Ο άνθρωπος σε όλες τις εποχές και όλους τους πολιτισμούς προσπαθεί να λύσει το ίδιο πάντα πρόβλημα: πώς να ξεπεράσει τη χωριστή του ύπαρξη και να ξεφύγει από την αγωνία που προκαλεί η συνειδητοποίηση της ατομικής του μοναξιάς. Το πρόβλημα, από τον καιρό του πρωτόγονου που ζούσε στις σπηλιές μέχρι και σήμερα, παραμένει το ίδιο όπως ίδια παραμένει και η βασική λύση που ο άνθρωπος διάλεγε και διαλέγει για να το ξεπεράσει. Και αυτή είναι η συμμετοχή του στην ομάδα του κοινωνικού συνόλου.
Η συμμετοχή στον τρόπο ζωής της ομάδας, στα έθιμα και τις πεποιθήσεις της, στους κοινούς αγώνες, στην κοινή θρησκεία, στην καλλιτεχνική δημιουργία, και γενικώς σε όλα όσα την συνέθεταν, τον βοηθούσαν να υπερβεί τα ατομικά του όρια και να είναι ενωμένος με την κοινωνία, το γένος, την φυλή. Αυτό απάλυνε την εσωτερική του αγωνία και τού έδινε τη δυνατότητα να επικοινωνεί ενεργητικά με τα πράγματα και τους άλλους ανθρώπους. Μετείχε του συνόλου, ένιωθε να ανήκει, να είναι πρόσωπο, οντότητα. Δεν ήταν μόνος, ζούσε με αυτούς που είχαν το ίδιο αίμα και μοιράζονταν την ίδια γη. Αυτό τον καθιστούσε μέλος ενός ομοιογενούς συνόλου, μιας πατρίδας, ενός έθνους.. Ήταν ασφαλής!
Με την πάροδο των χρόνων όμως και με την όλο και μεγαλύτερη επέκταση της κεφαλαιοκρατίας, βλέπουμε να σημειώνονται όλο και μεγαλύτερες αλλαγές στον τρόπο που ο άνθρωπος ενώνεται με την ομάδα, αλλά και σημαντικές αλλαγές στην ίδια την ομάδα.
Πλέον η συνένωση πραγματοποιείται με ελεγχόμενες διαδικασίες συμμόρφωσης και η ομάδα, το κοινωνικό σύνολο δηλαδή, χαλιναγωγείται από τα συστήματα εξουσίας με τις μεθόδους της υποβολής και της προπαγάνδας.
Εδώ μπορούμε να πούμε ότι η επιτυχής εκμετάλλευση των ασυνείδητων αναγκών και φόβων των ανθρώπων είναι η μεγάλη επιτυχία του συστήματος της νέας τάξης. Έχει καταφέρει έναν καταπληκτικά υψηλό βαθμό προσαρμογής και παθητικότητας του ανθρώπου και ταυτόχρονα του διατηρεί την ψευδαίσθηση ότι ακολουθεί δικές του προσωπικές ιδέες και συμπεριφορές! Επίσης δεν έχει καμιά απολύτως επίγνωση της χαλιναγώγησης του και αντιθέτως πιστεύει ότι οι πεποιθήσεις και γνώμες του είναι ίδιες με αυτές τις πλειοψηφίας επειδή είναι οι σωστές! Καμιά υποψία ότι του επιβάλλονται!
Η εξήγηση γι αυτήν την άνευ όρων παράδωση βρίσκεται στη δύναμη του φόβου που πηγάζει από τον κίνδυνο της μοναξιάς! Το να είσαι διαφορετικός, το να είσαι λίγα βήματα πέρα απ’ το κοπάδι, σε καθιστά μόνον, κάτι που λίγοι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν.
Λόγω αυτού του φόβου , ο άνθρωπος θέλει να συμμορφώνεται και να ανήκει στην αγέλη σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από όσο είναι αναγκασμένος να το κάνει. Γι αυτό και παραχωρεί με τόση ευκολία την αυτονομία της σκέψης και των επιλογών του.
Γι αυτό και βαδίζει μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο πολύχρωμες φανταχτερές ταμπέλες που φωνάζουν «ισότητα», «δικαιώματα», «αντιρατσισμός» κτλ, και που πάντα αφορούν έναν «άλλον» που είναι σε «δυσμενέστερη» θέση από την δική του! Αυτός, παραχωρεί και υποχωρεί σε βάρος των δικών του δικαιωμάτων, γιατί αυτός, «έχει»! Και φυσικά δεν αντιλαμβάνεται ότι ζει πια σε ένα νέο σύστημα, αυτό της σύγχρονης δουλείας! Το οποίο, για να επιβάλει ανενόχλητα η νέα τάξη, χρειάζεται και κάποια προσχήματα όπως π.χ την έννοια της ισότητας.
Η νέα τάξη όταν κόπτεται για την ισότητα, μια διαφορετική «ισότητα» έχει υπόψη: την ισότητα μεταξύ ανθρώπων χωρίς ατομικότητα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς διαφορετικότητα. Την «ισότητα» που σημαίνει ομοιότητα. Ομοιότητα των λαών, των κρατών, των ανθρώπων, των αναγκών, των ιδεών, των αισθημάτων, της σκέψης, της διασκέδασης, της επικοινωνίας, των περιορισμών! Ισότητα για την νέα τάξη πραγμάτων σημαίνει πολτοποίηση και ομοιογένεια!
Γι αυτό και το νέο παγκόσμιο καθεστώς και οι παρατρεχάμενοι τους εδώ και αλλού, κηρύσσουν το «ιδανικό» της αποατομικοποιημένης ισότητας με διεθνιστικό περιτύλιγμα! Χρειάζονται ανθρώπινα άτομα, ίδια το ένα με το άλλο για να μπορούν να λειτουργούν μέσα σε μια μαζική συνάθροιση, χωρίς προστριβές, ομαλά, όπου όλοι θα υπακούουν στις ίδιες διαταγές κι ωστόσο ο καθένας θα είναι πεισμένος ότι είναι ελεύθερος και ακολουθεί δικό του δρόμο. Όπως η μαζική παραγωγή απαιτεί την τυποποίηση των εμπορευμάτων, έτσι και η νέα τάξη πραγμάτων απαιτεί την τυποποίηση των ανθρώπων και αυτήν την τυποποίηση την ονομάζει «ισότητα»! Μια «ισότητα» που προϋποθέτει το άδειασμα του ατόμου από την ιστορία του, τις παραδόσεις , την θρησκεία του, τον πολιτισμό του. Ένα άδειασμα που τον μετατρέπει σε μονάδα!
Μια μονάδα αποατομικοποιημένη χωρίς ταυτότητα και άρα πλήρως ελεγχόμενη. Μια μονάδα αποξενωμένη από τον εαυτό της, τους συνανθρώπους της, από την ουσία της ζωής! Που άγεται και φέρεται μεταξύ μοναξιάς και φόβου, άβουλη και αλλοτριωμένη. Με βαθύ το αίσθημα ανασφάλειας για το οποίο όμως φροντίζει το παγκόσμιο σύστημα να προσφέρει πολλά καταπραϋντικά: Την ρουτίνα της μηχανικής εργασίας, την ρουτίνα της ψυχαγωγίας με την παθητική κατανάλωση ευκολοχώνευτων ήχων και θεαμάτων, την ρουτίνα των απρόσωπων και επιφανειακών σχέσεων, την ρουτίνα της απόσυρσης στην διαδικτυακή πραγματικότητα…
Και πώς μπορεί ένας άνθρωπος που είναι πιασμένος στο δίκτυ μιας τέτοιας καταπραϋντικής ρουτίνας, να μην ξεχάσει ότι είναι άτομο με ουσία και ταυτότητα και όχι μια μοναχική μονάδα; Πώς μπορεί να σηκώσει ανάστημα ενάντια στον παγκόσμιο Οργουελικό εφιάλτη,
στους ντόπιους Εφιάλτες, στους καταπατητές των δικαιωμάτων του, στους κατακτητές της πατρίδας του; Πώς θα μπορέσει να πει ΟΧΙ σε όλους αυτούς που τον οδηγούν στο τέλος του;
Δηιδάμεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου