Στον μονοθεϊσμό, η ηθική είναι η απόλυτη υποταγή στην θεϊκή παντοδυναμία: Ο νόμος κατεβαίνει από τον ουρανό πλαισιωμένος από αστραπές, ο άνθρωπος τον δέχεται γονατιστός και τον εφαρμόζει τρεμάμενος. Στον πανθεϊσμό, όπου ο Κόσμος είναι το μόνο Ον, οι μορφές που ονομάζουμε πεπερασμένα όντα δεν έχουν αυτοτελή ύπαρξη ούτε κατ' αρχήν κάποιο ατομικό δικαίωμα. Ο πολυθεϊσμός, αντιθέτως, βλέπει τον κόσμο ως μια ομοσπονδία διακριτών δυνάμεων και πολυάριθμων νόμων. Ο άνθρωπος νιώθει μέσα του μια ελεύθερη δύναμη, την προαίρεσή του, και έναν κανόνα που είναι η συνείδησή του. Αυτός ο κανόνας δεν του έχει επιβληθεί από κάποια ανώτερη βούληση· ταυτίζεται με τον ίδιο και αποτελεί τη φυσιολογική ανάπτυξη της δράσης του. Με το να ζει "ομολογουμένως τη εαυτού φύσει" φτάνει στον προορισμό του και συμβάλλει στην ευταξία των πάντων στο μέτρο που του αναλογεί.
Λουί Μενάρ, Γάλλος ποιητής και συγγραφέας, από το έργο του "Θρησκευτική Κατήχηση για Ελευθερόφρονες", κεφ. β' (1875).
Ο πολύπλευρος νεαρός Μενάρ (στον οποίο η φίλη του Juliette Lambert έλεγε ότι έβλεπε να συνυπάρχουν... 5 με 6 πρόσωπα!) συμμετείχε στην μεγάλη παρισινή εξέγερση του 1848, συνεργάσθηκε με τον αναρχικό Προυντόν στην έκδοση της εφημερίδος του τελευταίου και το επόμενο έτος καταδικάσθηκε σε φυλάκιση 15 μηνών για το βιβλίο του «Πρόλογος Μίας Επανάστασης» («Prologue d' une revolution»). Για να αποφύγει την φυλάκιση, κατέφυγε στο Λονδίνο και μετά στις Βρυξέλλες, όπου συναναστράφηκε με τους διεθνείς επαναστάτες της εποχής, μέχρι το 1852, όταν μία πολιτική αμνηστία τού επέτρεψε να γυρίσει στο Παρίσι. Έκτοτε ο Μενάρ εγκατέλειψε την επαναστατική δράση και αφιερώθηκε στην μελέτη και συγγραφή σχετικά με τον Αρχαίο Κόσμο και κυρίως σχετικά με την Αρχαία Ελλάδα, την οποία αποκαλούσε «Πνευματική Μητέρα του Ανθρώπου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου