Περί θανάτου ,Επίκουρος

Κοίτα να συνηθίσεις στην ιδέα, ότι ο θάνατος για μας είναι ένα τίποτα. Κάθε καλό και κάθε κακό βρίσκεται στην αίσθησή μας· όμως θάνατος σημαίνει στέρηση της αίσθησης. Γι' αυτό η σωστή εκτίμηση ότι ο θάνατος δεν σημαίνει τίποτα για μας, μας βοηθά να χαρούμε τη θνητότητα του βίου: Όχι επειδή μας φορτώνει αμέτρητα χρόνια, αλλά γιατί μας απαλλάσσει από τον πόθο της αθανασίας. Δεν υπάρχει, βλέπεις, τίποτα το φοβερό στη ζωή του ανθρώπου που 'χει αληθινά συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει τίποτα το φοβερό στο να μη ζεις. Άρα είναι ανόητος αυτός που λέει ότι φοβάται τον θάνατο, όχι γιατί θα τον κάνει να υποφέρει όταν έρθει, αλλά επειδή υποφέρει με την προσδοκία του θανάτου.

Γιατί ό,τι δεν σε στεναχωρεί όταν είναι παρόν, δεν υπάρχει λόγος να σε στεναχωρεί όταν το προσδοκείς. Το πιο ανατριχιαστικό, λοιπόν, από τα κακά, ο θάνατος, είναι ένα τίποτα για μας, ακριβώς επειδή όταν υπάρχουμε εμείς αυτός είναι ανύπαρκτος, κι όταν έρχεται αυτός είμαστε ανύπαρκτοι εμείς. Ο θάνατος, λοιπόν, δεν έχει να κάνει ούτε με τους ζωντανούς ούτε με τους πεθαμένους, αφού για τους ζωντανούς δεν υπάρχει, ενώ οι τελευταίοι δεν υπάρχουν πια. Βέβαια, οι πολλοί άλλοτε πασχίζουν ν' αποφύγουν τον θάνατο σαν να 'ναι η πιο μεγάλη συμφορά, κι άλλοτε τον αποζητούν για ν' αναπαυθούν από τα δεινά της ζωής.

Απεναντίας, ο σοφός ούτε τη ζωή απαρνιέται, ούτε την ανυπαρξία φοβάται. Γιατί δεν του είναι δυσάρεστη η ζωή αλλά ούτε και θεωρεί κακό το να μη ζει. Κι όπως με το φαγητό δεν προτιμά σε κάθε περίπτωση το πιο πολύ μα το πιο νόστιμο, έτσι και με τη ζωή: Δεν απολαμβάνει τη διαρκέστερη, μα την ευτυχέστερη. Κι είναι αφελής όποιος προτρέπει τον νέο να ζει καλά και τον γέρο να δώσει ωραίο τέλος στη ζωή του· όχι μόνο γιατί η ζωή είναι ευπρόσδεκτη, αλλά γιατί το να ζεις καλά και να πεθαίνεις καλά, είναι μία και η αυτή άσκηση. Όμως πολύ χειρότερος είναι εκείνος που λέει πως καλό είναι να μη γεννηθείς, «αλλά μιας και γεννήθηκες, βιάσου να διαβείς τις πύλες του Άδη»*. Αν το λέει επειδή το πιστεύει, γιατί δεν αποσύρεται από τη ζωή; Στο χέρι του είναι να το κάνει, αν το 'χει σκεφτεί σοβαρά. Αν πάλι το λέει στ' αστεία, είναι ελαφρόμυαλος σε πράγματα που δεν σηκώνουν αστεία.

Ένα τίποτα είναι για μας ο θάνατος. Γιατί, ό,τι αποσυντίθεται παύει να αισθάνεται. Και ό,τι δεν αισθάνεται δεν μας αφορά.

Γεννηθήκαμε μια φορά και δεν γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη κι είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία γι' αργότερα. Κι η ζωή κυλά μ' αναβολές και χάνεται κι ο καθένας μας πεθαίνει μες στις έγνοιες.

Σκέψεις για την Ευγένεια και την Αναγκαιότητα των Επιφανών. ,Αλαίν ντε Μπενουά

Το γεγονός ότι οι επίλεκτοι είναι μία αναγκαιότητα σε κάθε κοινωνία με στοιχειώδη οργάνωση, είναι αυταπόδεικτο και εύκολα αντιληπτό. Το αποδεικνύει η ιστορική εμπειρία. Δεν γνωρίζουμε κανένα παράδειγμα ανεπτυγμένης κοινωνίας που δεν ανέδειξε τους επιφανείς της...

Η ιδέα των επιφανών, αντίθετα από ό,τι πολλοί πιστεύουν, δεν είναι μία ηθική ιδέα, αλλά ένα απλό κοινωνικό δεδομένο. Οι όροι «επιφανής» (ή «επίλεκτος») και «αριστοκράτης» δεν είναι συνώνυμοι. Σε κάθε αριστοκρατία υπάρχουν και επιφανείς, ωστόσο όλοι οι επιφανείς δεν είναι αριστοκρατικοί. Το να είναι κανείς επιφανής ή επίλεκτος, σημαίνει απλώς το να αναδεικνύεται ως ένας από τους «καλύτερους».  Όμως «καλύτερους» σχετικά με τι;

... Η έννοια τους «επιφανούς» ή «επιλέκτου» αναφέρεται στον μικρό αριθμό εκείνων που στο εσωτερικό κάθε συλλογικότητας, είτε κοινωνικής, είτε επαγγελματικής, είτε οποιασδήποτε άλλης, ενδιαφέρονται να έχουν και έχουν τις καλύτερες επιδόσεις σε ό,τι αφορά τις ειδικές απαιτήσεις αυτής της συλλογικότητας... Εδώ ο αστικός ορισμός του «επιλέκτου», ο οποίος εστιάζει μόνον στους επιχειρηματικούς παράγοντες της ευφυϊας, και μάλιστα της ευφυϊας στην οποία αναφέρονται οι ψυχομετρητές, φαίνεται ελάχιστα έγκυρος.

Οι κάτοχοι του «συντελεστή ευφυϊας» δεν σκέπτονται αναγκαστικά και υποχρεωτικά με τον ορθότερο τρόπο, ούτε και έχουν τα περισσότερα και ισχυρότερα προτερήματα του χαρακτήρα. Αμέτρητοι είναι μέσα στην Ιστορία οι αυτοχειροτόνητοι επίλεκτοι που πρόδωσαν τις αξίες που υποτίθεται ότι ενσάρκωναν. Ήδη από το 1885 ο Νίτσε τόνιζε: «Το πνεύμα μόνο του δεν αυτοχειροτονείται ευγενές. Αντίθετα χρειάζεται κάποιον παράγοντα που να μπορεί να το καταστήσει ευγενές».

Το συμπέρασμα είναι λοιπόν ότι η εποχή μας δεν χρειάζεται καινούργιους αυτοχειροτόνητους επίλεκτους. Οι τωρινοί καιροί ζητούν πραγματικούς επίλεκτους, που να είναι περισσότερο χαρακτήρες παρά ευφυϊες, που να χαρακτηρίζονται περισσότερο από γερές σπονδυλικές στήλες παρά από γερά μυαλά.

... Εκείνο που χαρακτηρίζει τους επιφανείς είναι η ισορροπία που υπάρχει ανάμεσα στα δικαιώματα που απονέμουν στους εαυτούς τους και στα καθήκοντα που αναθέτουν στους εαυτούς τους... Οι επιφανείς δίνουν στον εαυτό τους τα περισσότερα δικαιώματα γιατί αναθέτουν στον εαυτό τους τα περισσότερα καθήκοντα. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η μεγαλύτερη αρετή του επιφανούς είναι το ότι τα παίρνει «όλα επάνω του». Πιστεύει ότι όλα τον αφορούν και συγχρόνως γνωρίζει ότι δεν υπάρχει κανείς πάνω από αυτόν, στον οποίο να μπορεί να μεταβιβάσει τις ευθύνες του...

Για τον Φρειδερίκο Νίτσε, η ηθική των επιφανών ήταν μια ηθική θετικότητας, αντίθετα από την «ηθική των δούλων», όπως την περιέγραφε, στην οποία δεν έβλεπε παρά μία ηθική αιώνιας αμφισβήτησης, κοινωνικού σχίσματος και ιδίως μνησικακίας. «Ποιος είναι ευγενής;» ρωτούσε το 1885 και απαντούσε αμέσως μετά με μία απαρίθμηση χαρακτηριστικών: «τα χαρακτηριστικά του ευγενούς είναι η φροντίδα των λεπτομερειών, η όψη της σιγουριάς που χρησιμοποιεί η αυτοκυριαρχία για να αμυνθεί απέναντι στην αδιακρισία των άλλων, η ηρεμία των κινήσεων και του βλέμματος, η άρνηση των ευτελών τιμών και κολακειών, η πεποίθηση ότι η ψυχική επικοινωνία δεν είναι εύκολη, η βεβαιότητα ότι οι υποχρεώσεις του είναι κυρίως προς τους ίσους του, η αίσθηση ότι πάντοτε έχει κανείς κάτι να μοιράσει στους άλλους, η απόλαυση των καλών τρόπων και των ωραίων μορφών, η δυσπιστία προς όλες τις εκδηλώσεις υποτιθέμενης αφέλειας, η πεποίθηση ότι η ίδια η ευγένεια αποτελεί Αρετή, η δυνατότητα λησμοσύνης περισσότερο παρά συγχώρεσης, η αγάπη για την πραγματική απλότητα, η απέχθεια για τις επιπόλαιες γενικεύσεις, η ικανότητα να διατηρεί και να αντέχει τις μακρές εχθρότητες, η αηδία για την δημαγωγία, για την κουτοπονηριά και την χυδαία οικειότητα, η ικανοποίηση από το τέλειο έργο, η συνήθεια συλλογής πολυτίμων πραγμάτων, η ολοκληρωμένη συμμετοχή στην ζωή ταυτόχρονα με την διατήρηση των απαραίτητων αποστάσεων, η πεποίθηση ότι το να ξέρει κανείς να ζει και να πεθαίνει είναι ένα και το αυτό».

«Το πάθος του ευγενούς είναι ειδικής φύσης» προσθέτει ο Νίτσε. «Είναι η χρησιμοποίηση ενός σπάνιου μέτρου, σχεδόν παράλογου για τους άλλους, είναι η αίσθηση θερμότητας σε πράγματα που για τους άλλους είναι ψυχρά, είναι η αποθέωση αξιών για τις οποίες δεν έχει ακόμα εφευρεθεί ένα μέτρο, είναι η θυσία σε βωμούς Αγνώστων Θεών, είναι η μεγαλοφροσύνη και η αυτοϊκανοποίηση που ξεχειλίζει και μοιράζει τα δώρα της στους ανθρώπους και στα πράγματα»

Η ηθική των ευγενών είναι μία ηθική που λογοδοτεί στον ίδιο της τον εαυτό. Δεν είναι μια ηθική «γραπτού δικαίου» με κώδικες και δεκαλόγους. Είναι η έκφραση μιας άμεσης και προνομιακής σχέσης ανάμεσα στον εαυτό και την υπέρβασή του, ανάμεσα σε εκείνον που ζει και σε εκείνο που δίνει έννοια και περιεχόμενο στην ζωή. Μία κοινωνία ευγενών δεν είναι κοινωνία αμαρτίας, αλλά κοινωνία αιδούς. Δεν χάνεται κανείς προσβάλλοντας τον Θεό, αλλά ατιμαζόμενος. Μια τέτοια ηθική στηρίζεται εξολοκλήρου στην τιμή. Το κριτήριο είναι να μπορεί κανείς να αντικρίζει τον εαυτό του με υπερηφάνεια, αλλά δίχως εγωϊσμό.

Αλαίν ντε Μπενουά

Η ΗΡΕΜΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ.... Δηιδάμεια

«Αν είμαι  κι εγώ σαν τους άλλους, αν δεν έχω αισθήματα ή σκέψεις που με κάνουν διαφορετικό, αν συμμορφώνομαι στα πρότυπα της ομάδας όσο αφορά τους τρόπους, τις συνήθειες, το ντύσιμο, τις ιδέες, τότε έχω σωθεί. Έχω σωθεί από τη φοβερή εμπειρία της μοναξιάς.»

Ο άνθρωπος σε όλες τις εποχές και όλους τους πολιτισμούς προσπαθεί να λύσει το ίδιο πάντα πρόβλημα: πώς να  ξεπεράσει τη χωριστή του ύπαρξη και να ξεφύγει από την αγωνία που προκαλεί η συνειδητοποίηση της  ατομικής του μοναξιάς. Το πρόβλημα, από τον καιρό του πρωτόγονου που ζούσε στις σπηλιές μέχρι και σήμερα, παραμένει το ίδιο όπως ίδια παραμένει και η βασική λύση που ο άνθρωπος διάλεγε και διαλέγει για να το ξεπεράσει. Και αυτή είναι η συμμετοχή του στην ομάδα του  κοινωνικού συνόλου.

Η  συμμετοχή στον τρόπο ζωής της ομάδας, στα έθιμα και τις πεποιθήσεις της, στους κοινούς αγώνες, στην κοινή θρησκεία, στην καλλιτεχνική δημιουργία, και γενικώς σε όλα όσα την συνέθεταν, τον βοηθούσαν  να υπερβεί  τα ατομικά του όρια και να είναι ενωμένος με την κοινωνία, το γένος, την φυλή. Αυτό απάλυνε την εσωτερική του αγωνία και τού έδινε τη δυνατότητα να επικοινωνεί ενεργητικά με τα πράγματα και τους άλλους ανθρώπους. Μετείχε του συνόλου, ένιωθε να ανήκει, να είναι πρόσωπο, οντότητα. Δεν ήταν μόνος, ζούσε με αυτούς που είχαν το ίδιο αίμα και μοιράζονταν την ίδια γη. Αυτό τον καθιστούσε μέλος ενός ομοιογενούς συνόλου, μιας πατρίδας, ενός έθνους.. Ήταν ασφαλής!

Με την πάροδο των χρόνων όμως και  με την όλο και μεγαλύτερη επέκταση της κεφαλαιοκρατίας, βλέπουμε να σημειώνονται όλο και μεγαλύτερες αλλαγές στον τρόπο που ο άνθρωπος ενώνεται με την ομάδα, αλλά και σημαντικές αλλαγές στην ίδια την ομάδα.
Πλέον η συνένωση πραγματοποιείται με ελεγχόμενες διαδικασίες συμμόρφωσης και η ομάδα, το κοινωνικό σύνολο δηλαδή, χαλιναγωγείται από τα συστήματα εξουσίας με τις μεθόδους της υποβολής και της προπαγάνδας.

Εδώ μπορούμε να πούμε ότι η επιτυχής εκμετάλλευση των  ασυνείδητων αναγκών και φόβων των ανθρώπων είναι η μεγάλη επιτυχία του συστήματος της νέας τάξης. Έχει καταφέρει έναν καταπληκτικά υψηλό βαθμό προσαρμογής και παθητικότητας του ανθρώπου και ταυτόχρονα του διατηρεί την ψευδαίσθηση ότι ακολουθεί δικές του προσωπικές ιδέες και συμπεριφορές! Επίσης δεν έχει καμιά απολύτως επίγνωση της χαλιναγώγησης του και αντιθέτως  πιστεύει ότι οι πεποιθήσεις και γνώμες του είναι ίδιες με αυτές τις πλειοψηφίας επειδή είναι οι σωστές! Καμιά υποψία ότι του επιβάλλονται!

Η εξήγηση γι αυτήν την άνευ όρων παράδωση  βρίσκεται στη δύναμη του φόβου που πηγάζει από τον κίνδυνο της μοναξιάς! Το να είσαι διαφορετικός, το να είσαι λίγα βήματα πέρα απ’ το κοπάδι, σε καθιστά μόνον, κάτι που λίγοι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν.
Λόγω αυτού του φόβου , ο άνθρωπος θέλει  να συμμορφώνεται και να ανήκει στην αγέλη σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από όσο είναι αναγκασμένος να το κάνει. Γι αυτό και παραχωρεί με τόση ευκολία την αυτονομία της σκέψης και των επιλογών του.

Γι αυτό και βαδίζει μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο πολύχρωμες φανταχτερές ταμπέλες που φωνάζουν  «ισότητα», «δικαιώματα», «αντιρατσισμός» κτλ, και που πάντα αφορούν έναν «άλλον» που είναι σε «δυσμενέστερη» θέση από την δική του! Αυτός, παραχωρεί και υποχωρεί σε βάρος των δικών του δικαιωμάτων, γιατί αυτός, «έχει»! Και φυσικά  δεν αντιλαμβάνεται ότι ζει πια σε ένα νέο σύστημα, αυτό της σύγχρονης δουλείας! Το οποίο, για να επιβάλει ανενόχλητα η νέα τάξη, χρειάζεται και κάποια προσχήματα όπως π.χ την έννοια της ισότητας.

Η νέα τάξη όταν κόπτεται για την ισότητα, μια διαφορετική «ισότητα»  έχει υπόψη:  την ισότητα μεταξύ ανθρώπων χωρίς ατομικότητα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς διαφορετικότητα. Την «ισότητα» που σημαίνει ομοιότητα. Ομοιότητα των λαών, των κρατών, των ανθρώπων, των αναγκών, των ιδεών, των αισθημάτων, της σκέψης, της διασκέδασης, της επικοινωνίας, των περιορισμών! Ισότητα για την νέα τάξη πραγμάτων σημαίνει πολτοποίηση και ομοιογένεια!

Γι αυτό και το νέο παγκόσμιο καθεστώς και οι παρατρεχάμενοι τους εδώ και αλλού, κηρύσσουν το «ιδανικό» της αποατομικοποιημένης ισότητας με διεθνιστικό περιτύλιγμα!  Χρειάζονται ανθρώπινα άτομα, ίδια το ένα με το άλλο για να μπορούν να λειτουργούν μέσα σε μια μαζική συνάθροιση, χωρίς προστριβές, ομαλά, όπου όλοι θα υπακούουν στις ίδιες διαταγές κι ωστόσο ο καθένας θα είναι πεισμένος ότι είναι ελεύθερος και ακολουθεί δικό του δρόμο. Όπως η μαζική παραγωγή απαιτεί την τυποποίηση των εμπορευμάτων, έτσι και η νέα τάξη πραγμάτων απαιτεί την τυποποίηση των ανθρώπων και αυτήν την τυποποίηση την ονομάζει «ισότητα»! Μια «ισότητα» που προϋποθέτει το άδειασμα του ατόμου από την ιστορία του, τις παραδόσεις , την θρησκεία του, τον πολιτισμό του. Ένα άδειασμα που τον μετατρέπει σε μονάδα!

Μια μονάδα αποατομικοποιημένη χωρίς ταυτότητα και άρα πλήρως ελεγχόμενη. Μια μονάδα αποξενωμένη από τον εαυτό της, τους συνανθρώπους της, από την ουσία της ζωής! Που άγεται και φέρεται μεταξύ μοναξιάς και φόβου, άβουλη και  αλλοτριωμένη. Με βαθύ το αίσθημα ανασφάλειας για το οποίο όμως φροντίζει το παγκόσμιο σύστημα να προσφέρει πολλά καταπραϋντικά: Την ρουτίνα της μηχανικής εργασίας, την ρουτίνα της ψυχαγωγίας με την παθητική κατανάλωση ευκολοχώνευτων ήχων και θεαμάτων, την ρουτίνα των απρόσωπων και επιφανειακών σχέσεων, την ρουτίνα της απόσυρσης στην διαδικτυακή πραγματικότητα…

Και πώς μπορεί ένας άνθρωπος που είναι πιασμένος στο δίκτυ μιας τέτοιας καταπραϋντικής ρουτίνας, να μην ξεχάσει ότι είναι άτομο με ουσία και ταυτότητα και όχι μια μοναχική μονάδα; Πώς μπορεί να σηκώσει ανάστημα ενάντια στον παγκόσμιο Οργουελικό εφιάλτη,
στους ντόπιους Εφιάλτες, στους καταπατητές των δικαιωμάτων του, στους κατακτητές της πατρίδας του; Πώς θα μπορέσει να πει ΟΧΙ σε όλους αυτούς που τον οδηγούν στο τέλος του;

Δηιδάμεια

άτιτλο, Μιράντα Λαμπράκη

Μ’ ένα βήμα μπρος και δύο πίσω

κουβαλήσαμε ως εδώ τα χρόνια

με κληρονομιά μας την πληγή

ενός Τεύκρου από μία Σαλαμίνα.

  

Μιράντα Λαμπράκη, «Τρεις Συλλαβές Του Ονείρου» εκδ. Αιγαίον

απόσπασμα από «Τα Ελληνικά» του Δημήτρη Λιαντίνη

Τι ορίζει τη διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και στους χριστιανούς; Μια διαφορά, που από ένα σημείο και πέρα γίνεται αντίθεση, εναντίωση, ρήξη, πάλη της φωτιάς με το νερό;

Εκείνο που ορίζει τη διαφορά είναι κάτι άλλο και σαφές, όσο και το φύλλο της Ελιάς. Αλλά γι’ αυτό ακριβώς είναι απόλυτο και ακραίο.

Η διαφορά ανάμεσα στους δύο είναι πως οι Έλληνες οικοδόμησαν έναν κόσμο που στηρίζεται στην παρατήρηση και στη νόηση, ενώ οι χριστιανοί οικοδόμησαν έναν κόσμο που στηρίζεται στην υπόθεση και στη φαντασία.

Η παρατήρηση των Ελλήνων είναι τέτοιας ποιότητας, ώστε πάντα να βεβαιώνεται πρακτικά από τα συμβαίνοντα στη φύση, και πάντα να αποδεικνύεται χειροπιαστά από το πείραμα στο εργαστήριο.

απόσπασμα από «Τα Ελληνικά» του Δημήτρη Λιαντίνη.

Θρησκευτική Κατήχηση για Ελευθερόφρονες ,Λουί Μενάρ

Στον μονοθεϊσμό, η ηθική είναι η απόλυτη υποταγή στην θεϊκή παντοδυναμία: Ο νόμος κατεβαίνει από τον ουρανό πλαισιωμένος από αστραπές, ο άνθρωπος τον δέχεται γονατιστός και τον εφαρμόζει τρεμάμενος. Στον πανθεϊσμό, όπου ο Κόσμος είναι το μόνο Ον, οι μορφές που ονομάζουμε πεπερασμένα όντα δεν έχουν αυτοτελή ύπαρξη ούτε κατ' αρχήν κάποιο ατομικό δικαίωμα. Ο πολυθεϊσμός, αντιθέτως, βλέπει τον κόσμο ως μια ομοσπονδία διακριτών δυνάμεων και πολυάριθμων νόμων. Ο άνθρωπος νιώθει μέσα του μια ελεύθερη δύναμη, την προαίρεσή του, και έναν κανόνα που είναι η συνείδησή του. Αυτός ο κανόνας δεν του έχει επιβληθεί από κάποια ανώτερη βούληση· ταυτίζεται με τον ίδιο και αποτελεί τη φυσιολογική ανάπτυξη της δράσης του. Με το να ζει "ομολογουμένως τη εαυτού φύσει" φτάνει στον προορισμό του και συμβάλλει στην ευταξία των πάντων στο μέτρο που του αναλογεί.

Λουί Μενάρ, Γάλλος ποιητής και συγγραφέας, από το έργο του "Θρησκευτική Κατήχηση για Ελευθερόφρονες", κεφ. β' (1875).

