως μοντέλο θεραπευτικής προσέγγισης διαπιστώθηκε ότι βοηθά στις περιπτώσεις που εφαρμόστηκε σε παιδιά με ένα ευρύ φάσμα αναπηριών, όπως είναι ο αυτισμός, διάφορες ψυχώσεις, οι συναισθηματικές διαταραχές, η νοητική στέρηση, νευρολογικές δυσλειτουργίες, σωματικές αναπηρίες, αλλά και μαθησιακές δυσκολίες. Τα προβλήματα στα οποία η μουσική ακρόαση ως μοντέλο θεραπευτικής προσέγγισης μπορεί να λειτουργήσει ως λύση αφορούν κυρίως την αδιαφορία, την παθητικότητα και την απόσυρση, αλαλία, εμμονές, θλίψη, απάθεια, εξάρτηση, ανασφάλεια, αποδιοργάνωση του «εγώ», έλλειψη αυτοελέγχου, έλλειψη ελευθερίας στην έκφραση, έλλειψη δημιουργικότητας, ακοινώνητη συμπεριφορά κτλ.

Αναφορικά με την εφαρμογή του μοντέλου δεν υπάρχει κανένας ηλικιακός ή εξελικτικός περιορισμός ούτε και είναι απαραίτητο ο πελάτης να μιλάει ή να είναι ευφυής, αφού ο κλινικός αυτοσχεδιασμός αποτελεί ευέλικτη θεραπευτική διαδικασία.

Τι είναι όμως η μουσικοθεραπεία; Ηπαγκόσμια ένωση μουσικοθεραπείας ( WFMT, 2011) αναφέρει ότι: «Μουσικοθεραπεία είναι η επαγγελματική χρήση της μουσικής και των στοιχείων που την αποτελούν ως μια παρέμβαση σε ιατρικά, εκπαιδευτικά, και καθημερινά περιβάλλοντα με άτομα, ομάδες, οικογένειες ή κοινότητες που αναζητούν να πετύχουν το μέγιστο στην ποιότητα ζωής τους και να βελτιώσουν τη σωματική, κοινωνική, διανοητική, πνευματική υγεία τους και ευζωία. Έρευνα, κλινικό έργο, εκπαίδευση, και κλινική εκπαίδευση στη μουσικοθεραπεία βασίζονται σε επαγγελματικά στάνταρντ ανάλογα με το πολιτισμικό, κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο» (WFMT, 2011).

Σύμφωνα με τον Aigen (2014), στις αρχές του 1980, οι μουσικοθεραπευτές άρχισαν να αναζητούν την καταγωγή της εργασίας τους στους ιστορικούς προγόνους μας, τους σαμάνους. Ενδιαφέρουσα είναι και η προσέγγιση αναφορικά με τις θεραπευτικές ιδιότητες της μουσικής και στην Αρχαία Ελλάδα μέσα από συγγράμματα και άλλες πηγές. Σχεδόν από το 2000 και μετά, μόνο οι μουσικοθεραπευτές στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν το θεωρητικό πλαίσιο της μουσικοθεραπείας επιχείρησαν να εμπεριέχουν και να περικλείουν στο σκεπτικό τους θεωρίες από άλλα πεδία, όπως αυτά της ανθρωπολογίας, της κοινωνιολογίας και της εθνομουσικολογίας.

Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, ιστορικοί, ανθρωπολόγοι και κοινωνιολόγοι άρχισαν να εστιάζουν στο να συλλάβουν την έννοια της μουσικοθεραπείας τόσο από ιστορική όσο και από πολιτισμική άποψη. Αυτό σημαίνει ότι διευρύνθηκαν σημαντικά οι ορίζοντες των μουσικοθεραπευτών ακόμα και πέρα από τα πλαίσια ιατρικής και ψυχολογίας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και κυρίως στις δεκαετίες 1960 - 70 δημιουργήθηκαν πέντε προσεγγίσεις μουσικοθεραπείας. Τέσσερις από αυτές εμπλέκουν τον πελάτη σε ενεργή μουσική δραστηριότητα, χρησιμοποιώντας κυρίως τον αυτοσχεδιασμό: η προσέγγιση των Nordoff - Robbins, η θεραπεία ελεύθερου αυτοσχεδιασμού της Juliette Alvin, η μουσικοθεραπεία του Ronaldo Benenzon και η αναλυτική μουσικοθεραπεία της Mary Priestley. Η πέμπτη προσέγγιση αφορά σε καθοδηγημένη φαντασία και μουσική (Guided Imagery with Music - GIM, της Helen Bonny) ως δεκτική μέθοδος, όπου οι πελάτες καλούνται να ακούσουν ειδικά σχεδιασμένα προγράμματα κλασικής μουσικής ενώ βρίσκονται σε διαφορετικό επίπεδο συνείδησης (Aigen, 2014).

Βασιζόμενοι λοιπόν στην εισαγωγική αυτή επαφή με την μουσικοθεραπεία μπορούμε να αντιληφθούμε εύκολα ότι με τη λειτουργία μικρότερων τμημάτων στο μάθημα της Μουσικής στη Δημοτική αλλά και στη Μέση Εκπαίδευση θα μπορεί να λειτουργήσει η μουσική ως ήχος τόσο θεραπευτικά όσο και ενισχυτικά ταυτόχρονα ως προς το σύνολο των μαθητών. Θα μπορεί λοιπόν ο μουσικός να χρησιμοποιήσει εντός του τμήματος  όπως και στην ατομική θεραπεία το τραγούδι, δηλαδή τη φωνή αλλά και το παίξιμο τόσο στα κρουστά όσο και στα πνευστά ή στα έγχορδα όργανα στο τύμπανο και στα κύμβαλα, όπως και διάφορα άλλα όργανα μέσα από οργανωμένες δραστηριότητες και οι μαθητές να ανταποκριθούν αφού θα τραγουδήσουν, θα χορέψουν ή θα κινηθούν στο χώρο με βάση τον αυτοσχεδιασμό του θεραπευτή εκπαιδευτικού.

Έτσι θα μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά αλλά και ενισχυτικά προς τους μαθητές η Μουσική μέσα από τη διδασκαλία του μαθήματος της Μουσικής στην εκπαίδευση.

Κωνσταντίνος Στυλιανού
Εκπαιδευτικός.

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016

Καρλ Γιούνγκ - πόσο απαραίτητοι είναι οι διαφορετικοί ρόλοι


Ο Καρλ Γιούνγκ αναλύει το πόσο απαραίτητοι είναι οι διαφορετικοί ρόλοι του πατέρα και της μητέρας για την δημιουργία της προσωπικότητας του παιδιού

Για να κατανοήσουμε την προστατευτική ενέργεια των δύο γονέων, ας χρησιμοποιήσουμε την αναλογία της φωλιάς των πουλιών. Η φωλιά των πουλιών αποτελείται από δύο μέρη:

-Το έξω στρώμα είναι σκληρό, συμπαγές, δομημένο από πιο σκληρά υλικά, κομμάτια ξύλο, πετρούλες, λάσπη κλπ., που αποτελούν ένα συγκεκριμένο οικοδόμημα που επιτρέπει στη φωλιά να αντέχει στις καιρικές συνθήκες, να είναι στερεή και ασφαλής. Μηχανισμός που φέρνει δομή στο αδόμητο.

-Το εσωτερικό στρώμα είναι πιο μαλακό, φτιαγμένο από πούπουλα κι άλλα μαλακά υλικά. Είναι το μητρικό πλαίσιο.
Το έξω είναι ο πατέρας, το μέσα η μητέρα.

Ένα παιδί μεγαλώνει και αναπτύσσεται μέσα στη μήτρα της μητέρας και εκεί προστατεύεται από τις απαιτήσεις και ιδιαιτερότητες του έξω κόσμου. Μετά τη γέννα, μέχρι να αυτονομηθεί το παιδί χρειάζεται ακόμα την προστασία της μητέρας. Εδώ έρχεται ο πατέρας, μέσα από την καλή σχέση μεταξύ τους, να βοηθήσει το παιδί να χαλαρώσει τους δεσμούς του με την μητέρα και να αρχίσει τα δικά του βήματα στον κόσμο, να αναπτύξει την αυτοεκτίμησή του, την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και να αυτονομηθεί από την μητέρα. Υπό την προστασία του πατέρα το παιδί εξερευνά τον έξω κόσμο, έτσι ώστε να μην παλινδρομήσει στην ενδομήτρια εμπειρία. Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΕΙ ΣΤΟΝ ΓΙΟ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ. Ανεξάρτητα από το φύλο του παιδιού, ο πατέρας στην αρχή της ζωής του παιδιού, είναι η πηγή της προστασίας από τις δυνάμεις της παλινδρόμησης. Βοηθά να δομήσει το παιδί τα όριά του, την ταυτότητά του, λύνοντας το συμβιωτικό στάδιο με την μητέρα, να έχει αίσθηση του εαυτού του, να λέει ναι ή όχι, τόσο στον έξω κόσμο, όσο και στον κόσμο των ενστίκτων και των επιθυμιών.

Η αρσενική αρχή είναι αυτή που βοηθά τον άνθρωπο να εδραιώσει τα όριά του, να βρει την ταυτότητά του και αυτή η αρσενική δύναμη επίσης, (animus), φέρει τη θηλυκή αρχή έξω στον κόσμο, για να εκφραστεί. Ο γάμος αυτών των δύο αρχών επιφέρει την ισορροπία και την αρμονία.

Ο πατέρας δημιουργεί ένα ασφαλές μέρος για το παιδί που έχει γεννηθεί, στη θέση της ασφάλειας που το παιδί βίωνε στην μήτρα. Μεγαλώνοντας το παιδί, το βοηθά να διαπραγματευθεί με τον έξω κόσμο και να δομήσει την δική του Persona. Η δημιουργία της Persona γίνεται σιγά-σιγά από τα υλικά των γονεϊκών αξιών. Το πρώτο πρότυπο της διαμόρφωσης του εγώ είναι να συμπεριφερθώ με τον τρόπο που προσδοκούν οι γονείς μου. Έτσι, η πρώτη persona, είναι οι συλλογικοί πολιτιστικοί κώδικες συμπεριφοράς και κρίσεων αξιών που εκφράζονται και μεταδίδονται από τους γονείς.

Στην πορεία της φυσιολογικής ψυχολογικής ανάπτυξης, πρέπει να υπάρξει μια διαφοροποίηση ανάμεσα στο εγώ και στην persona. Το παιδί χρειάζεται να συνειδητοποιήσει ποιο είναι ξέχωρα από τις εξωτερικές συλλογικές απαιτήσεις της κοινωνίας. Να γίνει ένα άτομο που έχει τις δικές του ιδέες και τον δικό του κώδικα συμπεριφοράς και ταυτόχρονα να ζει στον κόσμο και να προσαρμόζεται στις συλλογικές νόρμες. Αν δεν επιτευχθεί κάτι τέτοιο, εμφανίζεται ένα ψευδο-εγώ και ο άνθρωπος ταυτίζεται με τον ρόλο του.

Η persona δεν πρέπει να είναι υπερβολικά άκαμπτη ή λαμπρή γιατί αυτή η υπερβολή θα οδηγήσει στην δημιουργία μιας πιο σκοτεινής σκιάς.
Αν λοιπόν είμαστε μόνο persona, τότε δεν είμαστε γνήσιοι, γιατί δεν έχουμε επαφή με τον εσωτερικό, πραγματικό εαυτό μας. "Ο άνθρωπος -persona είναι τυφλός και δεν βλέπει την εσωτερική του πραγματικότητα, ακριβώς όπως ο άνθρωπος που δεν έχει καθόλου persona είναι τυφλός και δεν βλέπει την πραγματικότητα του κόσμου."

 C. Jung

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

Σαλούστιος, Αρετή τού λογικού


«Αρετή τού λογικού είναι η φρόνηση, τού
θυμοειδούς η ανδρεία, τού επιθυμητικού η σωφροσύνη, και
όλης τής ψυχής η δικαιοσύνη. [...] Η Κακία τού λογικού
μέρους είναι η παράνοια, τού θυμοειδούς η δειλία, τού
επιθυμητικού η ακολασία, και όλης τής ψυχής η αδικία. Οι
αρετές προέρχονται από την ορθή πολιτεία, την καλή
ανατροφή και την παιδεία. Οι κακίες προέρχονται από τ’
αντίθετα».

Σαλούστιος,
Περί Θεών και Κόσμου,
κεφάλαιο ιη΄

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2016

άτιτλο, Μιράντα Λαμπράκη


Και τώρα πρέπει να ανεχτούμε
μεταλλαγμένους
που ποτέ δεν ονειρεύτηκαν
στον ίσκιο ιερού βράχου
και ποτέ δεν αφουγκράστηκαν
τους στοχασμούς αιώνων;
Τώρα πρέπει να υποστούμε
αυτούς που μολύνουν το γαλάζιο;

Αθήνα.

Μιράντα Λαμπράκη, «Τρεις Συλλαβές Του Ονείρου» εκδ. Αιγαίον

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2016

Ωδή 19η , Quinti Horatii carmina

"Είδον τόν Βάκχον διδάσκοντα άσματα επί τών απομεμονωμένων βράχων -πιστεύσατε μεταγενέστεροι - καί τάς Νύμφας μανθανούσας καί τά οξέα ώτα τών αιγιπόδων Σατύρων. Ευοί, εκ τού προσφάτου φόβου ό νούς μου πτοείται καί μέ τόν στόμαχον πλήρη Βάκχου τεταραγμένον ευχαριστείται: Ευοί, φείσθητι Βάκχε , φείσθητι τρομερέ μέ τόν μέγαν Θύρσον σου!"

Ωδή 19η
Quinti Horatii carmina

Horace reads before Maecenas, by Fyodor Bronnikov