Κρίση, επιστημονισμός, και κυβερνητική

Η πανδημία, είτε τεχνητή είτε φυσική, έχει δώσει στο κατεστημένο την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσει το ισοζύγιο της ισχύος στην κοινωνία, δίνοντας νέο περιεχόμενο στο έργο της κυβερνητικής. Από πλευράς εξουσίας η επιβολή περιοριστικών μέτρων κι όλα τα σχετικά φαινόμενα συνιστούν “σφυγμομέτρηση” των ορίων και αντοχών της κοινωνίας. Ξέρουν πλέον οι κρατούντες πως θα αντιδράσει ο κόσμος δεδομένων των απαραίτητων ερεθισμάτων. Γνωρίζουν τι χρειάζεται για να περάσει το δικό τους χωρίς να το υποψιαστεί κανείς.

Τα ΜΜΕ, των οποίων το ιδιοκτησιακό καθεστώς περιορίζεται σε μια χούφτα πλουσίων ή στο κράτος που άλλωστε συμβιώνει με αυτή την κοινωνική τάξη, έχει αναλωθεί σε αδιάκοπη πλύση εγκεφάλων. Βομβαρδίζουν τους ανθρώπους με αποσπασματικά στατιστικά, αποπλαισιωμένα νούμερα, και υπερβολικές εκτιμήσεις χωρίς κανένα σεβασμό στην επιστημονική δεοντολογία. Πρόκειται για επιστημονισμό του χειρίστου τύπου, δηλαδή προπαγάνδα που μοιάζει με επιστήμη αλλά δεν διέπεται από τις αξίες αυτής για κύρος, αξιοπιστία, ειλικρίνεια, σκεπτικισμό.

Ο μέσος άνθρωπος δεν έχει πλήρη εικόνα των σχετικών στοιχείων αλλά και των απαραίτητων κριτηρίων μεθοδολογίας ώστε να μπορεί κατά τρόπο συγκριτικό να εκτιμήσει το πραγματικό μέγεθος της πανδημίας. Δεν γνωρίζει ο ανειδίκευτος πολίτης ποια είναι τα σχετικά μεγέθη για την εποχιακή γρίπη ή για άλλες αρρώστιες που μαστίζουν την κοινωνία κάθε χρόνο. Ενώ δεν ξέρει ο μη καταρτισμένος να θέσει ερωτήματα γνωσιολογικής υφής όπως τον τρόπο καταγραφής θανάτων κι αν γίνεται αυτός όταν το πρόσωπο πεθαίνει με κορωνοϊό ή από κορωνοϊό. Σε κάθε περίπτωση προκύπτουν δευτερεύοντα ερωτήματα, όπως η σχέση αιτίας και αιτιατού ως προς τον βαθμό που κάθε συντελεστής επηρεάζει το αποτέλεσμα.

Δεν υπάρχει επαρκής δημόσια συζήτηση τέτοιας φύσεως. «Ιδού τα στατιστικά», θα σου πει ο απρόσεκτος ή εγκάθετος διαμορφωτής της κοινής γνώμης. Κι έτσι ο λαός δέχεται παθητικά τα νέα δεδομένα, ωθούμενος να τα συγκρίνει με κάποια υποτιθέμενη κανονικότητα μηδαμινών κρουσμάτων ή/και θανάτων από άλλες επιδημίες. Συνεπώς, στα πλαίσια της συστηματικής πλύσης εγκεφάλων που βιώνουμε, φαντάζει ο κορωνοϊός ως νέα πανούκλα.

Το θέμα μας όμως δεν είναι ο επιστημονισμός ως τέτοιος, αλλά πως αυτός εμπεδώνεται σε μια ευρύτερη στρατηγική καθυπόταξης των λαών και περαιτέρω συγκέντρωσης της ισχύος στο πολιτικό κέντρο. Η καθεστηκυία τάξη θέλει όλη την κυριαρχία στα χέρια της. Μόνο έτσι θα μπορεί να σου περάσει τα νέα μέτρα περικοπής των συντάξεων, το νέο δημόσιο χρέος στις αυτοκρατορίες τις παρασκευής φαρμάκων/εμβολίων αλλά και τις τράπεζες, τα νέα νομοθετικά πλαίσια για περιορισμό των βασικών ελευθεριών, κτλ. Πάντα για να αποφύγουμε τον μπαμπούλα της πανδημίας που σκοτώνει τους πάντες, να σταματήσουμε μια νέα «καταστροφική» έξαρση κρουσμάτων μετά το καλοκαίρι, και τα σχετικά.

Η κρίση αυτή διδάσκει το κατεστημένο πως δεδομένου ενός αφηγήματος για το επικείμενο τέλος του κόσμου όλα καθίστανται επιτρεπτά. Πέφτουν όλες οι άμυνες και αδυνατίζουν τα αντανακλαστικά των λαών. Οι κατ’ευφημισμό «δημοκρατίες» έχουν επιβάλλει μέτρα που θα ζήλευε ο κάθε δικτάτορας. Ούτε αντιδράσεις, ούτε διαδηλώσεις. Αλλά και συναίνεση από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Πλήρης καθήλωση!

Επιβεβαιώνεται και πάλι το ιστορικό δίδαγμα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 και του κυνηγιού μαγισσών που ακολούθησε, ήτοι του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Και τότε, όπως και τώρα, η άρχουσα τάξη επαναχάραξε τα όρια της κυβερνητικής, διευρύνοντας τα υπέρ των συμφερόντων της. Και τότε, όπως και τώρα, τα ΜΜΕ χρησιμοποιήθηκαν για την συστηματική διόγκωση της εντύπωσης περί του αντικειμενικού ζητήματος: την δημιουργία τεχνητού κλήματος δηλαδή.

Στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας επιβλήθηκε η μαζική παρακολούθηση των πολιτών: κάμερες παντού, πλήρης έλεγχος των διαδικτυακών «κοινωνικών» χώρων (αλλά και υποδομών) από μια οικονομικό-κρατική ελίτ, περιορισμοί στην δυνατότητα του ατόμου για προσωπικά δεδομένα και ασφαλείς-άρα-κρυπτογραφημένες επαφές με άλλα άτομα, και τα σχετικά. Έκτοτε στο όνομα της φαντασιακής αυτής μάχης κατά του πανταχού-παρόντος εχθρού της τρομοκρατίας δικαιολογούνται όλες οι αυθαιρεσίες του Δυτικού ιμπεριαλισμού και των παρεμβάσεων του ανά την υφήλιο.

Γιατί λοιπόν να μην περιμένουμε αντίστοιχα στρατηγήματα και σήμερα; Γιατί να εμπιστευόμαστε ένα καθεστώς που συνεχώς προάγει την αδικία στην κατανομή των πόρων; Γιατί να μην πιστέψουμε πως κι αυτή η κρίση θα γίνει «ευκαιρία», ταξικό εργαλείο επιβολής απεχθών συνθηκών και καταστάσεων;

Όλα να τα περιμένουμε. Στο όνομα της δημόσιας υγείας θα επιχειρήσουν οι εξουσιαστές να μας επιβάλλουν αναγκαστικούς εμβολιασμούς, κάνοντας μας όλους πειραματόζωα των φαρμακευτικών ολιγοπολείων. Δεν αποκλείεται να εξοπλίσουν κατάλληλα τις αστυνομικές αρχές ή σχετικές μονάδες ώστε να μπορούν να σε σταματήσουν για έλεγχο και να σε συλλάβουν αν χρειαστεί. Κι ας μην ξεχνάμε την κόλαση του Γκουαντάναμο: πάλι θα έχουμε σενάρια όπου χωρίς κανένα σεβασμό σε αρχές δικαίου θα «προστατεύει» το κράτος τους υπηκόους του από πηγές φαντασιακού κινδύνου και «αόρατους εχθρούς» με μεθόδους απολυταρχίας. Θα βρίσκει, ας πούμε, σε όλους τους γνήσιους αντιρρησίες, αντιφρονούντες, επαναστάτες «ενδείξεις» ή «υποψίες» πως τάχα είναι φορείς κάποιας θανατηφόρου νόσου κι έτσι θα τους εξαφανίζει από τον χάρτη με συνοπτικές διαδικασίες.

Αλλά να μη μένουμε στα παράλληλα με αυτά που έγιναν μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους. Αντίστοιχη εκτίμηση μπορεί να γίνει και για την ευρωκρίση από την οποία ποτέ δεν βγήκαμε. Κάποτε φάνταζε αδιανόητο να έχεις συντάξεις πείνας. Τώρα είναι η κανονικότητα. Κάποτε νόμιζες πως υπάρχει κάποια ασφάλεια στην αγορά εργασίας. Τώρα ζεις στην διαρκή αγωνία των επισφαλών συνθηκών διαβίωσης. Ενώ από την άλλη οι κεντρικές τράπεζες δίνουν ωκεανούς δισεκατομμυρίων στην οικονομική ελίτ: τάχα «ποσοτική χαλάρωση» κι άλλες κενές ορολογίες.

Η προηγούμενη οικονομική κρίση ήταν κι αυτή ένας επαναπροσδιορισμός των παραμέτρων της κυβερνητικής. Όλα όσα μας επέβαλλαν έγιναν μέρος της καθημερινότητας: η νέα σταθερά της συλλογικής ζωής. Περιμένουμε λοιπόν στην επικείμενη κρίση τουλάχιστον μια από τα ίδια: λιτότητα, χρέη, και υποτέλεια των λαών στις ορέξεις μιας ολιγαρχίας.

Ως πότε θα τα ανεχόμαστε;

Δεν είναι όλα χαμένα. Ποτέ δεν είναι. Μπορούμε να αντιδράσουμε εισάγοντας σχετικά προσιτές αλλαγές στην ζωή μας. Ας κάνουμε μικρά αλλά σταθερά βήματα εμπρός, των οποίων το αποτέλεσμα είναι μια στροφή προς νέες αξίες κι αρετές.

Θες, ας πούμε, να έχεις υγεία; Μην περιμένεις την γραφειοκρατεία που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των διεθνών ολιγοπωλίων, ούτε τους φερόμενους ως εναλλακτικούς γκουρού. Μάθε τώρα να φτιάχνεις το δικό σου ψωμί, με προζύμι που συντηρείς στον χώρο σου. Μετά συνέχισε με μικρού σκέλους οικολογικές καλλιέργιες. Θα δεις ποια είναι η αξία αυτών των αλλαγών και θα την επιζητήσεις κι αλλού.
Θες προστασία στα προσωπικά σου δεδομένα; Ρώτα και μάθε για το ελεύθερο λογισμικό. Διάγραψε το προφίλ που έχεις στα «κοινωνικά» δίκτυα και σε κάθε άλλο σχετικό μηχανισμό πλύσης εγκεφάλων και ελέγχου των συνειδήσεων. Δεν κατέχεις από υπολογιστές; Δεν πειράζει, θα μάθεις σιγά-σιγά. Ζήτα βοήθεια από τον κομπιουτεράκια στην γειτονιά σου, και πες του να σου εγκαταστήσει τα Linux.
Με άλλα λόγια, σήκω επιτέλους από τον καναπέ και παράτα την τηλεόραση. Ξέχνα και τις κουτσομπολίστικες συνομοσιολογίες που οδηγούν στον φαταλισμό, τον μηδενισμό, την αδράνεια. Να οργανωθείς με τους συντρόφους σου στα πλαίσια της πραγματικής αλληλεγγύης. Μακριά από κάθε κράτος. Μακριά από κάθε κορπορατιστικό σχεδιασμό των βιομηχάνων και των τραπεζιτών. Μακριά από κάθε όργανο ελέγχου και επιβολής.

Πρωτεσίλαος Σταύρου