Ο πολύπλευρος νεαρός Μενάρ (στον οποίο η φίλη του Juliette Lambert έλεγε ότι έβλεπε να συνυπάρχουν... 5 με 6 πρόσωπα!) συμμετείχε στην μεγάλη παρισινή εξέγερση του 1848, συνεργάσθηκε με τον αναρχικό Προυντόν στην έκδοση της εφημερίδος του τελευταίου και το επόμενο έτος καταδικάσθηκε σε φυλάκιση 15 μηνών για το βιβλίο του «Πρόλογος Μίας Επανάστασης» («Prologue d' une revolution»). Για να αποφύγει την φυλάκιση, κατέφυγε στο Λονδίνο και μετά στις Βρυξέλλες, όπου συναναστράφηκε με τους διεθνείς επαναστάτες της εποχής, μέχρι το 1852, όταν μία πολιτική αμνηστία τού επέτρεψε να γυρίσει στο Παρίσι. Έκτοτε ο Μενάρ εγκατέλειψε την επαναστατική δράση και αφιερώθηκε στην μελέτη και συγγραφή σχετικά με τον Αρχαίο Κόσμο και κυρίως σχετικά με την Αρχαία Ελλάδα, την οποία αποκαλούσε «Πνευματική Μητέρα του Ανθρώπου».

Yukio Mishima, Εξομολογήσεις μίας Μάσκας

"Έλεγα διαρκώς στον εαυτό μου ότι θα ήταν καλύτερο να πεθάνω, παρά να γίνω χλιαρός, άνανδρος, κάποιος που δεν γνωρίζει ξεκάθαρα τι του αρέσει και τι δεν του αρέσει, κάποιος που θέλει να τον αγαπάν, δίχως να γνωρίζει πώς να αγαπά. "

Yukio Mishima, Εξομολογήσεις μίας Μάσκας

«Θεωρία του Πολέμου» , Παναγιώτη Κονδύλη

«Οι μετριότητες, υπο-μετριότητες και ανθυπο-μετριότητες, που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους ίσως να καταρρεύσουν ακόμα και στην περίπτωση όπου θα βρεθούν μπροστά στη μεγάλη απόφαση να διεξαγάγουν έναν πόλεμο γιατί, αν o πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής, ποιός πόλεμος θα συνεχίσει μια σπασμωδική πολιτική; Οι ευρύτερες μάζες, καθοδηγούμενες από το ίδιο ένστικτο της βραχυπρόθεσμης αυτοσυντήρησης, έχουν βρει τη δική τους ψυχολογικά βολική λύση: το έθνος το υπηρετούν ανέξοδα περιβαλλόμενες γαλανόλευκα ράκη, όποτε το καλεί η περίσταση, και έχοντας κατόπιν ήσυχη συνείδηση το κλέβουν μόνιμα με παντοειδείς τρόπους: από την φοροδιαφυγή, την αισχροκέρδεια και τα «αυθαίρετα» ίσαμε τα ευκολο-απόκτητα πτυχία, την χαμηλή παραγωγικότητα εργασίας (ούτε το 50% του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης!) και την κραυγαλέα ανισότητα ανάμεσα σ' ότι παράγεται και σ' ότι καταναλώνεται, με αποτέλεσμα την καταχρέωση και την πολιτική εξάρτηση του τόπου...

Δεν αποκλείεται η ελληνική πλευρά, ανίσχυρη κι αναζητώντας παρηγοριές ή εκλογικεύσεις, ν' αρχίσει κάποτε να θεωρεί κι η ίδια τις υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας ως αυτονόητο μέρος και αυτονόητο καθήκον του «εξευρωπαϊσμού» της αφού μάλιστα οι «πολιτισμένοι άνθρωποι», που έχουν ξεπεράσει τους «εθνικιστικούς αταβισμούς», δεν ξεκινούν πολέμους για πράγματα τόσο απαρχαιωμένα μέσα στον εκλεπτυσμένο μας κόσμο όσο είναι δα τα κυριαρχικά δικαιώματα...

Η αποδεδειγμένη ανικανότητα του ελληνικού κράτους να υπερασπίσει το ελληνικό έθνος - δηλαδή να επιτελέσει την κατ' εξοχήν αποστολή του - συνιστά τον ανησυχητικότερο οιωνό για το μέλλον. Γιατί ήδη το ελληνικό κράτος βαθμηδόν φανερώνεται ανήμπορο να προ­στατεύσει ακόμα και το έθνος που βρίσκεται εντός των συνόρων του...»

«Θεωρία του Πολέμου» του φιλοσόφου και ιστορικού των ιδεών Παναγιώτη Κονδύλη. 

Εκδόσεις «Θεμέλιο», Αθήνα, 1999.

Η Γέννηση της Τραγωδίας, του Φρειδερίκου Νίτσε

Όποιος πλησιάζει τους ολύμπιους θεούς με μια άλλη θρησκεία στην καρδιά του και ζητάει απ' αυτούς ηθική μεταρσίωση, αγιότητα, εξαϋλωμένη αποπνευμάτωση, ή ένα βλέμμα σπλαχνικό, γρήγορα θα τους γυρίσει την πλάτη αγανακτισμένος κι απογοητευμένος. Τίποτε εδώ δεν θυμίζει ασκητισμό, πνευματικότητα και καθήκον.

Εδώ μιλάει μόνον μια πλεονάζουσα, θριαμβευτική ζωή, όπου μέσα της το κάθε τι, καλό ή κακό, είναι όμοια θεοποιημένο. Και μπροστά σ' αυτό το φανταστικό ξεχείλισμα της ζωτικότητας, ο θεατής στέκει έκπληκτος κι αναρωτιέται από ποιο μαγικό φίλτρο αυτοί οι τρελά χαρούμενοι άνθρωποι μπόρεσαν να αντλήσουν τη ζωοποιό τους μέθη, ώστε όπου και να κοιτάζουν να βλέπουν μια Ελένη, ιδανική εικόνα της ύπαρξής τους "που κολυμπάει μέσα σε έναν γλυκό αισθησιασμό" χαμογελώντας τους.

Κι όμως πρέπει να πούμε σ' αυτόν τον απομακρυνόμενο παρατηρητή: Μη φεύγεις, μόνο άκουσε πρώτα τι διηγείται η λαϊκή σοφία των Ελλήνων γι' αυτή τη ζωή που ξετυλίγεται μπροστά σου σε μια τόσο ανεξήγητη γαλήνη...

Η Γέννηση της Τραγωδίας, του Φρειδερίκου Νίτσε

Yukio Mishima

Επειδή η σύγχρονη ζωή δεν γνωρίζει πιά την απόλυτη αγνότητα, αλλά διαδραματίζεται ως σχετικισμός, έχει μετατραπεί σε ανηθικότητα, σε απλή καθημερινότητα. Από τον σχετικισμό αυτόν, δεν μπορεί να προκύψει τίποτα υπερβατικό.

Yukio Mishima

Eργαστήρι γλυπτικής και πηλού για ενήλικες

Η Ακαδημία Λεμεσού είναι ένας ζωντανός χώρος, προϊόν της συλλογικής προσπάθειας μιας ομάδας ανθρώπων να αντισταθούν στην ισοπέδωση των αξιών καθώς και στην τυποποίηση και μαζοποίηση κάθε κοινωνικής και πολιτιστικής μορφής. Γι αυτόν το λόγο, παράλληλα με τις άλλες της δραστηριότητες, που έχουν στόχο να μεταδώσουν γνώση και να γεννήσουν προβληματισμό, λειτουργεί τώρα και εργαστήρι γλυπτικής και πηλού για ενήλικες και σύντομα ξεκινά και εργαστήρι τέχνης.

Απέναντι στην πολιτιστική και καλλιτεχνική παρακμή αντιπαραθέτουμε αισθητική και ουσία.

ΛΥΣΗ ΠΑΛΗ, ΛΥΣΗ ΠΑΛΙ – LISI PALI, LISI PALI, Κωνσταντίνος Στυλιανού

ΛΥΣΗ ΠΑΛΗ, ΛΥΣΗ ΠΑΛΙ – LISI PALI, LISI PALI

Η Διζωνική αναιρεί τον εαυτό σου. Πουλά την ψυχή σου. Λιώνεις σαν το κερί, προτού λάβεις το φως. Σκλάβος προσκυνάς εικόνες και αρχαιοκάπηλοι σε περιφέρουν στο παζάρι οίκων δημοπρασίας.

Νοθευμένη σκόνη ρουφάς και τυμβωρύχοι παίζουν ποδόσφαιρο με το κρανίο σου. Ενάντια στη φυλή σου εκδίδεσαι  στα καμπαρέ του κόσμου και η Λήδρας χαράζει μια ροζ γραμμή στον χάρτη. Ο ήλιος κρύφτηκε.  Απέναντι η Ιστορία χαμένη στο σκοτάδι του δρόμου.

Με τη διζωνική είσαι κομπάρσος σε εφιαλτική ταινία επιστημονικής φαντασίας, ένας γραμμικός κωδικός στο παιγνίδι των πολυεθνικών. Το κέντρο εξουσίας ξεγυμνώνει την ψυχή σου για αυτό και του ανήκει. Με φόντο την διζωνική σε μια αφηρημένη χαρά εκσπερματώνεις σε δικοινοτικές συνεστιάσεις.

Ποιητές και φιλόσοφοι της επαναπροσέγγισης, στολίζουν με λέξεις τη χολή τους σε χορηγημένα εξώφυλλα, ερπετά που γλείφουν, έτοιμα να κατασπαράξουν, κάθε διαφορετική φωνή.

Η γη σάς σιχάθηκε. Τα κόκκαλά σας τα γλείφουν σκουλήκια και οι πορδές των άψυχων σωμάτων βρωμούν στα στημένα ντέρμπυ των πρωταθλημάτων και των γηπέδων σας. Η διαφθορά σας μόλυνε το νερό, τον αέρα, την ίδια την ζωή. Και η αποσύνθεση ξεκίνησε να κατατρώει τα χρυσοποίκιλτα τετράτροχά σας και τα βρώμικα σας πούρα. Τα καταναλωτικά δάνεια είναι η δική σου αγχόνη. Τα προφυλακτικά έσπασαν και γεννάτε τους εαυτούς σας.

Στα θρανία βλέπω τα πρόσωπα που σάρωσε ο πολιτισμός σας. Απουσία του  μέτρου της ζωής, μουσική παραφωνία ελλείψει αριστοκρατικού πνεύματος σε διλημματική οδό. Πλούτος ή πνευματική κληρονομιά. Αυτοκράτωρ των παλαιών λόγων, σαλίγκαροι μεταμορφωμένοι, μεταλλαγμένοι αστοί. Η εξουσία της αστικής σας δημοκρατίας είναι η κυριαρχία των τραπεζών, η δικτατορία των μετρίων ηλιθίων. Παρακμή της τέχνης της ζωής η του πλούτου τυραννία και η πνευματική κληρονομιά λύση της τέχνης της ζωής. Συνθέτες και οργανοπαίκτες δουλεύουν για σας. Και τα πομπώδη έργα τους μπορώ να τα κάνω ξερνώντας.

Ο πλούτος μας όφελος της κοινωνίας και οι αφισοκολλητές των επαναπροσεγγίσεων ένδειξη της φτώχειας σας. Ανύπαρκτη  κοινωνική πίστη, ανύπαρκτη η αντίσταση και το αίμα σαν νοθευμένη κοκαΐνη διαλύει τη συνοχή της φυλής. Οι πραιτωριανοί σας μεταμορφώθηκαν σε τροϊκανούς σωτήρες.

Ηδονή προσφέρεις στον κατακτητή και η Στοκχόλμη είναι παρούσα. Θεατής ανήμπορος να αντιδράσεις, ικανοποιούν τις ορέξεις τους στη σύζυγο, στις κόρες και στη μάνα σου. Και το παιδί στη μήτρα σε καταριέται καθώς εσύ θαυμάζεις τον βιαστή σου.

Αντίστασή μου ένα μοναδικό σμαράγδι, το χαμόγελο των παιδιών μου.

Στο κάστρο της πόλης, εκεί που ο Ριχάρδος νομιμοποίησε τη Βερεγγάρια, θα υπάρξει η Θεία Δίκη. Ευγενείς, φεουδάρχες, κομματόσκυλα, κτηματομεσίτες και τραπεζίτες, ψευτοδιανοούμενοι του κερατά, βρωμόσκυλα. Όλοι εσείς, εκεί θα ζήσετε τη σύγκρουση. Η τρίχρωμη σημαία μας θα καθαρίσει τη βρωμιά καθώς η ψυχή μου θα ουρλιάζει από χαρά. Κάτω από τον ίδιο ουρανό θα μας βρείτε μπροστά σας. Να κουβαλάμε τον ήλιο στην πλάτη, στο πείσμα του δικού σας μισοφέγγαρου. Να ξορκίζουμε φόβους, γιατί η  ομοσπονδία δεν ήταν ποτέ αγαθό, αλλά μέσο για τον αφανισμό μας.

Γι’ αυτό οι στολές μας ήταν πάντα σιδερωμένες. Τα όπλα μας ήταν πάντα έτοιμα και τα προτιμούσαμε από τις επαναπροσεγγιστικές χοροεσπερίδες και τα πανηγύρια σας.

Κάθε πρωί βλέπω τον ήλιο να σκίζει το σκοτάδι. Όπως οι ήρωες της Ιστορίας ξεσκίζουν τον εχθρό. Περιφρόνηση για τους δουλοπρεπείς, περιφρόνηση για τους προσκυνημένους, περιφρόνηση για τους γλείφτες της εξουσίας, τα τσιράκια των επιθεωρητών, τους ρουφιάνους της τάξης. Η αλήθεια της Τέχνης μας μπορεί να δημιουργήσει επαναστατικές προϋποθέσεις, για να ανατρέψει το σήμερα. Για όλους τους εκ γενετής ρουφιάνους, καϋμένε Μηχανικέ, είχες δίκιο.

Ο ρυθμός της μουσικής μας διώχνει το σκοτάδι. Στην παύση της μελωδίας σαπίζουν οι ιδέες σας και η επαναπροσέγγισή σας θα είναι η επωδός σας. Τραγούδι μας είναι η κραυγή του νικητή της Σπάρτης, του Μαχαιρά. Είθε.

Κωνσταντίνος Στυλιανού,

Η Παραμυθιά του Πανός
Λεμεσός 2014
ISBN: 978-9963-9705-1-3